நவீன மன்மதன்

நவீன மன்மதன்...!
--------------

என்னவென்று எழுதுவது? எப்படியெல்லாம் எழுதுவது? எந்த நடையில்
எழுதுவது? கதையாகவா? கட்டுரையாகவா? கவிதையாகவா? எப்படித் துவங்குவது?....ஒரே
குழப்பம். நானென்ன கலைஞரா ? இல்லை கண்ணதாசனா? இல்லை கல்கியா? காப்பியங்கள்
படைப்பதற்கு இல்லை... காவியங்கள் எழுதுவதற்கு.ஆனால் என் உள்ளத்தில் எரிமலையாய்
குமிறிக்கொண்டிருக்கும் அந்த எண்ண அலைகளை எங்கேயாவது கொட்டித் தீர்த்துவிட
வேண்டும். அப்போதுதான் என் மனதிற்கு கொஞ்சம் சாந்தி கிட்டும். அந்தச் சுமையை
எங்கேயாவது இறக்கி வைத்து விடவேண்டும். சுமைதாங்கியாய் வாசகர்களாகிய நீங்கள்....
அதனால் என்ன தீர்மானித்தேன் என்றால்...கட்டுரையாய் வரும்போது கட்டுரையாகவும்,
கவிதையாய் கொட்டும்போது கவிதையாயும், கதையாய் தோன்றும்போது கதையாயும்
எழுதிவிட முடிவு செய்து இதோ எழுதிக்கொண்டிருக்கிறேன்.
வாழ்வில் நடக்கும் எல்லா நடப்புகளும் அதனதன் தகுதிக்கேற்ப
நம்முள் எத்தனையோ தாக்கங்களை ஏற்படுத்துகின்றன. ஆனால் அத்தனை நடப்புகளுக்கும்
நல்ல முடிவு எட்டத்தான் யாராலும் முடிவதில்லை. ஏனென்றால் முடிவு சில பேருக்கு
சாதகமாயும் பல பேருக்கு பாதகமாயும் முடிந்து விடுகிறது. சில பேர் சண்டையிட்டு முடிவு காண
முயலுகிறார்கள்...பல பேரோ வாதம் செய்து முடிவை எட்ட முயற்சிக்கிறார்கள். சில பேர்
கவிதையாய் எழுதி தங்களின் ஏக்கத்தை தீர்த்துக்கொள்கிறார்கள். சிலர் கதை..கட்டுரையாய்
எழுதி முடித்துவிடுகிறார்கள். நானும் அதே வழியில் என் எண்ணக் குமுறல்களை....என்னுள்
ஏற்பட்ட அந்த தாக்கத்தை உங்களோடு பகிர்ந்துகொள்ள முயலுகிறேன். இதை ஒரு பதிவாய்
பதிவிட விழைகிறேன்.
எந்த ஒரு "பிரச்சனைக்கும்" தீர்வு என்று ஒன்று உண்டு. ஆனால் அதை
அடையத்தான் முடியவில்லை. அது சாத்தியப்படுமா? தெரியவில்லை. நமக்கிருக்கும்
"பிரச்சனை" என்னவென்றால் "பிரச்சனை" என்னவென்றே புரியாமல் குழம்பி, மற்றவரையும்
குழப்பி சாதாரண "பிரச்சனையை" ஊதி...ஊதி...பெருசாக்கி, அந்த "பிரச்சனைக்குள்ளேயே"
மாட்டிக்கொண்டு விழி பிதுங்கி...வாழ்க்கையையும் தொலைத்து விட்டு வீணாய்...வெட்டியாய்
சுற்றிக்கொண்டிருப்பது நமக்கு வாடிக்கையான "பிரச்சனை" ஆகிவிட்டது. முதலில் "பிரச்சனை"
என்னவென்று புரிந்துகொள்ள முயலுவோம். அது புரிந்தபின்தான்...அந்த பிரச்சனைக்கு யார்
காரணம்? யார் பொறுப்பு? என்று தெளிவாய்...நிதானமாய்ச் சிந்தித்துப் பார்க்க முடியும்.
