தவறான கவிதை
பராசக்தியே தாயே
உந்தன் பாதம் பணிந்து
தொட்டு கும்பிட்டு
முத்தமிட்டு நாளொல்லாம்
மோட்சம் கொள்ள வேண்டும்
பாரததேவியே - உன்
பால்குடம் இரண்டும்
பற்றி பிசைந்து
பசுவின் கன்றை போல
என் முகம் வைத்து
முட்டி முட்டி
தினம் தினம்
பால் பருகி
பசியாற வேண்டும்
உந்தன் இடையினில்
ஏறி அமர்ந்து
உடைகளை களைந்து
உற்சவம் காணவேண்டும்
உற்ச்சவத்தின் போது
எந்தன் உயிரின்
ஒரு விரல்
உணர்சி பெருக்கில்
பெருத்து புடைத்து
பேரெழுச்சி கொள்ள வேண்டும்
காற்று புவின் இதழை தட்டி தட்டி
திறப்பது போல
எந்தனிரு கரங்களும்
உந்தன் கால்களிரண்டையும்
தொட்டு தடவி தொடை
இரண்டையும் விளக்கிட வேண்டும்
விளக்கிட விட்டு
புவின் விரிப்பை கண்டு
என் பொன் விழிகள் பூரித்து
குளிர்ச்சியுறவேண்டும்
பூவில் வண்டு தேனை
உண்பதுபோல
பூவின் விரிப்பில்
நான் நா வைத்து நக்கி
சுவைத்திடல் விட வேண்டும்
நான் நக்க நக்க -நீ
நானம் பொங்கி
தேனும் பாலும்
தினைமாவும்
கலந்த தேவாமிர்தத்தை
உன் பூவின் விரிசல் -நீ
புறம் தள்ள வேண்டும்
நீ புறம் தள்ளும்
வெண்ணையை
பூராம் நான் குடித்து விட
வேண்டும்
குடித்து குடித்து
நான் குழந்தை
போல மீண்டும் மீண்டும்
உன்னை கொடுமை
செய்திடல் வேண்டும்
நீ போதும் போதும் என்று
பொறுக்கமுடியாமல்
பொங்கி எழுந்து
தத்தி தாவி
எந்தன் தலை நீக்கி
உந்தன் பூவின் விரிப்பு
இடையினில்
பெருத்து விரிந்து
புடைத்து பேரெழுச்சி
கொண்ட என் உயிரின்
பெரு விரலை
உந்தன் பொன் கரங்கலாள்
தொட்டு தடவி தொடை இடை
பொந்தினில்
நுழைத்திடல் வேண்டும்
நாம் காற்றும் பூவும் போல்
கடல் அலையும் போல்
கட்டி முட்டி களவு கொள்ள வேண்டும்....
