தற்கொலை எழுதாத எழுத்துக்கள்-சுஜய் ரகு

தெருவிளக்குகள்
பூத்திருக்கும் இரவில்
நாங்கள் தனித்திருக்கிறோம்

ஒரு மகா சமித்திரம்போல்
காதல் விரிந்திருக்கிறது
மௌன நட்சத்திரங்கள் விழுந்து
சிதறுகின்றன

சூழ் இரவில் அவளொரு
ராட்சத மலர்போல் தெரிகிறாள்
அவள் வார்த்தைகள்
ஒவ்வொன்றும் நெருப்புக் கோளங்களாய்
சிறகடிக்கிறது

அருகில் தடதடக்கும்
ரயில் ஓசையோடு நிகழ் காலத்தை
ஒப்பிடுகிறாள்
அது ஓடி மறைகிறது

எங்கள் எதிர்காலம்
முற்றிலும் இருள்கையில்
நிலவு மேகத்துள்
திரையிட்டுக் கொள்கிறது

பகவத்கீதை ,பைபிள் ,குர்ரான்
புத்தகங்களின் பக்கங்கள்
எங்கள் சுவாசக் காற்றில்
கிழிகின்றன

இறுதியாய்
என் அன்பின் வார்ப்பு மொழிகளை
சிலுவையில் அறைந்து
விம்மியபடியே பிரிகிறாள்

ஊருக்கும் என் அவளுக்கும்
உறுதிப்பட ஒன்று நான்
சொல்லிக்கொள்கிறேன்

மறுநாள்
தண்டவாளத்தினூடே
சிதறுண்டு கிடந்த
என் உடல் மொழி
தற்கொலை எழுதியதல்ல..!