அவர்கள் ஹாஸ்பிடலிலிருந்து வெளிவந்த பொழுது இளஞ்சூடான மாலை வெயில் அவர்கள் கார் கண்ணாடிகளில் பட்டு எதிரொளித்துக் கொண்டிருந்தது.

கவின் கார் கதவைத் திறந்து அமர்ந்து கொள்ள, சித்ராவும் அவனருகே அமர்ந்து கொண்டாள்

கவின் காரை ஸ்டார்ட் செய்து கிளப்பினான்.சித்ரா கர்சீப்பை வாயில் பொத்திக்கொண்டு அழ ஆரம்பித்தாள்.அவள் கண்களிலிருந்து கண்ணீரும், வாயிலிருந்து அழுகையும் பெருகிக் கொண்டேயிருந்தது.கவின் துக்கம் பரவிய கண்ணோடு அவளை ஆறுதல் படுத்தும் பொருட்டு,அவள் தோளை தட்டிக் கொடுத்து "ப்ளீஸ் காம் சித்ரா"

அவன் கைகளை தட்டிவிட்டு "டோன்ட் டச் கவின். ப்ளீஸ், என்ன நிம்மதியா அழவிடுங்க"

அவன் காரை வேகமாக செலுத்த தொட

மேலும்

என்னம்மா ஆபரேஷனுக்கு கட்ட வேண்டிய பணத்துல அம்பதாயிரம் பென்டிங்னு சொல்றாங்க

ஆமா சார்.என் புருஷன் அந்த பணத்தை ரெடி பண்ணி கொண்டுட்டு வர தான் போயிருக்காரு. நீங்க ஆபரேஷன ஆரம்பிங்க சார்

அதெல்லாம் முடியாதுமா மீதி பணத்தை கட்டுங்க அதுவரைக்கும் ஆபரேஷன தள்ளி வச்சிடுவோம்

அப்படில்லாம் சொல்லாதிங்க சார் என் பொண்ணு அங்க சாகக் கிடக்குறா சார்

தெரியுது இல்லம்மா.அப்ப பணத்த ஒழுங்கா கட்ட வேண்டியது தானே. பெத்தவங்க நீங்களே இப்படி பொறுப்பில்லாம நடந்துகிட்டா நாங்க என்ன பண்றது

பிச்சையெடுக்காத குறையா எல்லா எடத்துலயும் புரட்டி இரண்டரை இலட்சம் கட்டியிருக்கோம் சார்.மீதிப் பணத்த எங்க தலைய அடமானம் வச்சாவது கட்ட

மேலும்

வயிறு வாடகைக்கு

விடப்படும்

குழந்தைகளுக்கு மட்டும்...

மேலும்

நான் வேலைக்கு செல்லும் வழியில் தான் அவள் வீடு இருக்கும். ஒரு உதிர்ந்து போன ஓலைக் குடிசை வீடு.செல்லரித்துப் போன சுவர்கள் அருகே  திண்ணையில் அவள் கால் நீட்டி அமர்ந்து வெற்றிலையை சுவைப்பாள். மூக்குப் பொடி போடுவாள். தூக்கம் காணாத
அவள் கண்களில் துக்கம் நிரம்பி இருக்கும்.

வழியில் செல்லும் உருவங்கள் ஏதேனும் அரிதாக அவள் கண்களுக்கு புலப்பட்டாள் அவர்களை அழைத்து கொஞ்சம் குடிக்க தண்ணீர் கொண்டு வந்து கொடுக்கும் படி கூறுவாள்

இப்படி தான் ஒருமுறை அவளிடம் நான் அகப்பட்டேன்.சுருங்கிய உடலில் கூன் நிமிர்ந்து வளர்ந்திருக்கும் ஆடைகள் அரைகுறையாக அவளுடலில் ஒட்டியிருக்கும். திண்ணை மூலையில் ஒரு கொம்பு வைத்திருப்ப

மேலும்

அந்த இருளில் மூழ்கிய படியே கார் சென்றுக் கொண்டிருந்தது.

காரை ஓட்டிக்கொண்டிருந்த தியாவிடம்

எங்க தியா போறோம்

அவள் மௌனமாக இருந்தாள்

எதாவது சர்ப்ரைஸா

அப்படித்தான் வச்சுக்கோயேன்

இரவின் அசைவில் கார் காற்றை முகத்திலறைந்தவாறே சென்றுக் கொண்டிருந்தது.

தியா குவிந்த கவனத்தோடு காரினை செலுத்திக் கொண்டிருந்தாள்.

நான் மூக்குக் கண்ணாடியை கழட்டி என் சட்டைப் பாக்கெட்டில் வைத்து கண் அயரத் தொடங்க, தவழும் தென்றலோ என் தலைமுடியை கோதிக் கொண்டிருந்தது.

என் எண்ண ஓட்டங்களின் முன் தியா விரிந்தாள்.

தியாவின் அப்பாவும் என் அப்பாவும் நெருங்கிய தோழர்கள்.அதனால் சிறு வயதிலிருந்தே தியா எனக்கு நெருக்க

மேலும்

உறங்கிய குளத்தில் விழுந்த

சிறிய கல் போல...

என் செவிபட உன் பெயரை, யாரேனும் உச்சரிக்கையில்

என் நினைவுகளின் நரம்புகள் வழியே

உன் பிம்பங்கள் நீந்தியபடியே இருக்கின்றன...

மேலும்

நிர்வாணமான கண்ணாடி குவளையில்

உடுத்திக் கொண்டிருந்தது
பால் தன் ஆடையை...

மேலும்

நீரில் பூத்த தாமரையாய்

உன் தன் நினைவுகள்

என்னை நீங்கவிடாமலும்

உன்னில் மூழ்கவிடாமலும்

தத்தளிக்க வைக்கின்றன

மேலும்