கவியரங்கத்தில் கவிக்கோ
எனக்கொரு
சந்தேகம்
உன்னை
எங்கள் மூச்சு
என்றார்
அப்படியென்றால்
நாம் செத்துப்போனது
எப்படி?
உன்னை
வாங்கிய நாம்
பிறகு
விட்டு விட்டோமா?
மேல்வாய்
பிரசவித்த
மெல்லிய ஒலி
வளர்ந்து
பருவமுற்றபோது
பைந்தமிழே
நீ பிறந்தாய்
முப்பதே
ஒலிகளுக்குள்
முழு உலகம்
அளப்பவளே!
உன்னைப்போல்
எப்போதும்
உயிர் மெய்யோடு
இயங்குகின்ற மொழி எது?
குறிஞ்சியிலே
வாழைக்குமரியாய்
உதித்தவள்
முல்லையிலே
மலர்ந்து
முழுமலராய்
சிரித்தவள்
மருதத்தில்
போகத்தால்
மசக்கை
கொண்டவள்
நெய்தலிலே
காவியங்கள்
நெய்தவள்
ஈரமற்ற
பாறையிலும்
பூத்த மணிமலர்
பாடயிலே
தேவர்களின்
பாடைகள்
போனபின்னும்
உன் செய்
பாடயிலே
ஆடயிலே
படிப்படியாய்
வளர்ந்தவள்
வாயின்
சுவாசமே
வயிறார
தித்திக்கும்
கனிச்சுவையாய்
எங்கள்
காதருந்தும்
கள்ள
எம்மொழி
செம்மொழி
எனக்கேட்டால
தலைநிமிர்ந்து
எம்மொழி
செம்மொழி
எனச்சொல்லும்
புகழ் கொடுத்தாய
செத்த மொழிகள்
இங்கு
சிம்மாசனம் ஏற
உயிர் மெய்யோடு
இருந்த உயர்ந்த
மொழி
தமிழ்மொழிக்கோ
தாமதமாகவே
செம்மொழி
சிம்மாசனம் கிடைத்தது
இதற்கு
தமிழன்
தூங்கிக்
கிடந்ததுதான்
காரணம
தான்
ஆடாவிட்டாலும்
பரவாயில்லை
தமிழ்
ஆடவேண்டும்
என்று
நினைக்கும்
கலைஞர்
இல்லையென்றால்
இதுகூட
நடந்திருக்காத
தமிழே
நீ
தீயாலே
கொஞ்சம்
தீந்தாய்
கடல்
என்னும்
பேயாலே
பேரழிவை
பெற்றாய
கரையானின்
வாயாலே
கொஞ்சம்
கரைந்தாய்
வற்றவந்த
அயல்மொழியின்
நோயாலே
நலம்
கெட்டு
நொந்தாய்
இன்றோ
உன்
சேயாலே
சீரழிந்து
தேம்பி
அழுகின்றாய
தமிழே
உன்னிடத்தில்
உயிரெழுத்தை
கற்றோமே
உயிர் பெற்று எழுந்தோம்
மெய்யெழுத்தை
கற்றோமே
மெய்யெழுத கற்றோம்
நீ
ஆயுதமும்
உயிர் என்றாய்
அதை மறந்து
போனதனால்
பகைவர்களிடம்
தோற்றுவிட்டோம்
பத்துப்பாட்டு
என்றால்
பதறுகிறோம்
திரைப்படத்தில்
குத்துப்பாட்டு
என்றால்
குதூகலமாய்
ஆடுகிறோம்
எட்டுத்தொகை
பெற்று
இறுமாந்து
இருந்த
இனம்
சுற்றித்
தொகைக்கு
எல்லாம்
தொலைத்து
விட்டு
இருக்கின்றோம்
அன்றோ
குறல் என்ற
உன்
ஈரடியை
வணங்கியது
உலகம
இன்றோ
யார் என்ற
விவஸ்தை கூட
இல்லாமல்
இனப்பகைவர்
காலடியில்
விழுவதுதான்
தமிழரின்
கலாச்சாரம்
உன்
சிலம்பம்
அதிகாரம்
செய்தது
அன்று
இன்றோ
அதிகாரக் கால்களில்
சிலம்பாகி
கிடக்கிறான்
தமிழன
பரன்குணம்
படைத்த
பரம்பரை
இன்று உன்னை
பரணிலே
போட்டுவிட்டு
பாதையெல்லாம்
நடக்கிறது
பிள்ளைத்தமிழ்
பேச பேரின்பம்
கொண்டவளே!
