எண்ணம்
(Eluthu Ennam)
கருமை இரவு தனிமை வெறுமையிலிருக்க,
கள்ளூறும் கயல் விழியால் என்னைக் கட்டிப் போடனும்.
வழியோரம் போகும் பெண்ணே..........! விழியோரம் என்னை அழைத்து போகாதே.........! பதம் பாக்கும் உன் பார்வையிடம் எனை காட்டி கொள்ளாதே.........
ஒரு கவிதையின் காதலை ஒரு கலைஞ்சனாய் நேசிக்கின்றேன்
என்னவளே ......! காலமெல்லாம் நீ என்னோடு வருவாயென தெரிந்து இருந்தால், முன்கூட்டியே கட்டிருப்பேன், என்னருகில் உனக்கென்று ஒரு கல்லறையை , அந்த ஷார்ஜாகன் போல
திருப்பி கொடுக்கும் அளவிற்கு இதயம் ஒன்னும் பரிமாற்றம் பொருள் அல்ல, என் இதயத்தில் நீ இருப்பாய் என்று சொல், இல்லை என் இதய துடிப்பில் கலந்து இருப்பாய் என்று சொல், இல்லையென்றால் என் இதயமகவே இருப்பாய் என்று சொல், நான் இறந்தாவது மறுகனமே கொடுத்து விடுகிறேன் என் இதயத்தை உன்னிடம்
கண் ஜாடை காட்டாம கண்ணுக்கு மையிட்டு வந்தவளோ, மயில் தோகை வருடுவது போல. அவள் மயிரிலைகள் கன்னத்தை உரசுங்கிறதோ, உலி துளையிட இடம் கொடுக்காத அந்த கரும் பாறைகள் கூட, இவள் கட்டழகை கண்டு கரைந்து போனது ஏன் தான் என்று தெரியவில்லையே, கட்டு எறும்பு கடிதவுடன் வலிக்கொடுக்கும் என் உணர்வுகள் உன் கண்ணீமையை கண்டு அசைவற்ற சிற்பமாய் நிற்கின்றேன், நீ என்ன கவிபீர்மன் படைத்த ஓவியமா