௧. வேற்றுமை உறுபுகள் வெளிப்பட அமையும் தொடர்கள் ................... ஆகும்
௨. சார்பெழுதில் வரும் குறுக்கம் என்பதன் பொருள் ......................

மேலும்

பாகம் - 8 :

வெண்பனி மலர்கள் புன்னகை செய்ய, தேன் உண்ணும் வண்டுகள் ரீங்காரமிட, தென்றலோ?... இந்த அழகைத் தழுவிச்செல்ல பொழுது புலர்ந்தது. எல்லாம் வந்தாச்சா, கிளம்புவோமா?... என்றாள் கல்யாணி. அப்பா... நீங்களும் அம்மாவும் அந்த வண்டியிலே போங்க, இவங்க மூணு பேரும் இதுல வரட்டும், நானும் கேசவனும் ஜீப்ல வந்துடுறோம் என்றான் முகில். ம்... அப்பா அவங்க எல்லாம் போயிட்டாங்களா?... இப்பதான் போனங்க என்று அரவிந்தனுக்குப் பதில் சொன்னார் ராசேந்திரன். சரி வாங்க நாம போவோம் என்று அரவிந்தனின் அம்மாவும் அப்பாவும் புறப்பட்டனர். வீட்டை விட்டு மூன்று வண்டிகளும் ஒன்றன் பின் ஒன்றாகப் புறப்பட்டது. கிட்டதட்ட ஒரு மு

மேலும்

(இது ஒரு மீள்பதிவு. திருத்தம் செய்த போது அந்தப் பதிவில் வரிகள் காணாமல் போய் விட்டது. மீண்டும் பதிந்தாலும் வரவில்லை. அதனால் இந்தப் பதிவு.)

பல்லவி :

உதவிக் கரங்கள் நீட்டுவோம் - நாம்
உதவிக் கரங்கள் நீட்டுவோம்... (2)

மழையால் வந்த வெள்ளம் - நம் உறவை
இலையாய் கொண்டு செல்ல
மழையால் வந்த வெள்ளம் - நம் உறவை
இலையாய் கொன்று செல்ல

துடிக்கும் உயிரே... தவிக்கும் உறவே... (2)

எழுந்து வா தோழா - நீ
எழுந்து வா தோழா...

உதவிக் கரங்கள் நீட்டுவோம்...


சரணம் :

இருப்பதை நீயும் பகிர்ந்திடு - மழையில்
இழந்தவர் வாழ்வை மீட்டெடு
அழித்தது போதும் நிறுத்திடு - மனதில்
இயற்கையைப் பார்த்து வேண்டிடு... (2)

ம

மேலும்

பல்லவி :

மேலும்

பாகம் - 7 :

அரன்மணைப் போன்ற அந்தப் பெரிய வீட்டுக்குள் நுழைந்தது வெள்ளை வண்ணச் சொகுசு வாகனம். வீட்டுக்குள் இருந்து வெளியே வந்தாள் கல்யாணி. என்ன முத்து அவரு வல்லையா என்று கேட்க, இல்லம்மா... ஐயா பின்னடி வண்டியில வர்றாரு என்று சொன்னான். ரெண்டு வண்டியும் இங்கிருக்கு... அப்பறம் யாரோட வண்டியில வர்றாரு என்று மனசுக்குள்ளேயே கேட்டுக் கொண்டாள். கல்யாணி யோசனையில் இருக்கும் போதே... மெல்ல உள்ளே நுழைகிறது அந்தச் சிகப்பு வண்ண ஜீப். இருவரும் இறங்கினர்... அட...! வா..ப்பா முகில்... எப்படி இருக்க என்றாள், ம்.. நல்லா இருக்கேன்மா என்றான்.

பையை இங்க கொடுப்பா முகில்... பரவாயில்லப்பா என்றான். சும்மா

மேலும்

பாகம் - 6 :

என்ன அரவிந்தன்... எல்லாரையும் அந்த வீட்டுலேயே தங்க வச்சிருக்கலாமே, அங்கயும் இங்கயும்னு தேவையில்லாம அலைச்சல் வந்திருக்காதுல என்றாள் ஏஞ்சல். என்ன பண்ணுறது... ரெண்டு வீட்டுப் பெரியவங்களும் ஒத்துக்கிறலயே என்றாள் அமுதா. ஏன்?... என்று மீண்டும் கேட்டாள் ஏஞ்சல். அதுவா... கல்யாணம் நடக்குற வரைக்கும் ஒரே வீட்டுல இருக்கக் கூடாதுனு தான் என்றாள் மகிழினி. இப்படி இருக்கும் போதே... ரெண்டு பேரும் அடிக்கடி தனியா பேசிட்டு இருக்காங்க, ஒரே வீடுன்னா சொல்லவா வேணும் என்று சொல்லி சிரித்தாள் மலர்விழி. ஏ... மலரு என்று பொய்க் கோவத்தோடு காயத்திரி பார்த்தாள். பெரியவங்க சரியாத்தான் முடிவு எடுத்திர

மேலும்

பாகம் - 1 :

இளங்கதிர் உதித்துச் சற்று மேலெழும்பும் வேளையில் பசும்புல் வெளிகளில், மலர்களில் உறங்கும் பனித்துளிகள் எங்கோ?... வேலைக்குச் செல்ல தொடங்குகிறது. இரவின் குளிர் மெல்ல மெல்ல குறைந்து, இளந்தென்றல் வீதிகளில் உலாவ, இதமான சூடு இதயத்தைத் தழுவி அணைத்துக் கொள்கிறது.

