நிழல் ஒன்று நிஜமானது

மழை ஒயாமல் பொழிந்தது. முகிலன் ஜன்னல் வழியே பார்த்தபடி, காபி கோப்பையை மெதுவாக சுழற்றினான். அவன் பார்வை, எதிர் வீட்டின் வாசலில் நின்றவளிடம் நிலைத்திருந்தது. 
அவள் — அவன் பெயரே அறியாதவள். ஆனால் அவளது நடை, அவளது சிரிப்பு, அவளது புத்தகங்களை தூக்கிக்கொண்டு செல்லும் விதம் — அனைத்தும் அவன் மனதில் ஓர் இசையை இரகசியமாக எழுப்பியது.

அவளது வீட்டின் சுவர் பழைய சிமெண்ட் பூசி கட்டப்பட்ட சிறிய வீடு. பச்சை புல் முளைத்திருந்தது. வாசலில் ஒரு பழைய சைக்கிள். அவளது வாழ்க்கை சுருக்கமானது. ஆனால் அவளது கண்களில் கனவுகள் நிறைந்து இருந்தன.

"அவள் என் வாழ்க்கையின் ஒரு பக்கம். ஆனால் அது அவளுக்கே தெரியவில்லை." – முகிலன் தனக்குள் நினைத்து கொள்வான்.

முகிலன் வசிக்கும் வீடு — ஒரு bungalow. பெரிய வாசல், imported sofa, branded bookshelf. விதம்விதமான வாகனங்கள், சொத்துக்கள், எல்லாம் நிறைந்திருக்கும். ஆனால் அவன் மனம் அந்த சாமானிய வீட்டின் வாசலில் நின்றவளிடம் தான் பறந்து சென்றது.

அவனது தந்தை ராஜசேகர், தொழில் அதிபர். “பணம் இருந்தால் எல்லாம் சாத்தியம்” என்ற நம்பிக்கையில் வாழ்பவர். முகிலனுக்கு அந்த நம்பிக்கை பிடிக்கவில்லை. அவன் மனதில், “பணம் இல்லாமல் வாழும் மக்களின் சிரிப்பில் தான் உண்மை இருக்கிறது” என்ற எண்ணம் அவளைப் பார்த்ததில் இருந்து தோன்றியது.

அவனது தாயார், கிட்னி நோயால் பாதிக்கப்பட்டவர். அவளது மெதுவான நடை, மென்மையான வார்த்தைகள் — அவனுக்கு வாழ்க்கையின் அர்த்தத்தை சொல்லும் பாடமாக இருந்தது.

திவ்யா, காலை 7:30க்கு வீட்டை விட்டு வெளியேறுகிறாள். கையில் புத்தகங்கள். school bag-ஐ சீராக தூக்குகிறாள். அவளது நடை, நேர்த்தியானது. அவளது முகம், சோர்வில்லாதது. தைரியமான ஒரு பெண்ணாக தெரிந்தாள்.

முகிலன், bike-ஐ எடுத்தபடி அவளுக்கு பின்புறம் சென்றான். அவளது சிரிப்பை ஒரு முறை காணவேண்டும் என்ற ஆசை. அவளது சிரிப்பில் அவன் மனம் ஓர் அமைதியை தேடுகிறது.
"அவளது சிரிப்பு... என் மனதின் இசை."  முகிலனின் எண்ணம் அலைபாயத் தொடங்கியது.

முகிலன், அவளிடம் பேசவேண்டும் என்ற ஆசையில், பலமுறை bike-ஐ அருகில் நிறுத்தினான். ஆனால் அவளது கண்களில் ஒரு தூரம் இருந்தது. “நான் யார்?” என்ற கேள்வி அவளது பார்வையில் இருந்தது.

அவளது silence, அவனுக்கு ஒரு challenge போல இருந்தது. அவளது hesitation, அவனுக்கு ஒரு puzzle போல இருந்தது. ஆனால் அவன் மனதில் ஒரு நம்பிக்கை இருந்தது — “ஒருநாள் அவள் பேசுவாள்.”

அவளது வீட்டின் வாசலில் ஒரு பூந்தோட்டம். அவள் தாயார், காலை நேரத்தில் தண்ணீர் ஊற்றுகிறாள். முகிலன் bike-ஐ மெதுவாக நிறுத்தி, அந்த பூக்களை பார்த்தபடி சிரிக்கிறான்.
திவ்யா புத்தகங்களை தூக்கிக்கொண்டு நடக்கும்போது, அவளது bag கீழே விழுகிறது. முகிலன் bike-இல் இருந்து இறங்கி, அவளது புத்தகங்களை எடுத்து கொடுக்கிறான்.

