ஏனோ பல வருடங்கள்
எளுதாமல் விட்டேனே
எங்கு சென்றாய் என் பேனாவே..

தூங்கிச் சென்ற எண்ணக்
குமுறல்களை மீ்ண்டும்
எளுப்பச் சென்றாயோ.. இல்லை
மனசுக்குள் என்றோ
மளுங்கிப் போய் விட்ட
எண்ணக் கதவுகளை.. மீண்டும்
திறக்கச் சென்றாயோ..

காலச் சக்கரத்தின்
கனமான வேலைகளால்
களையுற்றுப் போனாயோ... உன்

கவிதைகளால் உலகிற்கு
மிளிர்ச்சியும் உண்டென்று
மகிழ்ச்சியாய் நவின்ற நீ..
என் இதயத்தைப் பராக்காக்கி
உறங்கத்தான் சென்றாயோ..

ஓ.. என் இதயப் பேனாவே
எழும்பிவிடு அவசரமாய்..
எளுச்சிக்காய் எழுதவென்று
எழுந்து நில்.. இப்போதே..!!

மேலும்

விண்ணில் தெரிய வேண்டும் -எம்
வீட்டின் வெளிச்சங்கள்
மண்ணில் மறையவேண்டும் -இம்
மாந்தரின் மடமைகள்.

வார்த்தையில் மிளிர வேண்டும் -நல்
வாய்மையும் நேர்மையும்
நடத்தையில் காணவேண்டும் -எம்
நம்பிக்கையும் உயர் குணமும்.

என்றும் எப்போதும் - வாழ்வில்
எளிமையைப் பேணவேண்டும்
ஏழையின் நெஞ்சில் - காணும்
ஏக்கத்தை மறைக்க வேண்டும்.

சொல்லும் செயலும் - ஒன்றாய்
சுடரொளி வீச வேண்டும்
பூமியின் மைந்தரெல்லாம் -எம்மைப்
போற்றியே தொடர வேண்டும்.

விண்ணில் தெரிய வேண்டும் -எம்
வீட்டின் வெளிச்சங்கள் ..
வானவர் அறிந்து கொண்டு -எம்
வாசலுக்குள் வரவேண்டும் !

மேலும்

வட்ட நிலாவொன்று
வடிவான 'ஷோள்' போட்டு
வானத்தில் வந்ததோ என
மெய் மறந்து நின்றேன்

ஆஹா...!
நீலப் பட்டுடுத்தி
நீதான் வந்தாயோ..
நெடிய முக்காடிட்டு என்
நெஞ்சினை மலரவைக்க..

புன் முறுவல் பூக்கையிலே
பரு ரெண்டு சிவத்து நின்று
பாவையுன் முகத்தினிலே
பசுமை தருகிறதே.. உன்
பாசத்தின் விண் விளக்கோ !
இல்லை...

என் இதயத் துடிப்பில்
எழுந்திட்ட
மின் பொறித் தாக்கமோ !!

மேலும்

விட்டுச் சென்ற
பாதையினை மீண்டும்
தொட்டுச்செல்ல
விளைகிறேன்...

பட்டுப்போன கொடி
பசுந்தளிர் விடுவதில்லை,
எனினும்
சுட்டுத் தீய்ந்த உள்ளம் என்றோ
சுடரொளி வீசுந்தானே;

கட்டுக் கோப்பில்லாக்
காதல் வாழ்வதனால்
தட்டுத் தடுமாறித்
தகிக்கின்ற உயிருக்கு -உன்
சொட்டுக் கண்ணீரால்
சோபனம் சொல்லாயோ !

மேலும்