கம கமக்கும் கக்கூஸ் !!!

பளிச்சிடும் உடை,
பக்கத்தில் இழுக்கும் வாசனை.

நெற்றியின் சுருக்கமோ,
நெஞ்சைக் கொள்ளுகிறது.

நெளிந்த புருவம்,
நேர்த்தியான விழிகள்.

சுந்திர மூக்கு,
அடர்ந்த இதழ்கள்.

அம்சமான காதுகள்,
அளவான தேகம்.

அழகோ அழகு.
பரவச நிலையில்,
உச்சம் தொட்டிருந்தபொழுது.....

என்னாங்க,
உங்க உருப்படாத அழக,
கண்ணாடியில உத்துப் பாத்தது போதும்,
உத்தியோகத்துக்கு கிளம்புங்கன்னு
சொன்ன, மின்சார வார்த்தைகள்,
என்னைத் தூக்கி எரிந்தது.......!

வெளிநாட்டில்,
முதன்முறையாக,
ஹோட்டலில் கான்பரன்ஸ்.

பதறியும், சிதறியும்,
நட்சத்திர ஹோட்டலில் நுழைந்தேன்.

பிரமிப்பு.
மயிர்க்கூச்சரிந்து,
முதுகில் ஜலம் வடிய ஆரம்பித்தது.

சிறிதும் காட்டிக்கொள்ளாமல்,
மீட்டிங் ரூமை தேடினேன்.

அங்கும் இங்கும்,
வெள்ளைக் கொக்குகள்,
பரபரப்பின்றி பரந்துகொண்டிருந்தனர்....

ஒருத்தி கூட,
என்னைக் கெளுத்தி மீனாய்,
எண்ணவே இல்லை.

எப்படியோ ரூமை அடைந்து,
கப்பில் வைத்திருந்த கொளகொள பசையை,
புசித்துக் கொண்டே அமர்ந்தேன்.

இனிப்பாய் இருந்ததால்,
அடித்து நொருக்கி,
ஆனந்தமடைந்தேன்.

இனிப்பாய் இருந்தால்,
எலிப் புலுக்கையை கூட,
மிச்சம் வைக்காமல்,
எச்சில் படாமல்,
உணவுக் குழலில் உருட்டிவிடும்,
பிரகஸ்துதி நான்.

என்ன சத்தம்,
வயிற்றுக்குள் கதகளி நடனமா?
காது கொடுத்து கேட்பதற்க்குள்.....

அருகில் இருந்தவர்,
கேட்டுவிட்டார்.
கோபத்தில் மூக்கைப்
பொத்திக்கொண்டார்.

கதகளி பத்திரகாளி ஆவதற்க்குள்,
பதுங்குழியில் பதுங்க எண்ணி,
எழுந்தேன்.....

சுருங்கியிருந்த வயிறு,
சற்று விரிந்ததால்.....
சங்கே முழங்கென்று,
முரசு கொட்டியது...
சபையே ஸ்தம்பித்தது!

செய்வதறியாமல்,
வராத போனை எடுத்து,
அத்திம்பேல் அங்க மணி மூணா?
இங்க எனக்கு ஏழரை...

சொல்லுங்கோ, ஆமாம், ஆமாம்,
மன்னி ஆத்துல மீன்தான்,
சுட்டுன்ட்ருக்கா என்றபடி,
வெளியே வந்தேன்.

அவசரம்,
கட்டுக்கடங்காத களோபரம்.
அணை தகர்த்திடும் அபாயம்.
ஆகையால், அடிப்பிரதக்ஷணம் செய்தேன்.

யோசித்தேன்,
கக்கூசுக்கு ஆங்கிலத்தில்,
என்னவென்று?

யோசனையே,
அடிவயிறு பானையை,
வீங்க வைத்தது.

பானை விரிசல் விட்டால்...?
கார்ப்பெட் விரித்த தரை,
ஜாம் தடவிய பிரெட்
ஆகிவிடும் என்பதால்,
தவிர்த்தேன்.

கண்ணில் பட்ட வெள்ளைப் புறாவிடம்,
அர்ஜெண்ட்! அர்ஜெண்ட் என்றேன்.
ஒரு நம்பரைக் கொடுத்து,
டயல் செய் என்றாள்.

இது என்ன கருமமோ,
கக்கா வந்தாக்கூட ஸ்டார் ஹோட்டலில்,
கால் போட்டு கன்பார்ம் பண்ணவேண்டும் போல....

கடிந்து கொண்டே டயல் செய்தேன்,
அதுவோ ஆம்புலன்ஸ் நம்பர்....!

அடக் கிராதகி!
எனக்கு கக்கூஸ் வேணுமென்று,
செய்கை செய்தேன்,
புரிந்துகொண்டு வழி சொன்னாள்,
ரெஸ்ட்ரூமுக்கு...

வெள்ளைக்காரன் கக்கூசுக்கு ஏன்,
ரெஸ்ட் ரூமுன்னு பேருவட்சானு,
புரியல...

அவள் சொன்ன வழியில்,
படமோ, போர்டோ இல்லை.
சுவரில் எறிந்த பந்தைப் போல்,
திரும்பவும் அவளிடமே வந்தேன்.

அதுவே தான், செல் என்றாள்.
திரும்பவும் ஏமாற்றம்.
இப்போது, வேறு பாதையில் ஓடி,
வேறு ஒருத்தரிடம் வழி கேட்டேன்,
அவனும் அதுவேதான் என்றான்...

டேய் நீங்க கண்ணாமூச்சி
ரே ரே விளையாட,
நான் தான் கேடச்சேனா,
என்று புலம்பிக் கொண்டே,
அங்கே போய், இருந்த கதவைத்
திறந்தேன்....

பளீரென்று இருந்தது அறை,
வாஷ்பேசின், ஒன்னுக்கு போக வசதியும்
இருந்தது கண்ணில் பட்டு,
பாதி பாரம் குறைந்ததாய் உணர்தேன்....

உள்ளே ஒரு மெல்லிய இசை,
அடப்பாவிகளா, யூரின் போற இடத்தில்,
வயலின் கச்சேரி எதுக்குடா என்று,
கேட்டுக்கொண்டே, ககூசுக்குல்
நுழைந்தேன்......

வெளிச்சம் மிக குறைவு,
ஆங்காங்கே வாசனை மெழுவர்த்திகள்,
ஒரே கம கம வாசனை.

ஆபரேசனுக்கு ஆயத்தமானேன்...
இருக்கும் பாரத்தை,
இறக்கி வைக்க.
உருகி பார்த்தேன்,
இறுக்கி பார்த்தேன்,
குதித்து பார்த்தேன்,
வெறியாகி முறைத்தும் பார்த்தேன்,
ஏனோ வரவே இல்லை...!

என் மனம்,
இந்த மணத்தை,
இந்த இடங்களில் கண்டிராததால்,
மனம் இறங்க மறுத்தது.
ஞாயமாய் பட்டதால்,
பாரத்தை பத்திரப்படுத்தி,
வீடு வந்தடைந்து,
கம கம கக்கூஸில்,
கழட்டி விட்டேன்.....!!