கரும்புக்கு பதில் பரிசு

மெயின்ரோட்டை ஒட்டிய திறந்தவெளியில் போடப்பட்டிருந்த கரும்புச்சாறு கடையில், இரு சக்கர வாகனத்தில் செல்லும் ஒரு தம்பதியினர் கரும்பு சாறு வேண்டும் என்று கேட்டனர். அவர்களுக்கு இரண்டு கிளாஸ் கரும்புச் சாறு பிழிந்து எடுக்கப்பட்டது. அதில் ஒரு சிட்டிகை எலுமிச்சை மற்றும் ஐஸ் க்யூப்ஸ் போடப்பட்டு அந்த தம்பதிகளுக்கு கொடுக்கப்பட்டது. அந்தத் தம்பதிகள் அதைக் குடித்து மகிழ்ந்தனர். அவர்கள் கரும்புச்சாறின் சுவையையும் பாராட்டினர்.
ஒவ்வொரு கிளாஸ் கரும்புச்சாறுக்கும் ரூ.5/- வசூலிக்கப்பட்டது. இது மிகவும் குறைந்த விலை. இந்த சுவையான மலிவான விலை கரும்புச்சாறு தயார் செய்யும் தம்பதிகள் சாரம்மா அவளது கணவர் கோபன்.
இவர்கள் கரும்புச்சாறு பிழிவதற்கு கையால் இயக்குகின்ற இயந்திரத்தைப் பயன்படுத்தினர். இருவரில் யாராவது ஒருவர் க்ரஷரை சுழற்றினால், மற்றவர் பிழியப்பட்ட கரும்பு சக்கைகளை இரண்டு முறை மீண்டும் கிரஷரில் உள்ளே கொடுத்து பின்னர், சாறு பிழியப்பட்ட கரும்பு சக்கைகளை அப்புறப்படுத்தினார். தண்ணீர் கலக்காமல் வழங்கப்படும் சுத்தமான சாறு, சில வாடிக்கையாளர்கள் விரும்பும் போதெல்லாம், சிறிது உப்பு மற்றும் மிளகுத் தூளுடன் கொடுக்கப்பட்டது.
அந்த வழியாகச் செல்லும் பல பயணிகள், கோபன் - சாரம்மா தம்பதியினரின் நேர்த்தியான கைவண்ணத்தில் வழங்கப்பட்ட சுத்தமான இனிப்பு கரும்புச் சாற்றின் மகிழ்ச்சியை அனுபவிக்க, ஸ்டாலுக்கு வந்து சென்றனர்.
இந்த தம்பதியருக்கு குழந்தைகள் இல்லை. அவர்கள் தங்கள் நிலத்தின் ஒரு பகுதியாக, ஒரு சிறிய விவசாய நிலமும் ஒரு சிறிய ஓலை கூரை வீடும் வைத்திருந்தனர். அங்கு எதை பயிரிட்டாலும், வருடத்தில் ஒரு போகம் மட்டுமே விளையும் கரிசல் நிலமாக இருந்தது. எனவே, அவர்களின் பிற அன்றாடப் பொருளாதாரத் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்வதற்கும், குடும்பத்தை நிர்வகிப்பதற்கும், தம்பதிகள் பல ஆண்டுகளாக கரும்புச்சாறு விற்பனையில் ஈடுபட்டிருந்தனர்.
இவர்கள் அருகில் உள்ள கரும்பு பயிரிடும் விவசாயிகளிடம் இருந்து பச்சை கரும்புகளை வாங்கி வந்தனர். கரும்புகள் ஒன்றோடு ஒன்றாக கட்டப்பட்டு, கரும்பு அரைக்கும் இயந்திரத்துடன் ஏற்றப்பட்ட சக்கர வண்டியில் ஏற்றப்பட்டன. அவர்கள் தள்ளுவண்டியை தள்ளிக்கொண்டு, 10 கி.மீ தூரம் சென்று மாநில நெடுஞ்சாலையை ஒட்டிய சிறிய நகர் சந்திப்பிற்கு சென்று கரும்பு சாறு வியாபாரத்தை நடத்தினர். ஜங்ஷன் அருகில் உள்ள ஒரு கடையில் பெரிய ஐஸ் கட்டியை வாங்கி ஐஸ் பெட்டியில் வைத்து, கரும்புசாறில் அதை உடைத்து போட்டு கொடுப்பார்கள். வாரத்தில் ஐந்து நாட்கள், அவர்கள் இந்த தொழிலை செய்து வந்தனர். கரும்புகள் கிடைக்காத காலங்களில், கூடுதல் வருவாய் ஈட்டுவதற்காக மற்ற விவசாய நிலங்களில் ஏதாவது ஒரு வேலை செய்தனர்.
