“ விதி...........
“ உயிரற்ற.... உருவமற்ற.. இதுதான்....
“ உயிருள்ள பலரை ஒன்றுமில்லாமல் செய்கிறது...
“ விதி.........
“ இதன் முன்பு அரசன் கூட மண்டியிடுவான்...
“ ஆனால் வாதிடமுடியாது!
“ விதி.............
“ இதற்கு முன் வலியோருமில்லை எளியோருமில்லை...
“ அனைவரும் சமம்!
“ விதி.........
“ இதன் ரூபத்தை அறிந்தவன் யாருமில்லை!

மேலும்

செல்வம் வேண்டும் செல்வம் வேண்டும்
என் சந்ததிக்காய் அதை கொடுக்க வேண்டும்
செலவிற்கு காசு பணம் கொடுக்க வேண்டாம்
நீர் கற்றறிந்த கல்வியினை கற்றுத்தாரும்...

செழிக்க வேண்டும் செழிக்க வேண்டும்
என் சமுதாயம் என்றுமே செழித்திடல் வேண்டும்
அணிவதற்கு வேட்டி சட்டை கொடுக்க வேண்டாம்
மானம் காக்க கல்வியினை கற்றுத்தாரும்...

ஒளி ஏற்ற வேண்டும் ஏற்ற வேண்டும்
என் சமூகம் அதிலே ஒளிரவும் வேண்டும்
ஒளிக்காக மின் விளக்கு கொடுக்க வேண்டாம்
வாழ்வு பிரகாசிக்க கல்வியினை கற்றுத்தாரும்...

பெற்று விட்டோம் பெற்று விட்டோம்
எளியோர் பட்டந்தனை பெற்றும் விட்டோம்
ஏற்றத் தாழ்வு பார்க்க வேண்டாம்
ஏழைக்கும

மேலும்

அப்பாவின் முகத்தில் வெட்கம்..........

"""அவர் இறந்தகாலத்தை முழுமையாய் தெரிந்த, அவர் பால்ய நண்பனிடம்

நான் பேசும்போது மட்டும்....."""

மேலும்

" அதனுள் நானிருக்கிறேனா என...
" கண்டுவிடும் ஆர்வத்தில்...
" உள்ளிருப்பதையெல்லாம்...
" உதறிப் பார்க்கிறேன்....
" நீ மறைத்து வைத்த....
" இடம் தெரியவில்லை.....
" இதயத்துக்குள் இதயத்தை...
" ஒளித்து வைத்து...
" இப்படி தவிக்கவிடுகிறாயே.....

மேலும்

பிறந்த மழலைக்கு
புன்சிரிப்பே போர்க்களம்
தவழும் குழந்தைக்கு
நடைப்பழகவே போர்க்களம்...!

பள்ளிப் பிஞ்சுகளுக்கு
புத்தகங்களே போர்க்களம்
தேர்வெழுதும் பிள்ளைகளுக்கு
தேர்ச்சியே போர்க்களம்...!

இளைய தலைமுறைக்கு
காதலே போர்க்களம்
முதிர்ந்த கன்னிகளுக்கு
திருமணமே போர்க்களம்... !

இல்லறத்தில் நுழைந்தோர்க்கு
துறவறமே போர்க்களம்
சந்நியாசி ஆனோர்க்கு
இல்லறமே போர்க்களம்...!

வறுமையிலே அகப்பட்டோர்க்கு
ஒருவேளை உணவே போர்க்களம்
செல்வச் செழிப்பில் மிதப்போர்க்கு
நிம்மதியே போர்க்களம்... !

இருளில் இருப்போர்க்கு
வெளிச்சமே போர்க்களம்
இயற்கையின் செழிப்பிற்கு
மனிதனே போர்க்களம்... !

மேலும்

விழி நீருக்கு வேலை இல்லையோ?

ஏன் கண்ணோரத்தில் காத்திருக்கிறது
ஒரு க்ஷணத்தில் வெளி வந்திடவே

இதயத்தின் சோகத்தை வெளி காட்டவே
அது வருகின்றதோ, கன்னத்தை
நனைக்கின்றதோ?

சொன்னாலும் கேட்பதில்லை, கண்
உள்ளேயும் நிற்பதில்லை

என் நேரமும் என் சோகத்தை காட்டுவதே
அதன் வேலையாயிற்றே

விழி நீரே உன்னை தடுக்கின்றேன்
கண்ணுக்குள்ளே வைத்து தாள் இடுகின்றேன்

மேலும்

" நேசம் கொண்ட பூவே...
" உன் நினைவலைகளில்...
" நிழலாய் வாழ்ந்து வரும்...
" எனது நிஜங்களின் சுவடறிய...
" வருகிறேனடி பெண்ணே!
" ஆசையோடு அத்தான் என்பாயா?
" அய்யாவென அள்ளி அணைப்பாயா?
" அன்பு கொண்டு ஆர்ப்பரிப்பாயா?
" என் விரல்களோடு விரல் கோர்த்து..
" விழிகளில் பல விந்தைகள் காட்டுவாயா?
" நமக்கான உனது காதலை...
" கண்டுகொள்ள வருகிறேனடி கண்மணி!

மேலும்

" புயல் கடந்த எனது பூமியில்...
" பூக்கள் பூத்துவிட்டதா?
" வீண் என்று எண்ணியது தான்..
" எனது விதியென்று..
" தீர்மாணிக்கப்பட்டு விட்டதா?

மேலும்