காலம் வென்ற கலாம்
இலட்சத்தை முந்தி முளைத்தாய் !
இலட்சியத்தை என்னுள் விதைத்தாய் !
விதையாய் மண்வீழ்ந்து தோன்றி
விண்ணை விஞ்சும் ஆலமானாய் !
விழுதாய் மீண்டும் கீழ்வீழ்ந்து
பழுவின்றி பிறர்வாழ வழியானாய் !
கனாக்கண்ட தோழமையை தேர்த்தி
கண்டவற்றின் மெய்பொருள் உணர்த்தினாய் !
சாதிமத சாயலில் வெந்தோனிடையில்
சாகாவாய் தனினின்று வென்றாய் !
இளையோனை ஏளனமிட்டோனிடையில் இவனே
எதிர்கால வளர்ச்சியென சாமரமிட்டாய் !
என்கணை திறந்தயாமே இந்நாட்டின்
ஏவுகணை நாயகனாய் திகழ்ந்தாய் !
அரிதாரம் பூசிப்புகழும் பொய்யோனைவிட
அரிதாக தரப்புரியு மெய்யோனானாய் !
இராமனாதனால் நினைந்த நின்னடித்தளம்
இனியுன்னால் உன்னினைவுச் சின்னமாய் !
சிறுபேறு செய்துப் புகழெய்வோனிடையில்
பெருபேறடைந்து தன்னடக்க ஒளியானாய் !
நிழலறையில் கடந்த இளைப்பொழுதை
நிஜமறிந் துனைப் பற்றினோமய்யா !
எவ்வுயிர்க்கும் இரங்காத காலனும்
இப்புண்ணுயிர்ப் பறிக்க தடமாறுவான் !
நால்வர் நடத்தும் மானுடயிருதிக்கு
நின்பட்டாளம் திரளாய் நின்றுயேந்தினோமய்யா !
ஆசனாய் நண்பணாய் எமையேந்தினாய்
கைப்படி இயலாது யெம்மால்
இயன்றவரை நின்னறவழிப் போற்றி
உன்கனவை மெய்யிட்டு அறம்புரிவோம் !
- கலாம் கண்ட கனாவை நோக்குவோன்
மா - சங்கர்