சிந்தித்துப்பார்க்க...பார்க்க ஒன்று மட்டும் தெளிவாய் புரிகிறது. ஒரு பிரச்சனைக்கு
மற்றவர்கள்தான் காரணம்....முழு பொறுப்பு... என்று எல்லோர் மனதிலும் ஓர் எண்ணம்
எப்போதும் ஓங்கி நிற்பதை நாம் கண்கூடாக பார்க்கலாம். தான் ஒருபோதும் அந்த பிரச்சனைக்கு
காரண கர்த்தாவாக இருக்க முடியாது என்று ஆணித்தரமாக எண்ணுவது மனித இயல்பாய்
போனது. மற்றவர் மேல் பழி போடுவதும்,பழி வாங்குவதும் அன்றாடம் நாம் காணும் காட்சியாய்
ஆகிப்போனது. யாரும் பொறுப்பேற்றுக்கொள்ள முன்வருவதுமில்லை. சம்மதிப்பதுமில்லை.
மற்றுமொன்றையும் சொல்லிவிட நினைக்கிறேன். "என்னைப்
பொறுத்தவரை நான் செய்வதெல்லாம் மற்றவர்களின் நன்மைக்காக மட்டும்தான். மற்றவரை
கெடுப்பதற்காக அல்ல. என் மனசாட்சிக்கு எதிராக எப்போதும் செயல்படமாட்டேன். நான்
தெய்வத்துக்கு பயப்படுபவன். ஒரு புழு..பூச்சிக்கு கூட கெடுதல் நினைக்காதவன்....துரோகம்
செய்யாதவன்" என்று வெளி வேஷம் போடும் கபடதாரிகள்தான் நம்மிடையே அதிகம். உன்னை
பொறுத்தவரை நீ நல்லவன்தான்... தெய்வம்தான். ஒத்துக்கொள்கிறேன். ஆனால் மற்றவர்
கண்ணோட்டத்தில் உன் எண்ணமோ... இல்லை செயலோ எப்படி சீர் தூக்கி பார்க்கப்படுகிறது
என்று கொஞ்சம் நினைத்துப் பார்க்கவேண்டும். அப்படியென்றால் என் மனதில் உள்ளதை சொல்ல
கூட உரிமையில்லையா? சுதந்தரம் இல்லையா? என்று உங்களின் "மைண்ட் வாய்ஸ்" என்னால்
கேட்க முடிகிறது. நம் புராணங்களில் கூட வாழ்க்கையின் ரகசியத்தை கதைகளாய்...செய்யுளாய்...
பாட்டாய்ச் சொல்லி வைத்து விட்டார்கள். அதை படித்தோ இல்லை கேட்டோ அந்த ரகசியத்தை
கண்டுபிடிக்க வேண்டும். கண்டுபிடித்து அதன்படி நடக்க வேண்டும். ஒவ்வொருவரும் அதை
ஒவ்வொருவிதமாய் புரிந்து கொண்டு ஒவ்வொருவிதமாய் செயல்படுவர். உண்மையில் அது
நன்மையில் முடிந்தால் சரி.
இப்போது ஓரளவிற்கு என் பிரச்சனை என்னவென்று உங்களுக்கு
புரிந்திருக்குமே! ஒரு பிரச்சனையை புரிந்துகொள்ளவே இத்தனை பாடு. புரிந்த பின்னால்தானே
முடிவு காண்பதற்கு. சரி நான் எழுதும் இந்த தொடருக்கு மூல பிரச்சனையே "தலைமுறை
இடைவெளி"தான். "ஜெனரேஷன் கேப்". இது நம் அன்றாட வாழ்க்கையின் மூலை
முடுக்குகளிலெல்லாம் புகுந்து..சும்மா கிழி...கிழியென்று,கிழித்து கொண்டிருக்கிறது. இதனால்
பாதிக்கப்பட்ட நிகழ்வுகள் பல இருந்தும்...ஒரு மாதிரிக்காக நம் "செல்போன்"..."மொபைல்போன்"
பற்றி எழுத தொடங்குகிறேன். நீங்கள் இந்த தொடரின் தலைப்பை கவனித்திருப்பீர்கள் என
நம்புகிறேன். "நவீன மன்மதன்"... ஆம். இந்த செல்போன்கள் மன்மதனை போல் இளம்
சிறார்களை... இளஞ்சர்களை...இளைஞிகளை...அதிகம் மயக்குவதாலும்..கவர்ந்து இழுப்பதாலும்
நவீன மன்மதனாய் இந்த இளைஞ்சர் உலகத்தை ஆட்கொள்வதாலும் ஆட்டிப்படைப்பதாலும்
இந்த தலைப்பை தேர்வு செய்தேன். தேர்வு செய்து எழுதிக்கொண்டிருக்கிறேன். சரிதானே...!