பூமாலைத் தோரணங்கள், அலங்கார விளக்குகள், வாசலில் வண்ணப் பூக்களின் மணம் வீசி அசைந்து கொண்டிருக்கும் பூஞ்செடி கொடிகளோடு ஒரு திருவிழா கோலத்தில் அரண்மனை போன்ற அந்தப் பெரிய மாடிவீடு காட்சியளிக்கிறது. நாற்பது நாற்பத்தைந்து வயது உடைய தோற்றத்தில் இராசேந்திரன், கல்யாணி என்ற தம்பதிகள் இருவரின் மேற்பார்வையில் எல்லோரும் பரப்பரப

மேலும்

வில்லேந்தும் விழியிலே,
***சொல்லேந்தும் சுந்தரியே !

இல்லாத காதலால்,
***தினமென்ன கொல்லுறியே !

புன்சிரிப்பில் வெட்டிய வெள்ளரியே...

பூவிதழ் முத்தத்தில் வெல்லுறியே...

மேலும்

வில்லேந்தும் விழியிலே,
***சொல்லேந்தும் சுந்தரியே !

இல்லாத காதலால்,
***தினமென்ன கொல்லுறியே !

புன்சிரிப்பில் வெட்டிய வெள்ளரியே...

பூவிதழ் முத்தத்தில் வெல்லுறியே...

மேலும்

பல்லவி :

தூது போகும் வண்ண மலரே
என் இதய சோகம் சொல்லும் மலரே... (2)

அடர்வனம் விழும் தீயாக
அங்க மெல்லாம் எரிகிறதே...
தொடர்மழை போல் நீ வந்தால்
நெஞ்ச மெல்லாம் குளிர்ந்திடுதே..

தென்றலிலே மணம் கமழ்ந்து
கள்வனிடம் நீயிதைச் சொல்லிவிடு
திங்களென தேய்கிறனே
என் காயத்திற்குப் புது மருந்திடு......

தூது......


சரணம் 1 :

மன்னன் முகம் காணாது
மங்கை மனம் வலி தாங்காது
சுடர் விடும் மெழுகு போல்
தினம் விழி தூங்காது...

நீ வரும் பாதையில்
என் உயிர் தவம் இருக்கும்
உன் விரல் தீண்டினால்
என் உடல் மலர்ந்திருக்கும்...

தனிமையில் தவிக்கிறேன் இதயம் நூறாய் வெடிக்கிறேன்... (2)
உயிர் காதலனை வர

மேலும்

பல்லவி :

தூது போகும் வண்ண மலரே
என் இதய சோகம் சொல்லும் மலரே... (2)

அடர்வனம் விழும் தீயாக
அங்க மெல்லாம் எரிகிறதே...
தொடர்மழை போல் நீ வந்தால்
நெஞ்ச மெல்லாம் குளிர்ந்திடுதே..

தென்றலிலே மணம் கமழ்ந்து
கள்வனிடம் நீயிதைச் சொல்லிவிடு
திங்களென தேய்கிறனே
என் காயத்திற்குப் புது மருந்திடு......

தூது......


சரணம் 1 :

மன்னன் முகம் காணாது
மங்கை மனம் வலி தாங்காது
சுடர் விடும் மெழுகு போல்
தினம் விழி தூங்காது...

நீ வரும் பாதையில்
என் உயிர் தவம் இருக்கும்
உன் விரல் தீண்டினால்
என் உடல் மலர்ந்திருக்கும்...

தனிமையில் தவிக்கிறேன் இதயம் நூறாய் வெடிக்கிறேன்... (2)
உயிர் காதலனை வர

மேலும்

வளையோசை மெட்டுகளால் இளங்காள எனையடக்கி
மையிருட்டுக் கூந்தலில் மல்லிகையாய் தினஞ்சூடி
தேன்தமிழ் சொல்லெடுத்து தெம்மாங்கு பாடிவரும்
தேவதையே உனக்குள் உயிராகி கரைந்தேன்...

சக்கரையைத் தேடிவரும் கட்டெறும்பாய் என்நெஞ்சம்
அக்கரையில் நீநிற்பதை வாசம் பிடித்ததும்
கடலாடும் அலைகள்போல் கால்கள் நடந்தேன்
கரைமோதும் நுரையாகி உன்கைகளுக்குள் உடைந்தேன்...

கன்னம் வருடுமெழில் காவியத் தூரிகைகளால்
என்னுள்ளச் சிறகுகளில் வண்ணங்களைத் தீட்டியதும்
தென்னம் கீத்தாய் உன்மடியில் சரிந்தேன்
சின்னப் பிள்ளையாய் மதிமுகம் ரசித்தேன்...

ரெட்டைக்குழல் துப்பாக்கிக் கண்கள் சுட்டதும்
தூத்துக்குடி போராட்டக் களம்போல் வீழ்ந்த

மேலும்