maiai

சோழிங்கநல்லூர் சmika்ஞையில் காத்துக்kondirundha avan erichaludan காணப்பட்டான். “யோவ், konjam munnaadi தள்ளுயா… vandiல இடிச்சிடப்போற” enru avanukku maunnaal ninraுkondirundha iru sakkara vagana ஓட்டியை thittinan. “தள்ளுயா … viDDaa en meleye சாஞ்சிடுவ போல” enru thanakku இடதுபுறம் ARUGIL iruந்த மற்றுமொரு iru sakkara vagana ஓட்டியை thittinan. thannai migavum nerungi oru mayir kaththai thooraththil ninra naanku sakkara vaanaga ஓட்டியை MANATHIRKKUL thittinan “konjam thalli ninnaa thaan enனவாம்?” vazhinthu oodum viyarvaiyai thudaiththu எறிந்thaan – athu antha naanku sakkara vaganaத்தின் kannadiyil pattathu. antha vagana ஓட்டியோ athai kooda kavanikkaamal சmika்ஞை eppothu pachchaiyaaga maarum enru kavanamaaga parthaுக்கொண்டிருந்thaan. avvapothu vagana ஒலி eluppi சmika்ஞையை சிகப்பினின்று pachchaiyaaga maatra வைக்காத pokkuvaraththu காவல்துறையை thittinan. அமுதனுக்கு ithu onrum puthithu alla. thanathu andrada காரியங்களில் ondru antha சோழிங்கநல்லூர் சmika்ஞையில் NIRPATHU enru கருதுபவன். aluvalagathirku thinamum paththu muthal arubathu nimidam varai thaamathamaaga செல்பவன். ovvoru naalum kurainthapatcham ஒன்pathil iruந்து athigapatcham iruபத்தி naanku mani neram varai velai seypavan. கடமை, kanணியம், kattuppaadu pondra சொற்களுக்கு eduthukkaattaaai iruப்பவன். surukkamaaga sollaப்போனால் oru sarasari மென்பொறியாளன்.

அன்றுvarai apadiத்thaan iruந்தது. aanaal andraiya நாள், avan திட்டமிட்டபடி நடக்கபோவதில்லை enபதை ariyaamal kaalai ஏழரை maniக்கு vIIDDiliruNthu kilambinaan. dhan irusakkara vaganaத்தை உதைத்து, தலைகவசத்தின் kannadiyai கீழிறக்கி, oru midukkudan purapattan. வழக்கmaaya் kaalai unavukku niruthum சிற்றுண்டிக் kadaiyai eno avan indru கவனிக்கத்தவறி yetho oru sinthanaiyil ஆழ்ந்திருந்thaan. saalaiyil kavanam IZHANTHA avan, satru thalli palli sella ninraுkondirundha siruvan oruவன் mel etithu vaganaத்தில் iruந்து THOOKI எறியப்பட்டு yengo keeze விழுந்thaan. விழுந்தவுடன் avanai iruள் சூழ்ந்துகொண்டது.

kan vizhithup paarththapodhu avan ethire oru marutthuvar ninraுkondirundhaார். maruthuvamanaiyin antha nedi avan நாசியைத் துளைத்தது! ezhunthu amara muyarchi seythapothu avanal athu mudiyavillai. kanகளை satru கீழிறக்கிப் paarkkaiil dhan karuppu nira kaalgal theriyaamal iruக்க sivappu kalantha vellaith thuni ondru சுற்றபட்டிருப்பதைக் kanடான். athuvarai illatha antha vali, thideerendru vanthathu. “ஆ” enru முனங்கினான். ARUGIL iruந்த மருத்துvaraோ avanidam onrum pesamal avanaiயே வெறித்துப் paarthaar. vali porukk mutiyamal meendum “ஆ” enறான், immurai antha antha munangal sutriயிருக்கும் anaivarukkum kettaிருக்க வேண்டும்! aanaal, ARUGIL iruக்கும் maruthuvarin kavanaththai athuவும் earkkavillai. eno அvaraiக் kuuppida avanukku manam varavillai. அvaraோ, avanai mattumae parpathu pol THONDRIYATHU. ippadiye oru iruபது nimidam avanin antha vali niraைந்த முனங்கலுடன் senrathu. iruthiyil oru mudivukku vanthavaraாய் antha marutthuvar PESA aarampithaar.

“nee எங்கிருக்கிறாய், yeppati ingu vanthaாய், unaku enன aanathu enru நினைவிருக்கிறதா?”