ஒரு நாள் காலை, தம்பதிகள் கரும்புகளை ஏற்றி தள்ளுவண்டியில் டவுன் சந்திப்புக்கு கொண்டு வந்தனர். காலை சுமார் 9 மணி. அவர்கள் ஒரு சில கரும்புகளை நசுக்கி, சுமார் பத்து கிளாஸ் விற்றிருந்தனர். அடுத்த வாடிக்கையாளருக்காக அவர்கள் காத்திருந்தபோது, திடீரென்று ஒரு பெரிய யானை, அவர்களுக்குப் பின்னால் அமைதியாக நிற்பதை சாரம்மா கவனித்தாள். கோபனும் அதை கவனித்தான். ஆரம்பத்தில் இருவரும் பயந்தனர். ஆனால், யானை மிகவும் அமைதியாக இருப்பது போல்தான் இருந்தது. சாரம்மா ஒரு கரும்பை எடுத்து யானைக்கு கொடுத்தாள். யானை அதை தன் தும்பிக்கையால் எடுத்து விழுங்கியது. யானைக்கு மேலும் ஒரு கரும்பு கொடுத்தாள். மேலும் சில வாடிக்கையாளர்களை கவனித்த பிறகு, யானை அந்த இடத்தை விட்டு நகராததை தம்பதியினர் கவனித்தனர். மேலும் பத்து கரும்புகளை யானைக்கு தந்தனர். சிறிது நேரம் கழித்து, யானை அமைதியாக அங்கிருந்து வெளியேறியது.
சுமார் ஒரு வார காலத்திற்குப் பிறகு, யானை மீண்டும் அவர்களிடம் வந்தது, இந்த முறை மற்றொரு சிறிய குட்டி யானையுடன். அழகாக இருந்த குட்டி யானையைப் பார்த்து தம்பதிகள் மகிழ்ச்சியடைந்தனர். இரண்டு யானைகளுக்கும் நல்ல எண்ணிக்கையில் கரும்புகளை வழங்கினர். முந்தைய முறை போலவே, கரும்புகளை இரண்டு சுற்றுக்கள் கொடுத்தனர். இரண்டு சுற்றுகளுக்கு இடையில் குட்டி யானை தன் தாயுடன் விளையாடிக் கொண்டிருந்தது. இரண்டாவது சுற்று முடிந்ததும், இரண்டு யானைகளும் அங்கிருந்து சென்று விட்டன. இந்தச் செயல்பாட்டில் தம்பதியினர் சிறிது பணத்தை இழந்தாலும், அவர்கள் அதைப் பொருட்படுத்தவில்லை. யானைகளின் இருப்பை அனுபவித்து மிகுந்த மகிழ்ச்சி மற்றும் திருப்தியை பெற்றனர். பெரிய யானைக்கு ‘ஆனா’ என்றும் குட்டி யானைக்கு ‘பானா’ என்றும் தம்பதிகள் பெயரிட்டனர். அடுத்த ஒரு மாதம் வரை அந்த இரண்டு யானைகளும் அவர்களிடம் வந்து கரும்பை சுவைத்து தின்றுவிட்டு சென்றன.
அதன் பின்னர் அந்த தம்பதி மீண்டும் யானைகளைக் காணவில்லை. அருகில் உள்ள காடுகளில் இருந்து வழி தவறி வெளியே வந்திருக்க வேண்டும் என்று நினைத்த அவர்கள், பின்னர் வழியைக் கண்டுபிடித்து யானைகள் மீண்டும் காடுகளுக்குச் சென்றுவிட்டன என்று நினைத்தனர்.
ஒரு நாள், கோபன் - சாரம்மா தம்பதியினர் தங்கள் வீட்டிலிருந்து கரும்பு மூட்டைகளுடன் தள்ளுவண்டியை தங்கள் விற்பனை இடத்திற்குத் தள்ளிக்கொண்டு புறப்பட்டனர். பாதி வழியை அடைந்தபோது, திடீரென்று ஏதோ சத்தம் கேட்டது. அவர்கள் திரும்பிப் பார்த்து அதிர்ச்சி அடைந்தனர். இரண்டு பெரிய யானைகள் காட்டுத்தனமாக இங்கும் அங்கும் ஓடி, எதிரில் இருந்த அனைத்தையும் பிடுங்கி எறிந்தன. அக்கம் பக்கத்தில் இருந்தவர்கள் அலறியடித்து ஓடினர். கோபனும் சாரம்மாவும் அதிர்ச்சியில் என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் சாலையில் நின்று யானைகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர். அந்த யானைகள் தங்களையும் தாக்கக்கூடும் என்று அவர்கள் பயந்தனர்.
ஒரு யானை அவர்கள் தள்ளுவண்டி அருகில் வந்தது. அது அந்த ஜோடியைக் கவனித்தது. அவர்களிடமிருந்து சில அடிகள் நகர்ந்து அமைதியாக நின்றுகொண்டது. அந்த யானையை ‘ஆனா’ என்று அடையாளம் கண்டுகொண்டாள் சாரம்மா. மற்றொரு யானை அவர்களின் தள்ளுவண்டி அருகே வந்து வண்டியை தூக்கி எறிய முற்பட்டபோது, ‘ஆனா’ தலையிட்டு மற்ற யானையை விலக்கிவிட்டது. சில நிமிடங்களில், மற்ற யானையும் மதம் அடங்கி அமைதியாகிவிட்டது.
தம்பதிகள் வண்டியில் இருந்த கரும்புகள் முழுவதையும் இரண்டு யானைகளுக்கும் வழங்கினர். சிறிது நேரம் கழித்து, இரண்டு யானைகளும், மேலும் தொந்தரவு செய்யாமல் அந்த பகுதியை விட்டு நகர்ந்தன. இரண்டு யானைகளையும் அடக்கியதற்காக அந்த பகுதியைச் சுற்றியுள்ள பகுதிவாசிகள் தம்பதியினரைப் பாராட்டினர். அன்று ஒரு ரூபாய் பணம் வருமானம் கூட அவர்களுக்கு கிடைக்கவில்லை என்றாலும், தம்பதியர் மிகவும் மகிழ்ச்சியுடன் வீடு திரும்பினர்.