சுரேஷ்குமார் - சுயவிவரம்
(Profile)
எழுத்தாளர்
| இயற்பெயர் | : சுரேஷ்குமார் |
| இடம் | : சேலம் |
| பிறந்த தேதி | : |
| பாலினம் | : ஆண் |
| சேர்ந்த நாள் | : 07-Mar-2011 |
| பார்த்தவர்கள் | : 905 |
| புள்ளி | : 340 |
சமூகத்தில் மாற்றம் தேடிடும் ஒரு சராசரி தமிழன்... 💐
உடைந்திட்ட
கண்ணாடி துகள்களில்தான்
எத்தனை உலகங்கள்...
உனையும் எனையும்
அப்படியே
அச்சு பிசிறாமல்
எச்சமாய்
உமிழ்கையில்...
கிளை விறித்திடும்
நொடி முள்
மீண்டும் மீண்டும்
அது சுழன்றாலும்
இல்லை வாழ்வையே
சுழற்றிடினும்
நொடிகளை பிறிக்க
தெறியாமல் ஓய்ந்து
போகட்டும்
ஓர்
உள் வட்டத்தில்....
இருந்தும்
நகைக்கும் பொழுதெல்லாம்
சிரிப்பதில்லை...
சில கண்ணாடி
சில்கள்....!
சேர்ந்தார் போல்
ஐந்து நொடிகள்
சேர்த்து நின்றால்
உயிர் பிரிந்து விடுமோ?
என்னவோ...?
அந்த
பேருந்துக்கு....!
தள்ளாத வயதில்
அவதியாய் பொதியுடன்
தடுமாறி ஏறினார்...
எழுந்து நின்று
இடம் கொடுக்க
எவருக்கும்
மனமில்லை....
எனக்கும் தான்....
நாள்தோரும் கரைந்து
சிறிது சிறிதாய்
உருகி !
காணாமலே போய் .?
தீடுமென
பெருகி
சட்டென உறைந்து..!
இதயமெங்கும்
தழும்பி...
கொஞ்சம் பழைய
உவமை தான்
நிலவும்
அவள் நினைவுகளும்....
வானே!
உன் உணர்வும்
இப்படியா...?
இணுக்குவதெல்லாம்
காம்பிற்கு
தெறியுமா?
மலர்ககளுக்குதான்
வலிக்குமா..?
சிரித்து கொண்டே
மாலைகளில்....
இமையத்தில்
உறைந்த மழைபோல்
இதயத்தில்
நிறைந்தாய்...
உன் இதழ்
விறிப்புகளும்
எனை நோக்கிய
இமைக்கா நொடிகளும்...
காற்று விலக்கிய
ஆடையின்
இடையில்
இடையும் தான்....
காதல்..
காதலா...?
காதல் மட்டுமா?
உன் பிம்பங்கள்
சிதறிய தினம் இன்று.
அதே ஓடை
அதே பாதை
பூக்கள் இடையறாது
காற்றை வெட்டுகிறது.
காகங்கள் வருமோ
தேன் அருந்த...?
ஒற்றை மரமும்
ஓலமிடும் தனிமையும்
அரைத்து தின்னும்
மிச்ச நாட்களில்
என் பெயரையாவது
நினைவு கொள்
கிழிந்த இரவுகளில்.
நானோடும் நகரத்தில்
தொலைந்த என் முகமும்
தொலையாத உன் நினைவும்
சந்தி பெருக்கி சாகும்.
சொல்லாத கவிதைகளை
நில்லாது கொல்லட்டும்
பெய்யும் மழையின் எச்சில்.
தோழி...
விலகாத வியப்பொன்று...
எங்கு கற்றாய்
மலர் கொல்லும் வித்தை?
மடல் விரித்து
இடை மீறி
ததும்புகிறது...
தனித்தனியாய்
காற்றில் மிதந்தாலும்
திடுமென மனதை
சூல்கொண்டு
பொழிகிறது...