"நீங்க punctual தான்."  என்றான் முகிலன்

"நீங்க என்னை observe பண்ணுறதா?" திவ்யா (சிரிப்புடன்) சொன்னாள்.

அந்த சிரிப்பு — அவன் மனதில் ஒரு தீபம் போல. அவளது வார்த்தைகள், அவன் மனதில் ஒரு இசை போல. அந்த நாள், அவன் வாழ்க்கையின் ஒரு புதிய தொடக்கம்.

அந்த நாள், திவ்யா சிரித்தாள். முகிலனிடம். நேராக. 
அவளது பார்வையில் ஒரு நன்றி. அவளது சிரிப்பில் ஒரு நெருக்கம்.
அந்த exchange, ஒரு friendship seed போல. 
முகிலன் bike-இல் மெதுவாக பின்தொடர்ந்தான். அவளது silence-ஐ கவனித்தான். அவளது hesitation-ஐ புரிந்துகொண்டான்.

கல்லூரியின் நடைபாதையில், திவ்யா தனியாக நடக்கிறாள். அவளது கண்களில் ஒரு கனவு. அவளது notebook-இல் handwritten notes. 
முகிலன் அருகில் bike-ஐ நிறுத்தி, “நீங்க எப்பவும் notes எழுதுறீங்க. Printed materials பிடிக்காதா?” என்றான்.
"எழுத்து தான் என் நினைவுகள். Print-ல உயிர் இல்ல."  என்றாள் திவ்யா
"அப்போ நீங்க உயிரோட படிக்கறீங்க." 
சிரித்தபடி கேலி செய்தான் முகிலன்.
அவளும் பதிலுக்கு சிரித்தாள். அந்த சிரிப்பு, friendship-ஐ உறுதிப்படுத்தியது

மதிய நேரம். முகிலன் தன் lunch box-ஐ திறக்கிறான். இரண்டு பாகமாக பிரிக்கிறான். திவ்யாவை அழைத்து அருகில் இருக்கச் சொல்கிறான். அவள் தயங்குகிறாள்.
"இது என் சாப்பாடு இல்லை... நம்ம சாப்பாடு. தயங்காதே."  திவ்யாவை நிமிர்ந்து பார்த்தான்.
"நீ நல்லவன். ஆனா உன்னுடைய உலகத்துக்கு நான் பொருத்தமில்லை."  திவ்வியா மனதுக்குள் நினைத்தபடி மெளனமானாள்.

முகிலன் சிரிக்கிறான். “உன்னுடைய உலகத்துக்காக நான் என்னை மாற்றுகிறேன்,” என்பது போல் அவளை கண்ணிமைக்காமல் பார்த்தான்.
அவளது கண்களில் ஒரு மௌனம். ஆனால் அந்த மௌனம், நெருக்கமானது.

மாலை நேரம். கல்லூரி libraryயில் திவ்யா ஒரு புத்தகத்தை படிக்கிறாள்  “Wings of Fire.” 
முகிலன் அருகில் வந்து, “நீங்க கனவுகளோட வாழ்றீங்க,” என்றான்.
"ஆமா கனவுகள் இல்லாமல் வாழ்க்கை சுவையில்ல. ஆனா என் கனவுகள், என் குடும்பத்தோட கட்டுப்பட்டிருக்கிறது."  என்றாள்.

"நீங்க கனவுகளோட இருக்கணும். கட்டுப்பாடுகளோட இல்லை."  என்றதும்
அவள் சிரித்தாள். “நீங்க பேசுறதுல ஒரு நம்பிக்கை இருக்கு,” என்றாள். 
“நீங்க நம்புறதால தான் நான் பேசுறேன்,” என்றான் முகிலன்.

முகிலனின் தாயார் படுக்கையில். சிறுநீரக செயலிழப்புடன் மிகவும் ஆபத்தான நிலையில் இருந்தாள். மருத்துவமனை கூறியது: “உடனடியாக kidney transplant தேவை. இல்லையெனில்...” என்று கையை விரித்தார்கள்.
முகிலன், தாயாரின் கையை பிடித்து, “நீங்க இல்லாமல் நான் இல்லை, அம்மா ” என்றான். அவளது கண்களில் கண்ணீர். “நீ வாழணும்,” என்றாள்.