இந்த மன்மதன் என்னுள் ஏற்படுத்திய எண்ணிலடங்கா தாக்கங்களை...உண்டாக்கிய
மாற்றங்களை முடிந்தவரை பதிவுசெய்திட முயற்சிக்கிறேன். இந்த "மொபைலால்"
எதிர்காலத்தையே பாழடித்துக்கொண்டிருக்கும் இளைய சமுதாயத்தைக் கண்டு...பயந்துதான்
இதை எழுதிக்கொண்டிருக்கிறேன்.இதில் ஏதாவது பிழை இருந்தால் மன்னித்து
ஏற்றுக்கொள்ளுங்கள்.
"மொபைலால்" உங்கள் "மொபிலிட்டியையே"
இழந்து தவிக்கும் இளைய சமுதாயமே...!
நடமாடும் இக்கைப்பேசியினால் உங்கள்
நடமாட்டத்தையே முடக்கி நிற்கும்
அவலம் கண்டு மனம் பதறுகிறேன்...
உலகமே எங்கள் கைகளுக்குள் என்று
இறுமார்ப்போடு உலாவரும் நீங்கள்தான்
அதன் கைகளுக்குள் சிக்கிச்
சின்னாபின்னமாக்கிப் போகின்ற
பரிதாப நிலைகண்டு பரிதவிக்கிறேன்.
நிழல் உலகையே நம்ப வைத்து
அதிலேயே மூழ்கடித்து
நாளொரு மேனி பொழுதொரு வண்ணமாய்
வாழவைத்து - சிலந்தி வலையென
அதில் சிக்கவைத்து
நிஜ உலகினையே மறக்கடிக்கச் செய்த
இந்த "நவீன மன்மதனை" என்னவென்று சொல்வது?
அவனின் மலரம்புகள் உங்கள்
நாடிநரம்புகளையெல்லாம் முடக்கிப் போட்டுவிட்டதே..!
அதன் பலன்களென்னவோ ஏராளம்தான்.
ஒத்துக்கொள்கிறேன் - ஆனால்
அவனில்லாமல் வாழ்க்கையே இல்லை
என்கிறஅளவுக்கு அதன் மேல்
மோகத்தை கூட்டி
அடிமையாய்
கூன் போட்டு
கும்பிடு போடும் நிலை கண்டு
மனம் கலங்குகிறேன்.
அதன் "மெம்மரியை" நம்பி உங்கள்
"மெம்மரியை" இழந்து நிற்கின்றீர்களே
அந்தோ பரிதாபம் ....!
ஒலி....ஒளி....
காற்று...காட்சி...
இயற்கை....எழில்....என்று
எல்லாவற்றையும் அடமானம்வைத்து
நித்திய கடனாளியாய்
வீட்டில்.....வெளியில்...
கூட்டத்தில்....எங்கும்...எதிலும்...
தன்னந்தனியாளாய்...அனாதையாய்...
நிற்கின்றீர்களே....
நீங்கள் பேசுகிறீர்கள்...
நீங்கள் சிரிக்கின்றீர்கள்....
நீங்கள் கோபப்படுகிறீர்கள்...
நீங்கள் அழுகின்றீர்கள்...
யாரோடு? - நிழல்களோடு.
நிஜத்தில்
அமைதியாகிவிடுகிறீர்கள்.
யோசித்துப் பாருங்கள்.
நேர்கொண்ட பார்வையும்
நிமிர்ந்த நன்னடையும்
எங்கே போனது?
காதில்
"இயர்போன்" வைத்து மற்ற
ஒலிகளுக்கு செவிடாகிப்போனீர்களே...!
உங்கள் பார்வை முழுவதையும் அந்த
"எல் இ டி ஸ்க்ரீனு"க்குள் புதைத்து மற்ற
ஒளிகளுக்கு குருடாகிப் போனீர்களே....!
