தாய்மண்ணே...!

ஒற்றையாய் ஒரு தென்னை மரம்...
அதன் மேலிருந்து ஒற்றையாய்க் கத்தும் ஒரு குருவியின் அழுகைக்கூவல்... ­.
உரக்கச் சிரித்துக் கடந்துசெல்லும் ஒரு நண்பர்கள் கூட்டம்...
மழையால் எழும் மண்வாசம் இவையெல்லாம்...
தாய்மண்ணின் நினைவுகளைக் கண்முன்னே வரச்செய்கின்றன. ­..!
தொப்புள் கொடி அறுத்த குழந்தையாய் நானும்...
தாய்..தந்தை..
சகோதர..சகோதரிகள்...
நண்பர்கள் பிரிந்து...
உறவுகள் இழந்து...
ஒற்றையாய் நிற்கிறேன் இங்கே...
எப்போதாவது சந்திக்கும் தாய்மண்ணைச் சேர்ந்த மனிதர்களின் பாசவிசாரிப்புகளும்...
செய்தித்தாளில் எங்காவது ஒரு மூலையில்...
தென்படும் ஊரின் பெயரும்...
தொலைக்காட்சியில் பார்க்கும் ஊரின் செய்திகளும்...
மனதை நெகிழச்செய்கின் ­றன..!
ஊருக்கே திரும்பிச் செல்ல ஆசைதான்..! இருந்தாலும்...
என் குடும்பம் எனும்
மரத்தை நிலைநிறுத்த..
பொருளாதார நீர் தேடிப் புறப்பட்ட...
ஆணிவேர் நான்...
எனும்...
என் கடமை புரிந்து..
கருவறையிலிருந்து வெளிவந்த குழந்தை..
மீண்டும் கருவறைக்குள் செல்ல நினைப்பதைப் போன்று...
அர்த்தமற்றது என் ஆசை....
என்பதை உணர்ந்து...
விழிகளின் ஓரத்தில்
துளிர்த்திடும் கண்ணீர் துடைத்து...
காத்திருக்கும்
கடமையைக் கண்ணியமாய்ச் செய்ய..
பணிக்கு புறப்பட்டேன்...
மனதின் சோகத்தை இதழ்களின் புன்னகையால் மறைத்துக்கொண்டு­...!