முகிலன் மனதில்
"பணம் இருந்தாலும், உயிர் வாங்க முடியாது."  என்ற எண்ணம் ஆணித்தரமாக பதிந்தது.

அவன் தந்தை, ராஜசேகர், “பணத்தைக் கொடுத்து private donor-ஐ fix பண்ணுறேன்,” என்றார். ஆனால் மருத்துவமனை  “match கிடைக்கவில்லை.” என்றது.

திவ்யா, இந்த செய்தியை முகிலனிடம் கேட்டு அதிர்ச்சியடைந்தாள். அவளது மனதில் ஒரு போராட்டம். “அவனுடைய தாயார்... என் தாயாக மாறியிருக்கிறாள்,” என்றாள்.
அவளது தாயிடம் கூறினாள். “அவனுடைய தாய்க்கு என் kidney-ஐ கொடுக்கணும்,” என்றாள்.
"நீ நன்கு யோசிச்சு முடிவு பண்ணணும். இது சாதாரண விஷயம் இல்ல." 
"அவனோட இரக்கம் என் வாழ்க்கையை மாற்றிச்சு. இப்போ என் இரக்கம் அவன் வாழ்க்கையை காப்பாத்தட்டும்."  திவ்வியா முடிவில் உறுதியாக இருந்தாள்.

அவளது தந்தை இறந்த பின் குடும்பத்தில் அவள்தான் எல்லாம். ஆனால் அவளது முடிவு உறுதியானது.

மருத்துவமனையில், திவ்யா test-களுக்குப் போனாள். அவளது kidney perfectly match. 
முகிலன், “யார் donor?” என்று கேட்டபோது, மருத்துவமனை “அவள்தான்” என்றது.
அவன் அதிர்ச்சியில் நின்றான். அவளிடம் நேராக சென்று, “நீ ஏன் இதை செய்தாய்?” என்றான்.

"நீ என் வாழ்க்கையை மாற்றினாய். இப்போது நான் உன் வாழ்க்கையை காப்பாத்துகிறேன்."  என்றதும்
"நீ என் உயிர். உன்னால் என் தாயாரின் உயிர் மீளும்."  அவளை மெளனத்துடன் பார்த்தான்.
அவளது கண்களில் அமைதி. அவன் கண்களில் கண்ணீர்.

அறுவை சிகிச்சை நடந்தது. தாயார் மீண்டார். திவ்யா, சிகிச்சைக்குப் பிறகு hospital bed-இல் சோர்வுடன் இருந்தாள். 
முகிலன், அவளது கையை பிடித்து, “நீ என் வாழ்க்கையின் அர்த்தம்,” என்றான்.
"நீ என் நிழலாக இருந்தாய். இப்போது என் ஒளியாக மாறுகிறாய்."  என்றான்.
அவளது தாயார், முகிலனை பார்த்து, “நீ அவளுக்காக வாழவேண்டும்,” என்றாள்.
முகிலன், “நான் வாழ்வேன். ஆனால் அவளோடு மட்டுமே,” என்றான்.

முகிலனின் தந்தை, ராஜசேகர், திவ்யாவின் தியாகத்தைப் பார்த்தும் மனம் மாறவில்லை. 
அவன் மனதில் ஒரு திட்டம்: “இவள் என் மகனை திசைதிருப்புகிறாள். இவளால் அவன் வாழ்க்கை வீணாகும். குடும்ப கெளரவம் போய்விடும்.” என்று யோசிக்க ஆரம்பித்தான்.

அவன், திவ்யாவின் தாயிடம் சென்று, “உங்கள் மகளை என் மகனிடமிருந்து விலக்குங்கள். இல்லையெனில்...” என்று அச்சுறுத்தினான்.

"அவள் தன்னுடைய உயிரை கொடுத்து உங்கள் மனைவியை காப்பாற்றினாள். இப்போது நீங்கள் அவளைக் காயப்படுத்துகிறீர்கள்."  என்று கண்ணீரோடு நின்றாள்.
"நான் என் மகனை இழக்க முடியாது. அவளால் அவன் திசை மாறுகிறான்."  ராஜசேகர் எச்சரித்தான்.

அவன் தன் நண்பரிடம் உதவி கேட்டான். “திவ்யாவை சில நாட்கள் மறைத்து வை. அவன் மனம் மாறும்.”என்றதும் அவள் கெஞ்சி அழுதாள்.