குறுக்கு வழிகள்(ஷார்ட் கட்) பல கற்றுத்தரும்
திருட்டுப் பழிகள் பல பெற்றுத்தரும்
இந்த சாத்தானை நம்பி ஏமாந்த
ஆதாம்கள் எத்தனை பேர்?
ஏவாள்கள் எத்தனை பேர்?

இந்த கம்ப்யூட்டர்....மொபைல் எல்லாம் அண்மையில் ஏற்பட்ட ஒரு யுக
புரட்சி என்று சொல்லலாம்...இல்லை ஒரு மாபெரும் விஞ்ஞான சுனாமி என்றும் கொள்ளலாம்.
ஏனென்றால் இந்த இளைய சமுதாயத்தையே மூழ்கடித்து வெற்றி முரசு கொட்டி.. கொடிகட்டி
பறக்கின்றதே. மூத்த தலைமுறையினரின் அறியாமையை....இயலாமையை இந்த இளைய
தலைமுறையினர் எப்படி சாதகமாகிக் கொள்கிறார்கள் என்பதைச் சொல்லவருகிறேன்.
சாதகமாக்கி எப்படி ஏமாற்றுகிறார்கள் என்பதுதான் வருத்தப்படவேண்டிய உண்மை. இதுதான்
"ஜெனரேஷன் கேப்". அதுவும் மொபைல்...ஓ! நினைக்கும் போதே நெஞ்சம் பதறுகிறது. பல
சமயம் இதில் உள்ள உள் குத்து...வெளி குத்து எல்லாம் தெரிய வரும்போது விளைவுகள் கை
மீறி போய்விடுகிறது. அதன் பாதிப்பு மூத்த தலைமுறையினரை நிலைகுலைந்து போக
செய்துவிடுகிறது. கதைகதையாய் படிக்கும்போதும், பார்க்கும்போதும்...கேள்விப்படும்போதும்
அதன் கோர முகம்தான் நம் கண்முன்னே கைகொட்டிச் சிரிக்கிறது. இப்போதைய இளைய
சமுதாயத்திற்கு எதிலும் எல்லாவற்றிலும் அவசரம். எதையும் உடனே..இப்பவே ...அனுபவித்திட
வேண்டும். பொறுமையோ..சகிப்புத்தன்மையோ..கொஞ்சம்கூட இல்லாமல் வளர்ந்து விட்டது
இந்தச் சமுதாயம். யார் அவர்களுக்கு சொல்லிக்கொடுப்பது?
யார் அவர்களை நெறி படுத்துவது? இல்லை யார் இந்த பூனைக்கு மணி கட்டுவது? மூத்த
சமுதாயத்தின் கடமையல்லவா இது? பிரச்சனையே இங்குதான் இருக்கிறது. நாம் சொன்னால்
அவர்கள் ஏற்றுக்கொள்வார்களா? அந்த மனோபக்குவம் அவர்களுக்கு உண்டா? "மில்லியன் டாலர்
கேள்வி?"
"மகனே....மகளே.." என்று ஆரம்பிக்கும்போதே காதை பொத்திக்கொண்டு
வாயில் கையை வைத்து "பொத்திக்கிட்டு...போறீங்களா? எல்லாம் எங்களுக்கு தெரியும். உங்க..
உங்க...வேலைய பாத்துகிட்டு போயிட்டே இருங்க. உங்க வயசுல நீங்க செய்யாதைதான் நாங்க
செய்ரோமா? அனாவசியமா எங்க தனிமையில மூக்க நொழைக்காதீங்க. மரியாதை
கெட்டுப்போய்டும். ஜாக்கிரத... ஒரே டென்ஷனா இருக்கு. தெனம் தெனம் இப்படிப் பேசிப் பேசி
சாவடிக்கிறீங்களே ... இது என்ன வீடா? இல்ல ஜெயிலா?" என்று அவர்கள் உச்ச ஸ்தாதியில்
கத்தும் போது நமக்கோ நாவறண்டு...தொண்டை அடைத்து கண்களில் நீர் முட்டிக்கொண்டு
நிற்கும். இது ஒவ்வொரு வீட்டிலும் நடக்கும் அன்றாட காட்சிகள். அந்த வார்த்தைகளில் இருக்கும்
கூர்மை நம் இதயத்தை கிழித்து ரத்தம் சிந்த வைத்துவிடும் கொடுமையை நம்மில் அநேகம்பேர்
தினம் அனுபவித்திருப்போம். உண்மைதானே...!
