நீ கேட்க மறந்த கதைகளும், நான் சொல்ல முனைந்த வலிகளும்.
(ரோஷான் ஏ.ஜிப்ரி-கவிதை.)
என் வாழ்நிலத்தின்
அதி பயங்கரங்களை
நீ அறிந்திருக்கிறாய்
ஆனால்:என்றைக்கும் அவைபற்றி
கேட்க விளைந்ததில்லை...,
அதைச் சொல்வதென்றால்
உன் பங்களிப்பின்
உச்சக் கட்ட துரோகங்களிலொன்று
மேற் பூச்சுகளிலான படாடோபங்களின்
கதவுகளுக்குப் பின்னால்
மதி மயங்கியாகிற்று உன் இருப்பு
உனது பிடிமானங்களை தக்க வைப்பதில்
பெரும் சிரத்தை எடுக்கிறாய்
ஆதலால்
நெரிபட்ட என் குரலின் தொனி
உன் மனசின் சுவர்களை வந்தடைய
சிக்கல்கள் ஏற்பட்டிருக்கலாம் என்பது
நீ முன்பெல்லாம் சொல்லித்திரிந்த
அநியாய பொய்களோடு இதுவும் ஒன்றாய்
சமீபித்த நெருக்குதல்களை
விபரிப்பதென்றால்
மிக மோசமான வலிகள் அவை...
கொந்தளித்து,நுரைத்துத் ததும்பி
அலையெனப் பீறி கடலாய்
விரிந்து கிடக்கின்றன மனவெளியெங்கும்.
எல்லைகளை மீறியபடி தினமும்
இடியை இறக்கி விடுபவர்களுக்கு தெரியாது
மலையாய் இருக்கும் என் ஆளுமை
அவர்களிடம் எத்திவை
நெருப்பை காய்ச்சியவாறு
பூகம்பங்களை சமைத்துக் கொண்டிருக்கும்
பூமியால் தீராப் பசிக்கு
விருந்தளிப்பது பெரும்
விடயம் இல்லையென்று!
அது சரி......,
ஒரு பேச்சுக்கு கேட்கிறேன்:
அருகிலிருந்தும் மௌனித்தவாறு
எதையுமே அறிந்திராதவனாய்
கண்கள் குருடாகவும்,
செவிகள் மலடாகவும்,
மனசை பாறையாகவும் வைத்திருக்க
எப்படி முடிந்ததுன்னால் பிறப்பே?!
ரோஷான் ஏ.ஜிப்ரி-இலங்கை.