முகிலன், திவ்யாவை பார்க்க hospital-க்கு வந்தான். அவளது bed காலியாக இருந்தது. 
மருத்துவமனையில் தாதி: “அவள் discharge செய்து வீட்டுக்குத் திரும்பி விட்டாள் என்றனர்.” 
முகிலன் வீட்டுக்குச் சென்றான். கதவுகள் பூட்டப்பட்டிருந்தன.

அவன், “திவ்யா... எங்கே?” என்று கத்தினான். அவளது phone unreachable. 
அவன் மனதில் குழப்பம். “அவள் என்னை விட்டு போவதா?” என்ற சந்தேகம்.
> "அவளது கண்களில் இருந்த உண்மை... இப்போது எங்கே? ஏன் என்னை விட்டு போனாள்"
முகிலன், நண்பர்களிடம் கேட்டான். அவளது தாயிடம் போனான். 
அவள் அழுதபடி, “ தெரியவில்லை. அவள் ஒரு note எழுதி விட்டுப் போனாள்,” என்றாள்.
"முகிலா, உன் வாழ்க்கை ஒளியாக இருக்க வேண்டும். என் நிழல் உன்னை மூடக்கூடாது. நான் சில நாட்கள் தொலைவிலிருப்பேன். உன்னை மறக்கச் சொல்லாதே. ஆனால் உன்னை மாற்றிக் கொள்" 

முகிலன், அந்த note-ஐ படித்தபோது, அவன் கண்களில் கண்ணீர். 
“இது அவளுடைய முடிவா? அல்லது யாரோ அவளை வற்புறுத்தினார்களா?” என்ற சந்தேகம் அவனுக்கு எழுந்தது.

முகிலனின் தந்தை  காதலை எதிர்த்தார். திவ்யாவின் தியாகத்தை பணத்தால் வாங்க முயன்றார். தனது ஆட்கள் மூலம் திவ்வியாவை காரினால் மோதி தூக்கி வீசினான்.

வைத்தியசாலையில் திவ்வியா இருக்கும் செய்தி அறிந்து பறந்தோடி வந்தான். மருத்துவமனை. ICU வில்  முகிலன் அவளின் கையை பிடித்து அழுகிறான்.  மனதில் ஓர் அமைதி இருந்தது. திவ்யா ICU-வில் இருந்தாலும், அவளது உயிர் போராடிக் கொண்டிருந்தாலும், அவன் மனதில் ஒரு நம்பிக்கை இருந்தது — அவள் திரும்பி வருவாள்.

அவளது கையை பிடித்தபடி, அவன் தினமும் அவளிடம் பேசினான். 
"நீ என் உயிர். நீ இல்லாமல் நான் இல்லை. நீ விழிக்கணும்... நம்ம வாழ்க்கை இன்னும் ஆரம்பிக்கவே இல்லை."  என்று கலங்கி நின்றான்.
மருத்துவமனை nurses கூட முகிலனின் அன்பை பார்த்து மௌனமாயினர். “அவளுக்காக இவ்வளவு காதலா?” என்றார்கள். “அவள்தான் என் ஒளி,” என்றான்.
"உன் உயிர் காப்பாத்த என் உயிரை நான் கொடுக்க தயார்." – என்றான் முகிலன்

தந்தை தான் இதைச் செய்தார் என்பதை உறுதிப்படுத்தி ஆதாரங்கள் மூலம் வழக்குப் பதிவு செய்தான். நீதிமன்றம். சாட்சிகள். உண்மைகள். முகிலன் தன் தந்தைக்கு எதிராக நின்றான். திவ்யாவின் தாய், சாட்சியாக வந்தாள். உண்மையை வெளிப்படுத்துவாள் என நம்பினான். .

"என் மகளின் கல்வி ஆசைதான் பணத்திற்காக இதைச் செய்ய தூண்டியது. வேறு எந்தக் காரணமும் இல்லை.
இவர் மகனுக்காக இதைச் செய்தார்." – என்றதும்
வக்கீல்கள் வாதம் நடத்தினர். மக்கள் மௌனமாக இருந்தனர். நீதிபதி, உண்மையை உணர்ந்தார். இராஜசேகர் அச்சுறுத்தி பொய்ச்சாட்சி சொல்ல வைத்தது தெரிய வந்தது.

திவ்யா நலமடைந்த பிறகு, முகிலன் தன் bungalow-ஐ விட்டு வெளியேறினார். “இந்த வீடு என் தந்தையின் அதிகாரத்தின் அடையாளம். என் வாழ்க்கை இப்போது திவ்யாவின் கனவுகளால் கட்டப்படும்,” என்றான்.

