என்னருமை காதலிக்கு

என்னருமை காதலிக்கு
நாட்கள் தண்ணீர் ஊற்றினாற்போல் வளர்ந்துகொண்டுபோகிறது
நாட்கள் தண்ணீர் இல்லாததுபோல் வாடி வதங்கிப்போனது
இப்போதெல்லாம் ஏன் நீ அருமையாக பேசுவதில்லை
என்னில் என்ன குற்றத்தை கண்டுபிடித்தாய்
நீ என்னை தண்டிக்க முடியாது
அது இறைவனுக்குரிய தகுதி


என்னருமை காதலிக்கு
என் கவிதை விளங்காத காரணத்தினால்தான் என்னை நீ விரும்பினாய்
அதை விளங்கிக்கொள்வதற்காகவா இல்லை
என் விரல்களை உடைப்பதற்காக
இப்போதுதான் தெரிகிறதா நான் விரல்களால் கவிதை எழுதுவதில்லையென்று


என்னருமைக் காதலிக்கு
உண்மையாக எனக்கு சந்தோசமாக இருந்தது
உனக்கு குழந்தை பிறந்திருப்பதாக தொலைபேசியில் சொன்னாய்
நீ எனக்கு ஓதிக்காட்டிய மந்திரத்தை மீண்டும் ஓதப்போகிறாய்
என்று எண்ணியே பேசத்தொடங்கினேன்
ஆண் குழந்தை என்று தொடுங்கினாய் மந்திரத்தை

என்னருமை காதலிக்கு
உனது குழந்தை இப்போது நடை பழகிவிட்டனவா?
நீ கூப்பிடும்போது பிஞ்சுக் கால்களால் நிலத்திற்கு நோகாமல்
நடக்கின்றனவா?
ஆம் என்று நீ சொன்னால் அது பொய்
நான் நிலத்துடன் பேசப்போகிறேன்
பிஞ்சுக்கால்கள் உன்னில் படும்போது வலித்தனவா?
என்று கேட்பதற்காக வெளியே இறங்கிச் செல்கிறேன்

என்னருமை காதலிக்கு
தாகத்தோடு வருகிறேன்
வெளியில் வெயில்
மரங்களிருந்தும்,அதில் கனிகள் இருந்தும்
தாகத்தோடு வருகிறேன்
உன் வீட்டில் தண்ணீர் இருக்கும் என்ற நம்பிக்கையோடும்
நீ பாத்திரத்தில் நிறைத்து தருவாய் என்ற நம்பிக்கையோடும்
உனக்கு தெரியாமலே என்னை இன்னும் நீ காதலிக்கின்றாய்
என்ற உண்மை நீ கொடுத்த தண்ணீரில் எனக்குத் தெரிந்தது காட்சிகளாகவும்


என்னருமை காதலிக்கு
நிலத்திற்கும் எனக்குமிடையே நடந்ததை
உனக்கு சொல்லவேண்டும்
நீ கேட்பாயா?
துணிந்து இதை உன் கணவரோடு பகிர்ந்துகொள்
இலகுவில் அவர் கவிஞனாக மாட்டார்