அன்புள்ள என் கணவருக்கு,
தனிமை பழகி போனவளின் கடிதம்...

திருமணமாகி இரண்டு வருடங்கள் தான் ஆகிறது
தனிமையை எனக்கு சொந்தமாக்கி விட்டாய்
உன்னோடு தான் இருக்கிறேன்
ஆனால் எங்கு போனது நமது கூட்டணி
இப்போதெல்லாம்,
என்னை பாசமாய் பார்த்த உனது கண்களுக்கு நான் விரோதியாய் தெரிகிறேன் போலும்
எழுந்ததும் கட்டி அணைத்த உனது கைகளை தேடுகிறேன்
என் மேல் படும் உன் மூச்சு காற்றை தேடுகிறேன்
பேசுகிறாய் ஆனால் அதில் உணர்வு இல்லை
என்னை தொடும் போது நான் அனுபவித்த காதல் இல்லை
தாலியின் கட்டாயமாய் சம்மதிக்கிறேன்
எங்கே நமக்குள் இருந்த காதல்
தினம் விடியும் போது பயம் தான் வருகிறது
எங்கே உன் வாயில் இருந்த

மேலும்

நான் இன்று வரை நினைத்ததில்லை
என் வாழ்க்கை இப்படி மாறும் என்று...
தாய் தந்தை இருந்தும் அனாதை ஆவேன் என்று...
தங்கையின் நிச்சயதார்த்தம் நான் இல்லாமல் நடக்கும் என்று..
வெறும் 10 கிலோமீட்டர் தொலைவில் இருந்தும் பெற்றோரை 10 மாதங்களாக
பார்க்க முடியாது என்று ...
கணவனுக்கு பிடிக்கவில்லை எனில் தாய் தந்தை கூட தவிர்க்க வேண்டும் என்று..
மாமியாரின் வசை சொற்களை அமைதியாய் கேட்க வேண்டும் என்று ...
சுய மரியாதையை சில சமயம் மறக்க வேண்டும் என்று..
அனைத்தும் மாறி விட்டது..
இன்னும் மாறாமல் இருப்பது...
என் பெற்றோர் மீது நான் வைத்த அன்பும் அவர்கள் என் மீது வைத்த அன்புமே

மேலும்

மாற்றம் நிறைந்த உலகில்
மாறாத ஒன்று
என் பாரதியின் நினைவு மட்டுமே...

மேலும்

என்னோடு இருக்கும் அனைவரையும் நான் சிரிக்க வைக்கிறேன்...
நான் இறந்தபின் எனக்காக ஒரு துளி கண்ணீர் சிந்துவார்கள் என்று..

மேலும்

உன்னோடு பேசத்தான்
நினைக்கின்றேன்...

தடுக்கிறது ஏதோ!!!

வெட்கமோ??
பயமோ??

அறியாது விழிக்கிறேன்....

என் காதலா,
உரைப்பாய் நீ...
இதுதான் காதலா???

மேலும்