கோடையும் நானும்
கொன்கிறீட் புதை குழியும் நானுமாய்
எட்டியுதைத்தேன் அதன் அடைப்புக்களை
வெளித் தெரிந்தது வானம்
என் சுமை தூக்கியாய் மேலே
நேரே இன்னும் நிரைகளாய் புதைகுழிகள்
உயிர் உள்ளவற்றுக்காய்
கீழே நெடுஞ்சாலை ரயர்களை சபித்த
வண்ணம் நீள் கொள்ளும்
என்னைப்போல் மரங்களும்
நீண்ட இறப்பின் பின் சிறிது உயிர்ப்புற
துளிர்கொள்ளும் நம்பிக்கைள்
கோடைத் துலம்பலில்
