எவரும் வாசிக்கவேண்டிய படைப்பு
இது கவிதாயினி கார்த்திகா AK அளித்துள்ள படைப்பு .
கவிதை என் தாய்மடி :நாவல் தாரம் மடி -இரண்டும் என் வாழ்வோடு எப்போதும் ...
சமயங்களில் சில கட்டுரைகள் என்னைக் கவர்தல் உண்டு ..அதுவும் கவிதையாக உரு கொண்ட கட்டுரைகள் ...(தளத்தில் எனதன்பு தேவா சுப்பையா கட்டுரைகள் ....தோழர் சங்கிலிக்கருப்பு கட்டுரைகள் எனக்குள் ஒரு வித கவர்ச்சி உண்டு ...தோழர் அபியின் சமுக கட்டுரைகள் அலாதி ....!!!!)
இவ்வகையில் இன்று காலை ஒரு "கவிரை "(கவிதை +கட்டுரை=கவிரை )வாசித்தேன் .அருமை .
கட்டுரையை கவிதை வடிவம் அளித்து மகிழ்ந்தேன் .
"மலை மீதுள்ள பட்டணம் மறைந்திருக்கமுடியாது "என்கிறது விவிலியம் . தளத்தின் சிறந்த கவிதைகளும் அப்படியே .அதனால்தான் பதிகிறேன் .
மகுடங்கள் இடம் மாறக் கூடியவை . உன் தலை மகுடத்தால் அலங்கரிப்பதை விட பகழால் அலங்கரிக்கப்படட்டும் -என்பார் கவிக்கோ அப்துல் ரகுமான் .அதனால்தான் பதிகிறேன் .
யத்பாவம் தத் பவதி -என்கிறது ஒரு ஸ்லோகன் (நாம் எதுவாக நினைக்கிறோமோ அதுவாக மாறுகிறோம் )தளத்தின் நல்ல படைப்புகள் பேசப்பட்டு தளம் அறிந்த இப் படைப்பாளிகள் நாளை தரணி அறிய ஆசைப்படிகிறேன் அதனால்தான் பதிகிறேன்
அதி சர்வதர வர்ஜயேத் எனும் ஒரு slogan எதற்கும் அதிகம் ஆசைப்படல் ஆகாது என்கிறது அன்றியும் எனக்கு கவிதை உயிர் ஆயிறே உயிரின் மீது எவருக்கும் ஆசை தானே ? (அதுவும் எனக்கு இப்போது உயிர கூடுதல் தேவை ...)அதனால்தான் பதிகிறேன்
இறுக மொட்டு கட்டி
அதிகாலையில் அவிழும்
சின்னப் பூக்கள் மடியேந்துகின்றன என்னை..
சில நொடிகள் பூக்களில் சூல் கொள்கிறேன்........
மூடிய இமைகளை
முத்தமிட்டு
தொடங்கும் கனாக்களை கொஞ்சம் வாசிக்கிறேன்....
உறக்கம் தழுவ மறுக்கும்
ஊமை நொடிகளில் கனவுகள் கொண்டே
யாசித்து தீர்கிறேன்...
ராகங்கள் செவிகளை
நிறைக்கும் போது
நான் வெகுதூரம் பயணித்துவிடுகிறேன்
வெற்று வளியில் உயிர் துழாவியபடி ..........
வானம்பாடியும் நானும்
ஒரு வைகறையில் சந்தித்தோம் ..
விடியலுக்கு குரல் தந்தது அது..
கோடி விண்மீன்களை அள்ளி
வான் தட்டில் வைத்த போது
ஒரு சூரியனுக்கு பிறப்பு தந்தேன் நான் ...
பார்க்கும் நிறங்களை
எல்லாம் திரட்டி
மின்னல் நூலில்
நிலாக்கள் கோர்த்தபோது
வானவில் அள்ளிச் சென்றது...
எங்கோ ஒரு மரத்தின் இலை
கீழே விழும்போது
அதன் அழுகுரல்
என் காதுகளை மட்டும் கிழிக்கிறது..
பசி மரத்து நெஞ்சுக் கூட்டில்
காற்றடைத்த
என் சக மனிதனின்
வேள்வியில் வெந்தணலாகிறேன் ...
பால் இல்லா
முலைக் காம்புகளை தடவும்
பச்சிளம் சிசுவின் பசி
தோற்கடிக்கிறது என்னை ....
சிவப்பினை உணரும் போதெல்லாம்
என்னவள் ஒருத்தி சிதைக்கப்பட்ட
இரத்த வாடை என் செல்களை அறுக்கிறது...
இழி சொற்களையெல்லாம்
கடைந்து உப்புக் காற்றில் தேய்த்தெடுத்து
அதன் ஊறல்களில் தடவல்களின்
எரிச்சல்களை சமன் செய்து விடலாம்...
விரியாத கருவறைகள்
உடைந்து சிதறும்போது
சிந்திய துளிகளில்
நான் மரித்து =மரித்திட ?
நாம் கூர் தீட்டுகிறோம்...
நீட்டிய கரங்களை
விலங்கிடாமல்
சிறை செய்யும்
விரல்களில் நான் தொலைகிறேன்...
பிறிதொன்றும் பிறழாத
விழி நரம்புகளில்
சுயத்தைத் தேக்கி வைத்து
சொட்டு சொட்டாய்
உயிர் கொடுக்கிறேன்
எல்லை கோடுகளில்
அழிந்து கொண்டே ..!!!!!!
