தொப்புள் கொடி
என்னால் அவளைப்போல்
நடந்துகொள்ள முடிவதில்லை.
இருப்பினும்...
இதை அவளிடம்
சொல்லிக்கொள்வதும் இல்லை.!
உள்ளங்காலில் அடிபட்டால்
உச்சந்தலைவரை வலிக்கிறது
அவளுக்கு.
காயங்கள் குறித்த
வேதனைகளை
என்னைவிட அவள்தான்
உணர்ந்துகொள்வது அதிகம்.
இது ஒரு
உயிருள்ள உறவு தொடர்பான
உணர்வின் வெளிப்பாடென்று
எங்களில்,
இதுவரை பலர்
விளங்கிக்கொள்வதில்லை.
பாசத்தின் கோடுகளையும்
மனிதத்தின் அடையாளத்தையும்
இதயத்தின் சத்தங்களையும்
கன்னத்தின் காயங்களையும்
உணரமுடிகின்ற குறியீடாகத்தான்
இன்னும் அவள்.
தாலாட்டுப்பாடி
சமாதானமாகப்பேசி
ஒருவழியாக,
உறங்கவைத்த பின்பும்
காயம்பட்ட
குழந்தையின் அழுகுரல்கேட்டு
இதோ வருகிறேன் என
குரல்கொடுத்தபடியே
பக்கத்து அறையிலிருந்து
பதறிக்கொண்டு ஓடிவருகிறாள்.
இப்படித்தான்...
எங்களின் கதறல்கள் கண்டு
தாங்கமுடியாமல்
பக்கத்துநாட்டிலிருந்தும்
பல இதயங்கள்
எங்களுக்காகவே உரத்தகுரலில்
பேசிக்கொண்டிருக்கின்றன என்பது
இன்னும்.
எத்தனைபேருக்கு தெரியும்?
கவிப் புயல்
சஜா. வவுனியா