“அலுவலகம் sellaும் valiyil கவனக்குறைவால் oru siruvan meethu en vaganaம் mothi – antha siruvan yeppati iruக்கிறான்?”

“antha siruvan iruக்கட்டும்… nee எங்கிருக்கிறாய், unadhu peyar enன?”

“en peyar அமுdhan. naan oru maruththuvamanayil iruக்கிறேன். antha siruvan ippothu yeppati iruக்கிறான்?”

“ஹ்ம்ம்ம், naan yaar enru தெரிகிறதா?”

“neeர் oru marutthuvar”

“ஹ்ம்ம்ம்! unaku engengu adi பட்டிருக்கிறது? unnaich sutri yaar yaar iruக்கிறார்கள்?”

itharku mel porumai illathaவனாய், “யோவ்… ellam en kanணுக்கு theriyuthu. anthaப் paiyana எங்க? epdi iruக்கானு kaettaa paithiyam maathiri PESAுற”

vaaivittuச் siriththuviDDaaர் avar. “naan yaar enபதை mikaச்sariயாகப் purindhu கொண்டாய்! sari சொல், unaku engengu adiபட்டிருக்கிறது?”

அvarai satru கலக்கத்துடன் partha avan, sutrum mutrum பார்த்thaan. avanukku ARUGIL iruந்த saga noyaalikal avanukku iruந்த athey கலக்கத்துடன் antha மருத்துvaraiப் parthaனர்.

“sollaையா… engengu adiபட்டிருக்கிறது?” avarin antha kuralil apadi oru thelivu.

“அ…. en kaalai asaikka mudiyavillai. en thalaiyil yaro சம்மட்டியால் adiப்பது pol உள்ளது.”

“veru aethaenum vali, KAAYAM – aethaenum?”

“அ… அ…” enru vaaivittu sattham pottu yosittha avan SIRITHU nEraththiRku piraku “இடது kai ஆள்kaattaி viral valiக்கிறது” enறான்.

“அப்புறம்?”

“அவ்ளோthaanனு ninaikkiren. antha siruvan yeppati iruக்கிறான்? avanukku aethaenum palatha adiயா?”

“antha சிறுவனைப் patri iruthiyil koorukiren. mudhalil unnidam naan niraைய PESA வேண்டியுள்ளது.”

“அய்யய்யோ… anthaச் siruvan vibathil இறந்துபோய்viDDaaனா? மருத்துவmanaையிலிருந்து nErE sirai sellaப்போகிறேனா?”

immurai dhan chirippai adaka mutiyamal vizunthu vizunthu siriththaar antha marutthuvar. sutri iruக்கும் anaiththu noyaaLiகளும் அமுதனும் அvarai paithiyam enru mudive கட்டியிருந்தனர். “ovvoru muraiyum ovvoru anupavam. enakku intha velai migavum பிடித்திருக்கிறது” enru koori meendum SIRITHU neram siriththu muDiththaar. kanகளில் iruந்து vantha kanணீரை thudaiththuவிட்டு, “enனைப் parthaால் maruthuvan polavaa தெரிகிறது?” enru kaettaaர்.

“vellai சட்டை, kazhuthil தொங்குவது, ellam parthaால் marutthuvar pol thaan உள்ளது” enறான் அமுdhan.

vantha chirippai adakaிவிட்டு “athusari. unaku apadiத்thaan theriyum. nee thotarnthu PESAுவதற்கு mun naan vantha velaiயை முடித்துவிடுகிறேன்” enறார்.

itharkuள் ARUGIL iruந்த oru noyaaLi ezhunthu அமுதனின் ARUGIL vanthaு ninraு, “யாருய்யா nee? ivana enன பண்ணப்போற? ethukku inthaப்paiyana intha paadu படுத்துற?” enறார்.

antha noyaaLi PESAியது ethuvum kaathil விழாதது pol antha marutthuvar “nee iruப்பது மருத்துவmanaையும் alla, naan oru maruthuvanum alla” enறார்.

“apadiயென்றால், naan…?”

“குறுக்கே pesamal naan solvathaik kel. mikaச்sariயாய் muppathu aandukalukku mun nadantha moonraam ulagaப்போரில் nam andai naadu nam meethu nadatthiya இரசாயனத் தாக்குதலால் naadey maayaைக்குட்pattathu. unnaich sutri nadakkum pala விஷயங்கள் un manam un kan munனே virikkum maaya valai. உதாரணmaaya் nee ippothu maruththuvamanayil iruப்பது polavum, naan un maruthuvan polavum unakuத் தெரிவது.”