திருமண நாள். சாமானிய மண்டபம். பெரிய அலங்காரம் இல்லை. ஆனால் உணர்வுகள் நிரம்பியிருந்தன. திவ்யாவின் தாய், முகிலனின் தாயுடன் கைகோர்த்தபடி நின்றார்கள்.

முகிலன் தாலியை எடுத்தபோது, அவன் கண்களில் கண்ணீர். 
> "இந்த தாலி என் உயிர். இதை யாராலும் அறுக்க முடியாது."  திவ்யா, “நீ என் நிழலாக இருந்தாய். இப்போது என் ஒளியாக மாறுகிறாய்,” என்றான்.

அவர்கள் சேர்ந்து ஒரு சிறிய வீடு பார்த்தார்கள். சுவரில் பச்சை புல். வாசலில் ஒரு பூந்தோட்டம். திவ்யா சிரித்தாள். “இது தான் என் கனவு வீடு,” என்றவள்.
> "நீங்க ஏன் bungalow விட்டு வந்தீர்கள்?"  என்றதும்
> "அது வீடு. இது வாழ்க்கை."  என்றான் முகிலன்.

திருமணத்திற்குப் பிறகு, அவர்கள் இருவரும் அந்த புதிய வீட்டில் குடியேறினர். காலை நேரத்தில் திவ்யா பூந்தோட்டத்தில் வேலை பார்த்தாள். முகிலன் பக்கத்தில் newspaper படித்தான். அவளது சிரிப்பு அவனுக்கு இசை போல இருந்தது.

> "நீ என் கனவுகளின் நிறைவு." – திவ்யா 
> "நீ என் வாழ்க்கையின் அர்த்தம்." – முகிலன் இருவரது மனங்களில் காதல் ஊற்றெடுத்தது.

அவர்கள் வாழ்க்கை சாமானியமாக இருந்தாலும், அதில் ஒரு மாயம் இருந்தது. தியாகம், காதல், நம்பிக்கை — அனைத்தும் ஒன்றாக இணைந்து, ஒளியாக மாறியது.

முகிலன் ஜன்னல் வழியே பார்த்தான். எதிர் வீடு இல்லை. அவளே அவன் வீட்டில் இருந்தாள். 
> "நிழலாக இருந்த என் காதல்... இப்போது ஒளியாக மாறியது."  
> "நிழலின் காதல்... ஒளியின் மறுபிறப்பாக மாறியது."
முகிலனின் தாயார், “இப்போது என் மகன் முழுமையானவன்,” என்றாள். 
திவ்யாவின் தாயார், “இவள் தன்னுடைய நிழலை ஒளியாக மாற்றினாள்,” என்றாள்.

முகிலன்: 
> "நீ என் நிழலாக வந்தாய். இப்போது என் வாழ்க்கையின் ஒளியாக இருக்கிறாய்." 
திவ்யா: 
> "நீ என் உயிரின் இசை. என் தியாகம் வீணாகவில்லை."   
முகிலன், ஒரு சமூக சேவகராக  நிறுவனம் ஒன்றை ஆரம்பித்தான். 
திவ்யா, organ donation awareness spread செய்ய ஆரம்பித்தாள்.

அவர்கள் இருவரும், தங்கள் காதலை ஒரு சேவையாக மாற்றினர். 
அவர்கள் வீட்டின் வாசலில் ஒரு வார்த்தை எழுதப்பட்டது:
> "நிழலின் காதல் – ஒளியின் வழி." 

ஒரு நாள், திவ்யா, பழைய note-ஐ எடுத்தாள். 
அவள் அதை முகிலனிடம் காட்டினாள். “முன்பு இது என் பயம். இப்போது இது என் வலிமை,” என்றாள்.

முகிலன், அந்த note-ஐ ஒரு frame-இல் வைத்து, வீட்டில் தொங்க வைத்தான். 
அவர்கள் இருவரும் அதை பார்த்து, “நாம் இப்போது நிழலுக்கு நன்றி சொல்ல வேண்டும்,” என்றார்கள்.
> "நிழல் இல்லாமல் ஒளி தெரியாது." 
திவ்யா: 
> "நிழலின் காதல்... எப்போதும் நம்மோடு."  முகிலன்.
இருவரும் கைகளை கோர்த்துக் கொண்டனர்.