கூடிய கார்மேகத்தில்
உதித்திட்ட மின்னலாய்
முடியாமல் நீ
அவிழ்த்துவிட்ட
கூந்தலின் உச்சியில்
மல்லிகைச்சரம்....
ஒற்றை மின்னலின்
வாசம்
என் சுவாசத்தில்...
சில ...சிற் சில...
சில தான்...
இந்த கவிதையில்
கவிதையென்றால்
பெரிதாய் புதிதாய்
விஷயமேதுமில்லை
விஷமமுமில்லை...
அரசியல் நமக்கு
அப்பாற்பட்டவை...
நொடியில் தோன்றி
அந்த நொடியிலேயே
மரித்து போகிறது
நம் ரோசங்கள்
அரிசியிலலில்...
வரிசையில் நின்று
வெறும் பையுடன்
வீடு திரும்பினாலும்
மீண்டும் வரும்
அடுத்த வியாழன் என...
வளைந்து போக தெறியும்
சாலைகளில் எனக்கு
என் நேர்மை செல்லரித்தபின்
தாரில் தரம் தேடுவது எப்படி...?
மரமும் இயற்கையும்
மட்டுமா...?
வாரத்திற்கு ஒருமுறையென்ன
வருடத்திற்கு ஒருதடவை
வரட்டுமே நீர்..
எவ்வளவு அழகாய்
ஆக்சிஜனை பிரசவிக்கிறது
தெரு பைப்புகள்...
நேராய்தான் நீட்டினேன
குளிக்க குளிக்க
வியர்த்து போனேன்
அவள் குளியறையில்.
சில ...சிற் சில...
சில தான்...
இந்த கவிதையில்
கவிதையென்றால்
பெரிதாய் புதிதாய்
விஷயமேதுமில்லை
விஷமமுமில்லை...
அரசியல் நமக்கு
அப்பாற்பட்டவை...
நொடியில் தோன்றி
அந்த நொடியிலேயே
மரித்து போகிறது
நம் ரோசங்கள்
அரிசியிலலில்...
வரிசையில் நின்று
வெறும் பையுடன்
வீடு திரும்பினாலும்
மீண்டும் வரும்
அடுத்த வியாழன் என...
வளைந்து போக தெறியும்
சாலைகளில் எனக்கு
என் நேர்மை செல்லரித்தபின்
தாரில் தரம் தேடுவது எப்படி...?
மரமும் இயற்கையும்
மட்டுமா...?
வாரத்திற்கு ஒருமுறையென்ன
வருடத்திற்கு ஒருதடவை
வரட்டுமே நீர்..
எவ்வளவு அழகாய்
ஆக்சிஜனை பிரசவிக்கிறது
தெரு பைப்புகள்...
நேராய்தான் நீட்டினேன
விலக்குற்ற விதி
அறிவாயோ..!
மதிப்பற்ற சூன்யத்தின்
மையம் தேடுவாயடி...
எதுவுமற்று போகலாம்
எல்லாவும் ஆகலாம்
இடுவது உன்
விருப்பம்...
ஒன்று நீயெனில்
பூஜ்யமாய் இருக்கிறேன்
ஒன்றிர்க்கு முன்
ஒன்றுமேயில்லை
பிணைந்து வந்தால்
இலக்கமேயில்லை
அறிவாயோ...?
எல்லைகள் அற்றும்
எல்லைக்குள்ளும்
நீ அற்றும்
உனக்குள்ளும்
நிற்க்கும்....
நான் ஓர் பூஜ்யமே!
... கண்களுக்கு
புலப்படாத
உயிரின்
நிர்வாணம்
பசி..!
இரண்டு ஆயுள்
தண்டனைகளை
முடித்து கொண்டுவிட்டது
என் காதல்!
எங்கே இருக்கிறாய்?
என்னவளே..
தேடல்கள் சுகம்தான்
இருப்பினும்
விடுதலை கொடுக்க
வாயேன் என் மனதிற்கு
காத்திருக்கிறேன்....
