என் நட்பின் கைப்பிடி

என் வாழ்க்கையில் இரண்டாவது அத்தியாயம்
என் உயிர்த் தோழி!
எங்கோ பிறந்து எங்கோ வளர்ந்தவளை
இறைவன் என் வாழ்வில் இனைத்தான்
நட்பெனும் பினைப்பாய்!
அவளுக்காய் நான் ஒன்றும் செய்ததில்லை
ஆனால் அவள் பாசத்துக்கு அளவு இல்லை!
நான் இதுவரை பிறந்தநாள் கொண்டாடியதில்லை
அவ்வப்போது நியாபகபடுத்துபவள்
இவள் மட்டுமே!
நான் கண்னை கசக்கினாலே
கண்ணீர் வடிக்கும் இவள்
நான் கண் கலங்கினால் உயிர்வடிப்பாள்!
தாயாக பாசம் தந்த இவள்
நான் தடுமாறி போனால்
தலை சாய தோள் தருவாள்!
என் கிறுக்கல்களை கவிதையென ரசிப்பாள்;
என் சறுக்கல்களை சரிபாதி தடுப்பாள்;
என் உயிரை எடுக்காதே என திட்டினாலும்
ஆத்திரத்தில் தலையில் மொட்டினாலும்
என் வசைப்பாட்டு இவளுக்கு இசைப்பாட்டு;
என் கொட்டுக்கள் இவளுக்கு மெட்டுகள்;
அவளுக்கு சின்ன சின்ன கோபங்கள் வருவதுண்டு
சிந்திய பணித்துளி கரைவதை விட
அவை வேகமாய் கரைந்து போகும்;
அவளுக்கு கோலம் போடத்தெரியுமா
என்று கேட்டால் தெரியவில்லை
ஆனால் குழந்தைகள் என்றால் விருப்பம்
கைநிறைய அள்ளிக் கொஞ்சிடுவாள்!
அவளுக்கு சரிவர சமைக்கத் தெரியுமா
என்று தெரியவில்லை
ஆனால் பல சன்னதிகளில் தரிசிக்கத் தெரியும்
கடவுள் சிலை எதுவாயினும்
கண்ணத்தில் போட்டுக் கொள்வாள்!
அவளை நான் பூசனி என்று திட்டினாலும்
பூதமே என்று அதட்டினாலும்
புன்னகை மட்டுமே சிந்துவாள்!
நீண்ட நேரம் எனக்காக ஒதுக்குபவள்
நான் பேசாத அந்த சில நாட்களை
நீண்ட நாட்களுக்கு மறக்கமாட்டாள்!
நீ ஏன் அப்படி செய்தாய் என
அவள் அப்பாவியாய் கேட்கும் போது
எனக்குள் பிறக்கும் பரிதாபம்
கண்களில் நீரை மூட்டும் அவளுக்கு!
நியாபக சின்னங்களாய் அவள் கொடுத்த அந்த FM ரேடியோ பெட்டி
எனக்கே தெரியாமல் என் விலாசமனுப்பிய முழுக்கை சட்டை
அவளாய் அழைத்து ஒருநாள் கொடுத்த
பிறந்த நாள் பரிசு
அவசரமென்ற போது அவள் கொடுத்த ஆயிரங்கள்
இவையெல்லாம் எண்ணி பார்க்கையில் கல! கல!
எனது நியாபக சின்னமாய் அவளிடம் இருப்பது
எனது நினைவுகள் மட்டுமே!
ஒருவேளை நான் என்றோ கொடுத்த
அந்த மூன்று கிராம் வெள்ளிக்காசு
அவள் பத்திரப்படுத்தி வைத்திருக்கலாம்;
ஆனால் இனிவரும் காலங்களில்
இந்த கவித்தொகுப்பு
அவள் வாழ் நாள் சின்னமாய் மாறலாம்;
என் எழுத்துக்ளில் என்றென்றும்
என் நினைவலைகளைத் தேடலாம்!

-மன்னை சுரேஷ்