கல்லும் முள்ளும்
காலுக்கு மெத்தை
நதியில் நிலா

மேலும்

நாகர்கோயில் ரயில் நிலையத்தில் பழம்பொரியை பார்த்தேன். “ச்சேச்சே’ என விலகி அப்பால் சென்றேன். பழம்பொரி மட்டும் சாப்பிடக்கூடாது, டீயும் சாப்பிடவேண்டும், டீ சாப்பிட்டால் ரயிலில் தூக்கம் வராது, ஆகவே வேண்டாம் என்று சொல்லிக்கொண்டேன். ஆனால் ஒரு வட்டம்போட்டு மீண்டும் பழம்பொரிக்கு அருகிலேயே வந்திருப்பதை உணர்ந்தேன். “பால் கிடைக்குமா?” என்று கம்மிய குரலில் கேட்டேன். “ஆமாம்” என்றான்.

“நீயொக்கே என்னே ஜீவிக்கான் அனுவதிக்கில்ல அல்லெடா?” என ஜெகதி ஸ்ரீகுமார் குரலில் நெஞ்சுக்குள் குமுறிவிட்டு ஒரு பழம்பொரி வாங்கிக்கொண்டேன். டீ சாப்பிடவில்லையே, பழம்பொரிதானே’ என நினைத்தபோது ஆறுதலாக இருந்தது. டீயோடு சேர்ந்த பழம்பொ

மேலும்

உன்னதம் மகோன்னதம் உழைப்பால் உயர்வு
உன்னதம் உழைப்பு தரும் சிரிப்பு
உன்னதம் அந்த சிரிப்பில் மகிழ்ந்து சிலர்,
உழைப்பின் உயர்வை உணர்ந்து, உழைத்து
தாமும் தன் உழைப்பில் உயர்ந்து சிரிக்க,
சிரித்து வாழவேண்டும் இப்படித்தான் ,ஆயின்
என்றும் உழைக்கும் காலத்தில் தூங்கிவிட்டு
சிலர் சிரிக்க வாழ்ந்திடல் கூடாது

மேலும்

(காடும் காடு சார்ந்த இடமும்)

கூட்டங் கூட்டமாய் கூடியிருந்த காட்டில் - இன்று
அடையாளம் அறிவதற்கே அகழ்வாராய்ச்சியை நாடும் நிலை...

பெயர் தெரியா பல்லுயிர்கள் பவனி வந்த இடத்தில் - இன்று
பெயர் பலகை மட்டுமே பெயரளவில் நிமிர்ந்து நிற்கிறது ...

தனக்கென தனி ராசாங்கம் அமைத்து தன்னிகரற்று இருந்தவை – இன்று
தாகம் கொண்டு மொண்டு குடிக்க நீரில்லா நிர்வாண நிலை...

இயற்கையின் கொடையில் கொடிகட்டிப் ப(ற)ரந்த காடு – இன்று
தன்னை இழந்து தன் உறவுகளையும் தொலைத்து தரணியில் தொலைந்து போனது ...

விஞ்ஞானம் வளர்ந்தது அதனால் மெய்ஞ்ஞானம் வலுவிழந்தது
கண்காணிப்பு காமிராக்கள் படம்பிடிக்க இங்கு காட்சிகள் தான் இல்ல

மேலும்

என் கண்களின் கருவிழியே ...
அழகின் திருவுருவே ...
கனவில் கண்டவனே..
காவிய நாயகனே ..
கடல் அலை போல் பொங்கும்
பாசத்தை அளிப்பவனே...
சிரிப்பு என்னும் பொக்கிக்ஷத்தின்
சொந்தக்காரனே ...
கண்ணுக்கினியாளின் கண்ணுக்கினியனே..
என் சோகத்தில் பங்கெடுத்து
பாசத்தில் தோல் கொடுப்பவனே..
சிங்கார வேலரின் தீவிர பக்தனே..
என் உள்ளம் கொண்ட கள்வனே ...
உன்னை அனுதினமும் என்னும்
எண்ணம் எனக்கு தந்தவனே ..
என் அன்பு கணவனே ..
ஆருயிர் செல்வனே ...
என் இனிய மணவாளனே ...

மேலும்

என் கண்களின் கருவிழியே ...
அழகின் திருவுருவே ...
கனவில் கண்டவனே..
காவிய நாயகனே ..
கடல் அலை போல் பொங்கும்
பாசத்தை அளிப்பவனே...
சிரிப்பு என்னும் பொக்கிக்ஷத்தின்
சொந்தக்காரனே ...
கண்ணுக்கினியாளின் கண்ணுக்கினியனே..
என் சோகத்தில் பங்கெடுத்து
பாசத்தில் தோல் கொடுப்பவனே..
சிங்கார வேலரின் தீவிர பக்தனே..
என் உள்ளம் கொண்ட கள்வனே ...
உன்னை அனுதினமும் என்னும்
எண்ணம் எனக்கு தந்தவனே ..
என் அன்பு கணவனே ..
ஆருயிர் செல்வனே ...
என் இனிய மணவாளனே ...

மேலும்

நான் சமீபத்தில் ஒரு பிரபலமான மேடைபேச்சாளர் ஒருவர் பேசியதை எனது இணையத்தளம் வழியாக கேட்டேன் ...மிகவும் அருமையாக பேசினார் ..அதில் எந்த ஐயமும் இல்லை..அவர் கூறியதில் நான் மிகவும் கிரகித்து கொண்டது என்னவெனில் ..ஒரு சுவரில் எழுதியதாக அவர் ஒரு வாக்கியம் சொன்னார் ...எனக்கு அதில் தான்ஐயம் ...
அவர் கூறிய வாக்கியம் இதோ "கோவம் என்பது அடுத்தவர்கள் செய்யும் தவறுக்கு நமக்கு நாமே கொடுத்துக்கொள்ளும் தண்டனை " என்றார்..
எனக்கு புரிந்தது ..ஆனால் சிறுது யோசிக்கிறேன்...யோசிக்கிறேன் என்றால் புரியவில்லை ஏதோ ஒன்று என்று தான் அர்த்தம் ..நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள் என்று கூறுங்கள் ??

மேலும்

நான் சமீபத்தில் ஒரு பிரபலமான மேடைபேச்சாளர் ஒருவர் பேசியதை எனது இணையத்தளம் வழியாக கேட்டேன் ...மிகவும் அருமையாக பேசினார் ..அதில் எந்த ஐயமும் இல்லை..அவர் கூறியதில் நான் மிகவும் கிரகித்து கொண்டது என்னவெனில் ..ஒரு சுவரில் எழுதியதாக அவர் ஒரு வாக்கியம் சொன்னார் ...எனக்கு அதில் தான்ஐயம் ...
அவர் கூறிய வாக்கியம் இதோ "கோவம் என்பது அடுத்தவர்கள் செய்யும் தவறுக்கு நமக்கு நாமே கொடுத்துக்கொள்ளும் தண்டனை " என்றார்..
எனக்கு புரிந்தது ..ஆனால் சிறுது யோசிக்கிறேன்...யோசிக்கிறேன் என்றால் புரியவில்லை ஏதோ ஒன்று என்று தான் அர்த்தம் ..நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள் என்று கூறுங்கள் ??

மேலும்