இன்று
உன்
பிள்ளைகள்
பேசும் பேச்சிலே
நீ இல்லை
இமயத்தில்
கொடியேற்றி
இறுமாந்து
நின்றவன்
சமயக்கொடியேற்றி
சகதியிலே
விழுந்துவிட்டான்
புலிக்கொடியை
பறக்கவிட்டு புகழோடு
வாழ்ந்தவன்தான்
புலியென்று
சொன்னாலே
புளியமரம்
ஏறுகின்றான்
மூதறிஞர்
தந்த
முப்பால்
இருக்கையில்
நாற்பால்
என்ற நச்சுப்பால்
குடிக்கின்றான்
நெற்கொடியை
பறக்கவிட்ட
வீரன்தான்
இந்த
வில்லுப்பாட்டு
பாடி
வீணர்களை
புகழுகின்றான்
கங்கைகொண்டவன்தான்
இன்று
காவிரியையும்
இழந்துவிட்டு
கையைப்
பிசைந்து
நிற்கிறான்
முப்படையால்
நான்கு
திசைகளையும்
வென்றவன்
சாதி
சமயம்
கட்சி
என்ற
முப்படையால்
தோற்று
முகவரியை
இழந்துவிட்டான்
தாய்ப்பாலுக்கு
அப்பால்
உன்
தனப்பாலை
குடித்ததொரு
ஒரு
வாய்ப்பால்
வளர்ந்த
மகன்
வஞ்சகப்
போதையின்
நோய்ப்பால்
அருந்தி
நூதனமாய்
சாகின்றான்
உன்னை
மொழிகளுக்கெல்லாம்
முதன் மொழி என்றாய்
அதனால்
உன்னை முதலாக
போட்டு வியாபாரம்
தொடங்கிவிட்டான்
தமிழன்
சீழ்பிடித்த
கொப்புளங்களை
எல்லாம்
தாயின்
மார்பகங்களாய்
நினைக்கிறான்
அன்று நீ
சங்கப்பலகை என்னும்
அரியாசனத்தில் அழகியாய்
வீற்றிருந்தாய்
இன்றோ
எங்கள்
கடைப்பலகையில் கூட
நீ கால்வைக்க
இடமில்லை
கோயிலுக்குள்ளே
நீ குடியேற
முடியவில்லை
வாயிலுக்கு
வெளியே
உன்னை
வைத்துவிட்டு
செல்கின்றார்
செருப்பை போல
வழக்காடு
மன்றத்தில்
குற்றவாளிகளுக்கு
கூட
கூண்டுகள்
உண்டு
நீ
நுழையமட்டும்
அனுமதியில்லை
அம்மா தாயே!
என்னும்
பிச்சைகாரர்
வாயில்
மட்டும்தான்
நீ இருக்கின்றாய்
தெருவெங்கும்
தமிழ் முழக்கம்
செழிக்கச்செய்வோம்
என்ற பாரதியே!
உன் கனவை
நாங்கள்
நிறைவேற்றி
வைத்துவிட்டோம்
வந்து பார்
இப்போது
தமிழ்
தெருவில்தான்
நிற்கிறது
தமிழனுக்கு
தேசிய
கீதமே
தாலாட்டுதான்
மதம்
சாதி
திரைப்படம்
என்று
இவனுக்குத்தான்
எத்தனை
படுக்கைகள்
தமிழன்
ஒன்று
கும்பகர்ணனாக
இருக்கிறான்
இல்லையென்றால்
வீடணாக
இருக்கிறான்
இளைஞனிடம்
விழிப்புணர்ச்சி
வேண்டுமென்றாய்
நாங்கள்தான்
பெண்களை
கண்டால்
விழி புணர்ச்சி
செய்கிறோமே
என்கிறான்
தமிழன்
விழித்திருக்கும்
போது கூட
திரைப்பட அரங்குகள்
என்ற இருட்டறையிலேயே
இருக்கின்றான்
இவனுக்கு
பெரிய திரை
பெரிய வீடு
சின்னத்திரை
சின்ன வீடு
இந்த வீடுபேற்றிற்காக
இவன்
அறத்தையும்
இழந்துவிட்டான்
பொருளையும்
இழந்துவிட்டான
அகமிழந்தான்
பொருளிழந்தான்
ஆன்மாவை
விற்றுவிட்டான்
முகமிழந்தான
தன்னுடைய
முகவரியையும்
இழந்துவிட்டான
எனக்கு
வீடெங்கே
வினையெங்கே
எனக்கேட்டு நின்ற
ஏடெங்கே
எழுத்தெங்கே
இன உணர்வு
பெற்றிருந்த நாடெங்கே
வீடெங்கே
உன் புதல்வர்
கண்டிறிந்த
சூடெங்கே
சொரணை எங்கே
சொப்பனமாய் போனதே
இந்த
நாட்டில்
நடிப்பவர்கள்தான்
தலைவர்களாகிறார்கள்
அல்லது
தலைவர்களாக
இருப்பவர்கள்
நடிக்கிறார்கள
தமிழா
விழித்துக்கொள
இல்லையென்றால்
வெள்ளித்திரைக்கென்று
உன் வேட்டியை
உருவி கொண்டு
சென்றுவிடுவார்கள்…
– கவிக்கோ அப்துல் ரகுமான்