இந்த கைபேசி...கணனி...வந்த பிறகு இதை பற்றி தெரியாத...அறியாத...
பெற்றோர்களை...மூத்த தலைமுறையினரை எண்ணிப்பார்க்கிறேன். அந்தோ பரிதாபம்.கல்வி
அறிவே இல்லாதவர்கள் ஏதோ நமக்குத்தான் ஒன்னும் தெரியல நம்ம குழந்தையாவது இதை
வைத்து என்னென்னவோ செய்கிறதே என்று பெருமையோடு ஊர் முழுக்க
சொல்வதோடில்லாமல் நெஞ்சை நிமிர்த்திக்கொண்டு திரிவார்கள். அவர்கள் அவர்கள்
குழந்தைகள் மேல் வைத்திருக்கும் பாசம்.... நம்பிக்கை. சில குழந்தைகள் வீட்டின் நிலை அறிந்து..
பெற்றோரின் கஷ்டம் அறிந்து...இவ் விஞ்ஞான அதிசயத்தை அளவோடு... பக்குவத்தோடு
உபயோகித்து முன்னேறுகிறார்கள். வாழ்த்துவோம்... வணங்குவோம். ஆனால் பல விழுக்காடுகள்
அந்த பாவ பள்ளத்தில் விழுந்து உரு குலைந்தது போகிறார்களே... அவர்களை பற்றித்தான் இதோ
எழுதிக் கொண்டிருக்கிறேன்.
"பெற்றோர்களே உங்கள் குழந்தைகள் மேல் நம்பிக்கை வையுங்கள்.
முழு சுதந்தரத்தை கொடுங்கள்.அவர்களை வேவு பார்க்காதீர்கள்.அவர்கள் போக்கில் போய்...
நல்லது... கேட்டது...சொல்லிக்கொடுங்கள்.அன்பாய் சொல்லுங்கள். அதிகாரமாய் எதுவும்
சொல்லாதீர்கள். அவர்களின் வயதுக்கேற்ற அலப்பறைகளை புரிந்துகொள்ளுங்கள். பெற்றோராய்
இல்லாமல் தோழனாய்...தோழியாய் இருந்து பிரச்சனையை எதிர்கொள்ளுங்கள். பிரச்சனைகள்
தீர சுமூகமான தீர்வு காண முயலுங்கள். அந்த வயதையும் கடந்துதான் நீங்களும்
வந்திருக்கிறீர்கள். அந்த காலத்தில் நீங்கள் செய்யாததையா இவர்கள் செய்துவிட்டார்கள்?
உங்களுக்கு கிடைத்த சொற்ப வாய்ப்புகளை வைத்து எப்படியெல்லாம் ஆடினீர்கள். இந்த
"ஜெனரேஷன்".... "ஹைடெக் ஜெனரேஷன்". அவர்களுக்கு கிடைத்துள்ள இந்த "டிஜிட்டல்"
வாய்ப்புகள் கைபேசி... கணனி. செயற்கைகோள் இன்னும் பல விஞ்ஞான முன்னேற்றங்களை
அதிசயங்களை வாரி வழங்கி கொண்டிருக்கிறது, அவர்கள் வழி... தனி வழி..என்று
ஓடிக்கொண்டே இருக்கிறார்கள். அவர்களோடு ஒத்துப் போங்கள். இல்லை என்றால் ஒதிங்கிப்
போங்கள்." என்று சமுதாயம் பெற்றோர்க்கு புத்திமதிகளும்...ஆலோசனைகளும் கூப்பாடு போட்டு
சொல்லிக்கொண்டிருக்கிறது.
பிரச்சனை என்னவென்றால் நம்முடைய நிலைப்பாடு... ஸ்டேண்ட்
இல்லை பொசிசன் என்னவென்றே புரியாத ஒரு குழப்ப நிலை. நாமென்ன பெற்றோரா?... இல்லை
பிரெண்டா?... தோளுக்கு மேல் வளர்ந்த பிள்ளை தோழன்தான். ஒத்துக்கொள்கிறேன். அப்பனாய்
இருந்து சொல்லலாம் என்றால் இவர்களுக்கு கேட்க கூடிய நிலையோ இல்லை பொறுமையோ
இல்லை. தோழனாய் இருந்து அவர்கள் நிலைக்கு இறங்கி வந்து நடப்பதை ஏற்றுக்கொள்ளும்
நிலையிலும் நாமில்லை.எல்லாம் தனக்கு தெரியும் என்கின்ற அறிவு அவர்களுக்கு ஏராளம்...
