என் ஐவிரல்களின் இடைவெளி
உனக்காகவே படைக்கப் பட்டவை....
விலகி நான் நின்றாலும்
விரும்பி வந்துப் பற்றிக்கொள்..,
வா! வாழ்க்கையின் இறுதிவரை பயணிக்க.......

காட்சிப் பிழையாய் தோன்றும் பாதை
இன்னும் இன்னும் தொடரட்டும் .....
கடைசி எல்லை கண்படாமலே தொலையட்டும்

கைகோர்த்து உலவும் போது
உன் விரல் நுனிகளுக்கு எச்சரிக்கை விடு
நான் எப்போதும் வேண்டுவது சைவக் காதலை

உன் பார்வை உரசலின் வீரியத்தைக் குறை
என் வைராக்கியத்தை வீழ்த்தும் வஜ்ராயுதம் அவை....

இடையே உள்ள காந்தக் கோடுகள்
நம் இதயத்துடிப்பால் அதிர்கிறது
மீண்டும் ஒருமுறை உரக்கச் சொல்
அந்த மூன்றெழுத்து மந்திரத்தை

தவிப்புகளோடு தடம்

மேலும்

மழைக்கால நினைவுகள்...

வெட்டவெளி வானில்
முட்ட நிறைந்தன
கார்கால மேகங்கள்

கொட்டித் தீர்க்க காத்திருக்கும் வானம்
சொட்ட நனைய ஏங்கித்
தவிக்கும் மனம்

அன்பின் அதீரா....

எட்டியும் எட்டா தொலைவில்
தொடர்ந்து என்னை வந்திடு
பட்டும் படா பார்வையால்
ஊடுருவிக் கொன்றிடு

தொட்டும் தொடா விரல் நுனியால்
கட்டவிழத் துணிந்திடு
தட்டாது தட்டும் பாவத்தில்
தடையின்றி பின் தொடர்வேன்....

பட்டான என் தேகம்
பரிசல் கட்டி ஓடட்டும்
கட்டடங்கா உன் மோகச் சுழலில்
உழன்றேதான் மூழ்கட்டும்...
வெட வெடப்பான மழைக்காலம்
கத கதப்பாய் கடக்கட்டும் . ...

மேலும்

சகனே! சகனே!
தொத்தித் தொங்கும் வெண்ணிலவை
தத்தித் தாவி இழுத்து வந்து
பொத்திப் பொதிந்து ஒளித்து வைத்தேன்...

அந்தியில் நீ வரும் வேளையில்
பந்திப் பாய்விரித்து
நிலைமொழி நானாக
வருமொழி நீயாக
சந்திப் பிழையின்றி
இணைந்தே இன்புற...

வேற்றுமை உருபாகி உணர் பொருள் தருவாயோ ...?
இயல்பு திரிந்து விகாரம் ஆவாயோ ....?
ஓரெழுத்து ஒருமொழியாய்
என்னில் தனிமையை விதைப்பாயோ?
இல் பொருள் உவமையாய்
தவித்து நிற்கின்றேன்....

சகனே! சாகனே!
புணர்ச்சி விதி அறிந்து
அருகில் வா.
அசை சீர் தொடையாகி
உயிருடன் மெய் கலந்து
கவிதைகள் பிரசவிப்போம்...
இந்த பிபஞ்சம் நிறையட்டும் ....

மேலும்

பரிதவிக்கும் மனம்....

நீரிலிட்ட உப்பாய் கரைந்தது வெள்ளி
நிர்மூலமாய் வெறித்த வெண்சாம்பல் படலமாய் வானம்
நித்திரையிலிருந்து விழித்தும் விழிக்காமலும் பூமி
நிசப்தத்தின் நடுவே நீண்ட ஒரு ஒற்றைக் குரல்
அடிவயிற்றிலிருந்து புரப்பட்ட ஆழ்மன சோகம் தாங்கி
மௌனக் காற்றை அதிரவைத்து
மரண பயத்தை உதிர்த்தது.....

எங்கிருந்து வந்தது...?
ஏன் என் இதயத்தை கனக்க வைத்தது...?
அது மனித இனக் குரலே அல்ல...
மரணத்தின் கோரப்பசிக்கு
தன் துணைப் பெண்டை பறிகொடுத்த
ஆண்பறவை பாடிய முகாரியின் ஓலமிது...
அடைகாத்துக் கிடந்த முட்டைகள் அங்கே
அனாதையாய் ஜனனக் கதவை முட்டிக் கொண்டிருக்க

மண்டிய அவலத்தின் ஆற்றாமையில்

மேலும்

பாஞ்சாலியின் பரிகாசத்தை துரியோதனன் மன்னித்திருந்தால்
பாஞ்சசன்யம் முழங்கியிராது பாரதப்போர் நிகழ்ந்திராது
சரச சூர்ப்பநகையை சீண்டாது இலக்குவன் மன்னித்திருந்தால்
சுந்தர காண்டத்துடன் சுபமாய் இராமகாவியம் தொடர்ந்திருக்கும்
விரோதத்திற்கு விரோதம் உதிரத்திற்கு உதிரமென
மனிதனுள் உறங்கும் மிருககுணம் விழித்தெழ
மகாயுத்தங்கள் வெடித்து பூமியெங்கும் பிணக்காடு நிரவும்
மன்னிப்பெனும் சமரசமொழியே சமாதானத்தின் வாயிலை திறக்கும்

யாது குற்றமும் இவனிடம்யான் கண்டிடவில்லையென
ஏதும்பிழை தம்மீது வீழாத வண்ணம்
தோதுவாய் தீர்ப்பை மக்களிடம் ஒப்படைத்தான் பிலாத்து
தீதான பரபாசை விடுவித்தது மக்கள்மன்றம்
தேதுவாய் பூதலபாவத

மேலும்

புதியதொரு வீீணை செய்ய

எங்கே உள்ளது மரங்கள்

வெந்து தனிந்ததே காடு

மேலும்