நான் என்றான வெறுமை 1
நான் மட்டும் தனித்து நிற்கும்
தனிமையான இரவுகள்
எத்தனையோ எனை கடந்து போயாயிற்று...
என்னோடு கழிந்த இரவுகள் விடிந்து கொள்கிறது
ஆனால் நானோ
இருள் படிந்த வானமாகத்தான் இன்னமும்...
என் பகல் என்னவோ
பரிதாபமாய் பார்ப்பதாய்
ஓர் எண்ணம்
என்னில் இருந்த வர்ணங்களை
அது வாங்கிக் கொண்டதோ..?
என்னை இருள் திங்க
எத்திசைக்கோ நகர்கிறது...
நான் மட்டும் தனித்து அங்கே....
பார் மீது பரவிய பரிதியின் ஒளி
என் பக்கம் கொஞ்சமாய்
நகழாதா......?
நான் என்று ஒப்புக் கொள்ளப்பட்ட
தனிமை தனியாதா....?
ஏக்கங்களோடு எதிர்பார்ப்பு
நிறைந்தவளாய் நான்....
நிஷ்டையில் ஆழ்ந்து
போகிறேன்......
மழலைகள் மொழி வீடு முழுக்க
நிரம்பித் தழுவி
என்னையும் மறந்து புது உலகுக்குள்
என்னை புகுத்தி விடுகிறது...
ஆனாலும் என் மொழிக்கு
இங்கே உயிர் இல்லை
என் மனம் சொல்ல நினைப்பதை
ஏற்றுத் தழுவி நிறைவேற்ற யாருமில்லா
வெறுமையாய் நான்....
நான் மட்டுமே.....
கலர்கலராய் நான் கட்டி மகிழ்ந்த புடவைகளெல்லாம்
பத்திரமாய் வீட்டு அலுமாரிக்குள்
இப்போதெல்லாம்
நீ எங்களை மறந்தே விட்டாய்
இனி எப்போது எங்களையும்
உடுப்பாய் என்று கேட்கிறதே
என்ன சொல்ல
என் கணவன் எனக்காய் தந்த இறுதி பரிசு
இந்த வெள்ளைப் புடவை தான் என்றா...?
எனக்கென்று தாய் தேடி தேடி
சுவைத்து பார்த்து வைத்த பெயர்
தாரமானபின் மாறிப்போய்
மறந்தும் கூட போனது
இப்போதெல்லாம் ஒரே ஒரு பெயர்தான் எனக்கு நிறந்தரம்...
பார்ப்பவர் கேட்பவர் அறிமுகத்திற்கும் கூட
என் பெயர் விதவைதானாம்..
முபாறக் பாத்திமா அஸ்க்கியா
