எண்ணம்
(Eluthu Ennam)
கடின உழைப்புக்கு ஈடாக எதுவும் இல்லை என்பதை ஏற்றுக் கொள்ள கடினம் அவசியமில்லை. ஆனால் கடின உழைப்பின் உள்ளார்ந்த அர்த்தம் என்ன என்பதை நாம் நன்கு உணர வேண்டும். வெறும் கைகளில் காற்றை அடித்தால் சத்தம் வருமா? அப்படி என்றால், இலக்கு என்ன, அதை எப்படி அணுக வேண்டும், அதற்கு வேண்டிய சாதனங்கள் யாது என்பதை அறிந்து தெரிந்து கொள்ளாமல் வெறும் கையில் முழம் போடுவது எந்த ஒரு பூ மாலையோ பூவின் மணம் நிச்சயமாக கிடைக்காது.
இந்த உலகில் எதற்கு பிறக்கிறோம்? மாற்றங்கள் பல அடைந்து இறுதியில் இறப்பதற்கு. உடலில் ஏற்படும் மாற்றங்கள் அதிகமாக இயற்கையாக நிகழ்பவை. மிகவும் சிறிதான குழந்தை வடிவில் பிறந்து , உயரம் அதிகரித்து, உடல் உறுப்புகளின் நீளம் மற்றும் கனம் (மண்டை கனமும் தான்) அதிகரித்து பின்னர் வயதான பின் இந்த உறுப்புகள் பலவீனம் அடைந்து நிறைவாக உயிர் பிரிகையில் பட்டு சுட்டுவிடுகிறது. இருக்கும் இந்த இடைவெளியில் இந்த உடலை பேணி பாதுகாப்பதே ஒரு பெரிய ப்ராஜெக்ட். சிலருக்கு அதிக செலவு இல்லாமலே இந்த ப்ராஜெக்ட் நல்ல நடக்கும். வேறு பலருக்கு செலவுகள் வந்த வண்ணம் இருக்கும் ஆனால் ப்ராஜெக்ட் ரொம்ப வீக்கா தான் இருக்கும்.
ஆக்கம் எப்போதும் அறிவைத் தருமா, கூற முடியாது. ஊக்கம் எப்போதும் உயர்வு தருமா, சொல்ல முடியாது. ஆனால் ஊக்கம் பலரை செயலில் ஈடுபடச் செய்யும். ஊக்கம் என்பது ஒரு மிக அவசியமான தினசரி மல்டி விட்டமின் மாத்திரை ஆகும். இன்னும் சொல்லபோனால் ஆக்கம் பலருக்கு வண்டி ஓடத் தேவைப்படும் பெட்ரோல் போன்றது
பசியை ஓரளவுக்கு அடக்க முடியும். மூச்சை கூட சில நொடிகள் அடக்க முடியும். ஆனால் கோபத்தை அடக்குவது அவ்வளவு எளிதான காரியம் அல்ல. இதற்கு நான் வேறு பலருடைய அனுபவங்களை சுட்டிக் காட்ட தேவையில்லை. சாட்சாத் நானே மிகவும் சிறந்த உதாரணம். அறுபது வருடங்களாக இவ்வுலகில் வாசம் புரிந்த பின்பும் , தியானம் , விழிப்புணர்வு இவை போன்ற அரிய பயிற்சிகள் செய்துவரினும், இன்றும் கூட, என் மீது கோபம் கொள்ளாமல் என்னை கட்டி அணைத்து என்னை வழி நடத்தி செல்கிறது, கோபம் என்கிற இந்த செல்லப் ( பொல்லாத) பிசாசு. உடல் உபாதைகள் காரணமா, உடல் அயர்ச்சி காரணமா, என்னை நானே முழுவதும் புரிந்து கொள்ளாத நிலை காரணமா, தெரியவில்லை. கோபத்தில் என் தொண்டை அதிகமாக சத்தம் இடும் நாதம் கேட்கையில், அந்த நேரத்தில் நான் மிகவும் இயற்கையான முறையில் தான் செயல்படுகிறேன் என்று என்னையே நான் கண்டு கொள்ளாமல் விட்டு விட்டாலும், அந்த நிகழ்வுகளுக்கு பிறகு மனம் படும் வேதனை.. ஏராளம்...ஏராளம். இன்று காலை நான் 'இனி கோபத்தில் கூட ஒருவரைஇரைந்து பேசக்கூடாது "என்று உறுதி கொள்கிறேன். இந்த மாதிரி உறுதி மொழியை எவ்வளவு நாட்கள், வாரங்கள், வருடங்களாக நான் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறேன்(கொண்றிருக்கிறேன்)..? இந்த ஒரு மனிதாபிமானமற்ற செயலை நினைக்கையில் நான் ஒவ்வொரு முறையும் வெட்கி தலை குனிகிறேன்.
காலையில் சுடச்சுட ஒரு செய்தி. பல் விளக்கிய பின்னர் சுடச்சுட ஒரு டம்ளர் காப்பி குடிக்கவில்லை என்றால் அன்று நாளே துவங்காது. இந்த காப்பி கூட சரியாக போடத் தெரியவில்லை என்று ஒரு தம்பதி காலங்கார்த்தால தினம் சண்டை போடுவதை( கல்யாணம் ஆகி 29 வருடங்களுக்கு பிறகும்) நான் கண்டு ஆச்சரியம் மட்டும் இல்லை மிகவும் மனம் வேதனை அடைகிறேன்.
