நீ வருவாய் வருவாய் என்றேன்...
நீ தருவாய் தருவாய் என்றேன்..!

நீ ஏன் வந்தாய்...?
நீ ஏன் தந்தாய்...!

நான் சொன்னது அன்பினை,
நீ தந்தது வலியினை..!!

வலியும் எனக்கு அனுபவம் தந்தது...
அனுபவம் தான் வழி சொன்னது ..!!!

வழியோ எனக்கு வாழ்வு தந்தது..
வாழ்வோ இங்கே நலமாய் போகுது..!!!

மேலும்

ஒரு பொங்கல் நன்னாளை, தாய் பிறந்த ஊரில், உறவுகளோடு கொண்டாட எண்ணி சென்னையில் இருந்து அந்த சிற்றூருக்கு போய் சேர்ந்தேன். மழலைகளுக்கு, சிறார்களுக்கு, விடலைப் பருவங்களுக்கு, ஆண்களுக்கு, பெண்களுக்கு என அனைத்து வகையினருக்கும் வித விதமான விளையாட்டு போட்டிகளை இரண்டு நாட்களும் நடத்தும் ஊர் அது.

விடுதலை பெற்றது முதல், அந்த அந்த காலத்து இளைஞர்கள் விழாவினை எடுத்து நடத்தி வந்திருக்கிறார்கள். எனது அம்மாவின் சின்னையா (எனக்கு தாத்தா முறை), கபடி போட்டிக்கு நடுவராக செயல்படுவதை பார்க்கும் பொழுது, அவர் இளைஞராக இருக்கும் பொழுது கண்டிப்பாக விழாவினை எடுத்து நடத்தி இருப்பார் என்பதும், அவர்களுக்கு பொங்கல் என்பது, தொ

மேலும்

நான் பார்க்கும் வேலையும், அதை சரியாக செய்ய வேண்டும் என்ற என்னுடைய எண்ணமும் சேர்ந்து கொரோனோவை என்னிடம் கொண்டு வந்து சேர்க்கும் என எனக்கு தெரியும். நான் அதைப்பற்றி பயப்படவில்லை. அதே நேரம் மெத்தனமாகவும் இல்லை.

என்னுடைய சிறு கவலை என்பது என்னுடன் இருக்கின்ற இதய நோய் பிரச்சனையுள்ள தந்தையையும், சர்க்கரை நோய் பிரச்சனையுள்ள தாயையும் பற்றியதாக மட்டுமே இருந்தது...!!!


தேவையில்லாமல் வெளியில் சுற்றுவது, முகக்கவசம் அணியாமல் இருப்பது, சமூக இடைவெளியை பின்பற்றாமல் இருப்பது, கிருமி நாசினி பயன்படுத்தாமல் இருப்பது போன்ற எந்த தவறையும் முடிந்த வரை செய்யக்கூடாது என்பதில் உறுதியாக இருந்தேன்.

அது மட்டுமில

மேலும்

நான் அன்னைக்கு அவள பார்த்தேன். எங்கயோ பார்த்த மாதிரி இருக்கேனு திரும்ப பார்த்தேன். ஆனாலும் எங்க பார்த்தேன்னு நியாபகம் வரல. அந்த அரை மணி நேர நடைபயணத்துல எவ்வளவு யோசிச்சும் நியாபகம் வரல இந்த மரமண்டைக்கு. நடைபயணம்னு சொன்னதும் பெருசா எதுவும் யோசிச்சிடாதிங்க. நான் எப்பவும் பள்ளிக்கூடத்துக்கு போற பாண்டியன் பஸ் பாதி வழியில பஞ்சர் ஆனதால தான், இந்த கதை இந்த இடத்துல ஆரம்பிக்குது...

எப்பவும் போல ஸ்கூல் முடிஞ்சு கம்ப்யூட்டர் சென்டர்க்கு படிக்க போனா, கூட படிக்கிற பொன்னு ஒன்னு வந்து என்னை நல்லா பாராட்டுச்சு. எதுக்குனு யோசிக்கிறிங்களா? வேற ஒன்னும் இல்லிங்க. நான் காலைல பார்த்தது இந்த பொண்ணோட அத்தைப் பொண்ணா

மேலும்

நான் அன்னைக்கு அவள பார்த்தேன். எங்கயோ பார்த்த மாதிரி இருக்கேனு திரும்ப பார்த்தேன். ஆனாலும் எங்க பார்த்தேன்னு நியாபகம் வரல. அந்த அரை மணி நேர நடைபயணத்துல எவ்வளவு யோசிச்சும் நியாபகம் வரல இந்த மரமண்டைக்கு. நடைபயணம்னு சொன்னதும் பெருசா எதுவும் யோசிச்சிடாதிங்க. நான் எப்பவும் பள்ளிக்கூடத்துக்கு போற பாண்டியன் பஸ் பாதி வழியில பஞ்சர் ஆனதால தான், இந்த கதை இந்த இடத்துல ஆரம்பிக்குது...

எப்பவும் போல ஸ்கூல் முடிஞ்சு கம்ப்யூட்டர் சென்டர்க்கு படிக்க போனா, கூட படிக்கிற பொன்னு ஒன்னு வந்து என்னை நல்லா பாராட்டுச்சு. எதுக்குனு யோசிக்கிறிங்களா? வேற ஒன்னும் இல்லிங்க. நான் காலைல பார்த்தது இந்த பொண்ணோட அத்தைப் பொண்ணா

மேலும்