அதை விட ஆணவம் ஏராளம்...ஏராளம். அதனால் அப்பன் சொல் அவர்களுக்கு எட்டிக்காயாய்
கசக்கிறது. நாக்கில் நரம்பில்லாமல் பல சமையம் வார்த்தைகளை அள்ளித் தெளித்து
விடுகிறார்கள். ஆனால் நாமோ நாம் பெற்ற பிள்ளைதானே என்று அதைக் கூட நாம் பெற்ற பேறு
என்று ரசிக்கிறோம்...சகிக்கிறோம். குழந்தை கையை கடித்து...ரத்தம் கொட்டினாலும் உச்சி
முகர்கிறோம். சில சமையம் கடிந்து கொண்டாலும் பல சமையம் அவர்கள் போக்கிலேயே விட்டு
விடுகிறோம். ஆனால் மனம்தான் அடித்துக் கொள்கிறது. பின் யார்தான் பண்பாட்டை...அன்பை...
அவர்களுக்கு சொல்வது? " நீ செய்யாதைதானா நாங்கள் செய்கிறோம்.மூடிக்கிட்டு போ."
என்கின்ற கூச்சலை கேட்க்கும் போது.... ஒரு வேளை நாம்தான் சரியில்லையோ...நம்
அனுபவங்கள் எல்லாம் பொய்யோ இல்லை வெறும் குப்பையோ! என்கின்ற சந்தேகம்
நமக்குள்ளெ பனி ஊசியாய் குத்தி கீறி...கீறி..வடுவாய்... தடவும் போது கண்களில் ரத்தமாய்
வடிகிறது. என்ன செய்வது?
இந்த 2k இளசுகளை கையாள்வதில்தான் எத்தனை குழப்பங்கள்
எத்தனை குளறுபடிகள்...ஆம்.உண்மைதான். பழுதென்று எண்ணி ஒதுக்கினால் பாம்பாய் சீறி
கொத்திவிடுகிறார்கள். பாம்பென்று ஒதுங்கினால் பழுதாய் காலை சுற்றிக் கொள்கிறார்கள். பெற்ற
பிள்ளையென கொஞ்சவும் முடிவதில்லை. உற்ற தோழனாய் யதார்த்தமாய் எல்லாவற்றையும்
பகிரவும் முடிவதில்லை. உண்மையை சொல்லப்போனால் பயமாக இருக்கிறது. உங்கள் IQ ரொம்ப
அதிகமாய் இருப்பதால் உங்களை ஒன்றும் தெரியாத குழந்தைகள்தானா? இல்லை எதையும்
சமாளித்து வெற்றி வாகை சூடப்போகும் இளம் சிங்கங்கள்தா?. கணிக்கமுடியவில்லை.
குழப்பந்தான். ஒன்று மட்டும் நிச்சயம். கனவுலகில் வாழ்கிறீர்கள். நிஜத்தில் வாடுகிறீர்கள்.
எல்லாவற்றிற்கும் இருக்கும் பல காரணங்களில் முக்கிய காரணமாய் இருப்பது இந்த பாழாய்ப்
போன மொபைல்தான். நமக்கு கிடைத்திருக்கும் தகவல்களின் (datas) அடிப்படையில்தான்
கூறுகிறேன். வெற்றி பெற்றவர்களின் அல்லது மொபைலை வெற்றிகரமாய் தன்
முன்னேற்றத்துக்கு உபயோகித்து கொள்ளும் பிள்ளைகளின் சதவிகிதம் குறைவுதான். அதனால்
சீரழிந்து போனவர்கள்தான் ஏராளம். வெற்றி பெற்றவர்களை விட்டு விடுவோம். மற்றவர்களை
பற்றித்தான் நாம் கவலை கொள்ள வேண்டும்....கருத்தில் கொள்ளவேண்டும்....அரவணைக்க
வேண்டும்.