“moonraam ulagaப்போரா… athusari… maruthuvamanaiyin entha PIRIVIL nee iruக்கிறாய் enபது ippothu enakku purindhuவிட்டது!”

“unmaiyil, naan oru mana noyaaLithaan. intha ulagil nee paarkum anaivarum SATHARANA manaிதர்கள் enறால், enனை naan mana noyaaLi enru ஒத்துக்கொள்வேன்!” avarin antha kuralil meentumoru inampuriyaatha thelivu. அமுதனின் manaதின் yetho oru oram avar PESAுவதை கேட்கத்தூண்டியது.

“nee maruthuvan illai enறால் veru yaar?”

“mana noyaaLi enru ippothu thaane kooriனாய்!” enru solli siriththaar. “naan solla vanthaதை muzhuvadhumaaga solli முடிக்கிறேன், pin naan yaarena சொல்கிறேன்.” enru தொடர்ந்தார். “இரசனைய kundu thaakkuthalil intha naadey maayaை valaiயில் vilunthathu. athaavathu nee un kan munனே paarkum pala பொருட்கள், manaிதர்கள், nee andradaம் sellaும் பேரூந்து, vaganaம் ena unmaiyil unnidam ethuvume illai. ivai un manam erpaduthum karpanaigal allaது pimpangal. உதாரணmaaya் indru nee vaganaத்தால் mothiய siruvan patri kooriனாயே – apadi oruவன் illave illai. innum sollaப்போனால், unaku entha காயமும் illai.”

keeze paarththapodhu avanathu kaalil therintha antha sikappu vellai kalantha thuni matrum antha inam puriyaatha vali, pakkatthil iruப்பவன் oru paithiyam enru sollaாமல் solliயது.

“enன, unaku ivvalavu neram enனிடம் PESAிக்kondirundhaபோது illatha oru vali ippothu varaுகிறதா?”

avar solvathum unmai thaan. avaridam PESAிக்kondirundhaபோது varai avanukku vali yethum தெரியவில்லை!

“sari, unaku vilangum வkaiயில் oru kelவி kedkiren. unakuத் therinthavarai, ippothu ulaga மக்கள்தொkai evvalavu?”

“atharkuம் itharkuம் enன சம்பந்தம்?”

“ketta kelவிக்கு mattum pathil!”

“700 kodikku mel”

“un ARUGIL iruக்கும் kaiPESAியை ubayogithadhu aayiram aandukalukku mun iruந்த மக்கள்தொkai evvalavu enru பார்.”

அvarai orumaathiriயாக parthaுவிட்டு dhan kaiPESAியை eduthu உயிர்பித்thaan. SIRITHU nera தேடலுக்குப் piraku “கிட்டத்தட்ட 30 kodi”

“ulagaம் thontri eththanaiyo aandukal ஆகிவிட்டன… nam கணக்கிற்காக இரண்டாயிரம் aandukalaai manaிdhan valkiran enru vaiththaுக்கொள்வோம். muthal aayiram varutathil iruந்த muppathu kodi, atutha aayiram andukalil athigapatcham nooru kodi koodaியிருந்தாலும், un kanakkuப்படி எழுnooru kodi varavillaiயப்பா!”

“athu vanthaு…” avanai PESAவிடாமல் avar தொடர்ந்தார்.

“unனால் எழுnooru kodikku kanakku kaatta mutiyaathu. aanaal naan intha kelவியை kEddavudan un manam ithu saathiyam enru thaane kooriயது?”

“aen சாத்தியமில்லை?”

“parthaாயா, un manam athaiத்thaan solgiradhu. ithu thaan unaku iruக்கும் oru migapperiya maayaை. un mana பிம்பங்களின் எண்ணிக்kai thaan intha ulaga மக்கள்தொkai.”

அமுதனுக்கு avan kelவிகள் அர்த்தமற்றவையாய் thontriன. இரசாயன kunduக்கும், maayaைக்கும் enன சம்பந்தம்? maayaை உண்டாக்குவதால் ethiri naadu adaintha laapam enன? intha முட்டாளுடன் PESAுவதில் enthaப்பயனும் illai enru உணர்ந்thaan. PESAும் varai PESAிவிட்டு pogattum enru விட்டுviDDaaன். SIRITHU nera அமைதிக்குப் pin, “apadiயென்றால் ungal அபிப்ராயப்படி இப்போதைய ulaga மக்கள்தொkai evvalavu?”

