கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் பூக்கும் சந்தோஷங்கள்.....
இனம் புரியா இன்பங்கள்...
காரணம் இல்லாத சிரிப்புகள்...
யாரும் அறியா சிறு சிறு சிணுங்கல்கள்...
சின்னச்சின்ன சேட்டைகள் ...
உறவுகளின் கேலி கிண்டல்களில்
கரையும் நேரங்கள்...
தனிமையில் நம்முடனான கற்பனைகள்..
இந்த இடைவெளிகளில்
உனக்கும் எனக்குமான ஊடல்கள்..
என்றும் மாறாத இந்த அன்புக்கிடையில்,
கைக்கோர்க்கும் அந்த நாட்களை
எண்ணிக்கொண்டு நாம்........

மேலும்

வறுமையின் கோட்டை அழிக்க அனுப்பி வைக்கப்பட்டார்கள்..
அழிந்தது
வருமைனூடே கனவுகளும்….

ஒரு பிடி சோறு
இப்பொழுதே கற்றுக்கொண்டார்கள்
உழைப்பே மூல தனம் என்று…

கூட்டல் கழித்தல்
கணிதத்தின் காரணிகள்
தீக்குச்சிகளாகின்றன...

மணல்கள் அரித்து
செங்கற்கள் அடுக்கும் போது
தொழிற்கல்வி கற்றுக்கொள்கிறார்கள்...

இடை இடையே
வாழ்கை பாடம் என்ன என்பதை புரிந்து கொள்ள
துன்பங்களும் துயரங்களும்...

குழந்தை தொழிலாளி
கால மாற்றத்தில்
பெயரும் மாறி விடுகிறது
தொழிலாளி.

இன்றும் உழைக்கிறார்கள்...
கனவும் கோடும் தான் இன்னும் அழியவில்லை…

மேலும்

கவிதை காரர்களின்
வீதிக்கு என்றும் நீ
மட்டுமே வழித்துணை
நிலா....

மேலும்

கவிதை போட்டிக்கு போய்
கன்னத்லே கை வச்சிட்டு கவுந்து உக்காந்தா
கவித வரும்னு நெனச்ச கவித வரல
தூக்கம் தா வந்திச்சி
குடுத்த நேரமும் முடிஞ்சி போச்சி
கடைசியா தலைப்ப பாத்த “அரசியல் நடப்பு”
ஒன்னும்மே உதிக்கல மண்டைலே என்ன எழுதே - கடைசியா
“கோ கூ” ன்னு எழுதிட்டு வந்திட்டேன்.

பி.கு: ஐயோ இது கேட்ட வார்த்தை எல்லாம் இல்லைங்க
“கோமாளிகளின் கூடாரம்” அதோட சுருக்கம் தான்…

இப்போ சொல்லுங்க முதல் பரிசு எனக்கு தானே ..?

மேலும்

நீ சென்ற பின்னும்
என் நினைவுகள் நீங்கவில்லை
காத்திருகின்றேன் ஜென்னலின் ஓரமாக
உன் அடுத்த வருகைக்காக
மழையோடு வரும் மாறாத நினைவுகள்….

மேலும்

வேலை வாய்ப்பு
அது இருந்தால் மட்டுமே
அடுத்த வேளை
சோறு .....

மேலும்

ஒரு நாளை மட்டும் தேர்ந்தெடுத்து
உன்னை சந்தோசப்படுத்த விரும்பவில்லை ...
ஒவ்வொரு நாளும் உனக்கு சேவை செய்யவே
விரும்புகிறேன்
என் அன்னையே....

மேலும்

சில கதைகள்
சில கவிதைகள்
சில பாடல்கள்
உன் நினைவுகள் தான்
படிக்கும் பொழுதோ பார்க்கும் பொழுதோ
குதிரையில் ஏறி அமர்ந்த வீரன் போலே
வேகமாக பயணிக்கின்றது
இலக்கும் இல்லை
வேகத்தடையும் இல்லை
பயணம் ஒன்றே குறிக்கோள்
சில சந்தர்ப்பங்களில்
திரும்பி பார்க்க தோன்றும் பொழுது
இது போல் சிறு சிறு துளிகள்
எழுத்தின் வாயில் வழியாக…

மேலும்

காலம் கடந்து - இன்னும்
கண்ணனின்
வரவிற்காக காத்து நிற்கின்றாள் ...
அவன் எப்பொழுது வருவானோ ...?
தன்னில் சேர்த்துவைத்த
அத்தனை ஆசைகளோடும்
காத்து நிற்கின்றாள் ...
தாவணி அணிந்த நாள்
முதலாய்...
அவன் எப்பொழுது வருவானோ...?
கனவில் கிடைத்த ஸ்பரிஷங்களோடும்
நினைவில் தொலைத்த நிம்மதிகளோடும்...
காத்து நிற்கின்றாள்...
அவன் எப்பொழுது வருவானோ ...?
கன்னியும் கண்ணீரில்
கரைந்து நிற்க ..
அதோ...!
வந்தான் அந்த
மாயவன்...
மை எழுதிய அந்த கண்ணின்
நீர் துடைக்க..
பரி தவித்த அந்த
பாவையின் கரம்
பிடிக்க...
இத்தனை காத்திருப்புகளும்
எனக்கு மட்டும் தான் என்று
மாயை எனும் வரதட்சணையை
வென்று ....

மேலும்