“கிட்டத்தட்ட muppathu kodi.”

“ஓ ஹோ. ivvalavu விvaraமாக PESAுகிறீர்களே, neeங்கள் aen enனுடைய பிம்பங்களில் ontraga iruக்கக்koodaாது?”

avan kelவியை rasithatha avar, avanidam anthaக் kelவியைக் kaettaaர். “ஹாஹஹா. nee kooda enனுடைய பிம்பங்களில் ontraga iruக்கலாமோ?” பதிலுக்குக் kaaththiraamal “இதே pol innum SIRITHU kaalam yosi… unakuம் unmai தெரியvaraும். naan vantha velai mudinthuviddathu. ஆங்! en velai – unனைப்pol maayaையில் சிக்கியிருக்கும் makkalai விடுவிப்பது!” solliவிட்டு avanidam iruந்து vilagich sendrar. “இதே pol yosi அமுதா…. unaku seekkirame unmai puriya varaும்!” solliவிட்டு SIRITHUneraத்தில் kaanamale ponaar.

——–௦௦௦௦௦௦௦௦——–

moondru maathankal maruththuvamanayil iruந்து sikitchai petra அமுdhan, antha manaிதரை meendum orumurai kooda paarkkavillai. oru silar antha maruthuvamanaiyin atutha PIRIVIL oru paithiyam mika sameebatthil thappitthu சென்றதாக kooriனர். aanaal avar ketta antha kadasi kelவி… antha kadasi varthaigal “இதே pol yosi அமுதா…. unaku seekkirame unmai puriya varaும்!” avan manaதில் meendum meendum ஒலித்துக்kondirundhaது. oruவேளை unmaiyil namமைச் sutriயிருக்கும் palaர் namathu pimbangalaai iruப்பர்களோ? enru pala samayam avan manam kelவி ketkum. pathil theriyaamal, allaது therinthaுகொள்ள viruppam illamal விட்டுவிடுவான்.

——–௦௦௦௦௦௦௦௦——–

maruthuvamanaiyin வாயிலைக் kadanthu veedu thirumba antha வாடkai vaganaத்தில் erinaan அமுdhan. vazhakkam pol சோழிங்கநல்லூர் சmika்ஞையில் sikappu. saalaiyai partha avanai ஆச்sariயப்பட vaithathu ange ninraு kondirundha vaganaங்கள். சோழிங்கநல்லூர் pokkuvaraththu சmika்ஞை eppothuம் iruக்கும் putreesal pol illamal thanithu vaazhum kazhugu pol aangaange oru silar ninraு kondirundhaது thaan ஆச்sariயம். avanai melum ஆச்sariயப்பட vaiththa matroru vishayam – avarகள் ninra ஒழுங்கு murai. intha kottaiத் thaanti [neeயும் vara koodaாது naanum vara maaten அப்டின்னு yosiக்காதீங்க... kathaiya படிங்க!] போகக்koodaாது enru போடப்பட்ட niraுத்து kottai தாண்டாமல் nira்கும் iru sakkara vaganaம், ATANIDAM iruந்து patthadi thalli nira்கும் oru naanku sakkara vaganaம், ATANIDAM iruந்து இடதுபுறmaaya் aaru adi thalli nira்கும் oru பேரூந்து, atharku iruபது கெஜம் tholaivil மற்றுமொரு naanku sakkara vaganaம், atharku satru thalli அமுdhan vantha vaganaம். அமுதனின் vagana ஓட்டி erichaludan காணப்பட்டான். “யோவ், konjam munnaadi தள்ளுயா… vandiல இடிச்சிடப்போற” enru avanukku maunnaal ninraுkondirundha iru sakkara vagana ஓட்டியை thittinan. “தள்ளுயா … viDDaa en vandi meleye சாஞ்சிடுவ போல” enru thanakku வலதுபுறம் ARUGIL iruந்த மற்றுமொரு iru sakkara vagana ஓட்டியை thittinan. அமுdhan kanணுக்கோ avai ondruமே தெரியவில்லை! thaniyaagap PESAிக்kondirundha antha vagana ஓட்டியை oru விதmaaya் பார்த்thaan.

oruவேளை…
oruவேளை…
oruவேளை…

அமுதனுக்கு ulagaமே iruண்டது!