மலரே

நீ போதி மரத்தடியில்
அமர்ந்தாய்
புத்தர் காதல் கவிதை
எழுதினார்..

நீ கருவிகள் இல்லாது
உன் கரு விழியால்
என் இதயத்தை
அறுவை
சிகிச்சை செய்யாது
அழகு சிகிச்சை
செய்து
எடுத்தவள்

உன் கலலையான
முகத்திற்கு கலைமாமணி
கொடுக்காது

நீ பேசும் தமிழுக்கு தமிழுக்கு
தமிழ்மாமணி விருது கொடுக்காது

யாரோ எழுதிய புத்தகத்திற்கு
தமிழ்மாமணி யும் கலைமாமணி யும்
கொடுக்கிறது அரசு

நீ மதிப்பெண்
உன் பின்னால் சுற்றியே
குறைந்தது என் மதிப்பெண்
ஏறெடுத்துப் பார்த்து
என்னையும் கொஞ்சம் மதி பெண்

நீ கிளின்டன் வீட்டில்
வளராது கிளியோ பாட்ரா
வீட்டில் வளர்ந்த கிளி

உன்னால் பலபேர்
உண்கின்றனர்

மேலும்

அவள்
எடுத்தாள் செல்ஃபி
செல்போனில்
பதிவானது குல்ஃபி

வள்ளலாரும்
நானும் ஒன்றுதான்
அவர் வாடிய பயிரைக் கண்டபோதெல்லாம் வாடினார்
நானோ உன் வாடிய முகத்தை
கண்ட போதெல்லாம் வாடினேன்

சுந்தரியும்
முந்திரியும் ஒன்றுதான்
இருவருமே இதயத்தை
அடைத்துக் கொல்பவர்கள்

நான் கம்பனாக
இருந்திருந்தால்
ராமகாதை எழுதாது
உன் காதைப் பற்றி
எழுதியிருப்பேன்

நான் பாண்டிய மன்னனாக இருந்திருந்தால்
கூந்தலுக்கு மணம்
செயற்கை என்ற
நக்கீரரை சிறையிட்டு இருப்பேன்

மயிலிறகை
நீ உன் புத்தகத்தில் வைத்தாய்
குட்டி போடுவதற்காக
உன் புகைப்படத்தை நான் என் புத்தகத்தில் வைத்தேன்
உனக்கு மெட்டி போடுவதற்காக

ப

மேலும்

அவளுக்கு
தயாரானது மேடை
எனக்கோ பாடை

அவள் மணவறையில்
நானோ பிணவறையில்

மலர்கள்
இருவர் மீதும்
விழுந்தன

மாலை
இருவர் கழுத்திலும்

மேளம்
இருவருக்கும் முழங்கியது
கூட்டம்
இருவருக்கும் கூடியது

ஊர்வலம்
இருவருக்கும்

நடனம்
இருவர் முன்பும்
ஆடினார்கள்

அவள் முன்
தீப்பொறி தூண்டினார்கள்
என் முன்
பொறியை தூவினார்கள்

அவளுக்கு மகுடம்
ஏறியது
என் மண்குடம்
ஊறியது

கூறையோடு அவள்
தாரை யோடு நான்

அவள் காலில் மெட்டி
ஏறியது
என் தோளில் வரட்டி
ஏறியது

அவள் விளக்கு ஏற்றினால்
என்னையே விளக்காக ஏற்றினார்கள்

அவளின் அறையில்
மின் விளக்குகள் எரியவில்லை
நான் எரிந்து கொண்டு இரு

மேலும்

ரங்கசாமி அல்ல
நீ எங்க சாமி

நீ வேலை
வைத்திருக்கும் சாமி அல்ல
பலரை
வேலையில்
வைத்திருக்கும் சாமி

நீ இல்லாத ஆட்சி
ஆ ச் சீ

திரியனையில்
ஒளி ஏறினால்
இருளுக்கு வெளிச்சம்

நீ அரியணையில்
ஏறினால் தான்
புதுவைக்கு வெளிச்சம்

இங்கே நிதியும்
இல்லை
நீதியும் இல்லை

மக்கள் வாக்களித்தது
மாலவா
மக்கள் முதல்வரே
மீண்டும் ஆளவா

மேலும்

கவிதைக்கு
எதுகை இருக்கும்
கவிதாவுக்கு
இரு கை இருக்கும்

கவிதையில்
சந்தம் இருக்கும்
கவிதாவிடம்
சாந்தம் இருக்கும்

அது
கவிதை
அவளும்
கவிதைதான்

கவிதையில்
தலை வரி
இருக்கும்
கவிதா
தலை வாரி இருப்பாள்

கவிதையில்
அடி சீர் இருக்கும்
கவிதாவிடம் சீர்கேட்டால்
அடி இருக்கும்

ஆங்கிலப் பெண்ணின்
வயிற்றில் கவிதையின் பிறப்பு
அழகான பெண்ணின் வயிற்றில் கவிதாவின் பிறப்பு

கவிதையை
பா எனலாம்
கவிதாவை
பாவை எனலாம்

கவிதையை புத்தகம்
கொண்டிருக்கும்
கவிதா
புத்தான அகம் கொண்டிருப்பாள்

அதில்
மை உருவில் பொய் இருக்கும்
அவள் மெய் உருவில்
மை இருக்கும்

கவிதையின் அழகை
வெள்ளைத் தாள் சுமந்திருக்கும்
கவிதாவின் அழகை
வெள்ளைத் தோ

மேலும்

கவிஞர்கள் சங்கமம்

கனவில் வந்த
காந்தமலர்

நீ மழை
நான் மயில்
நீ வரும்
நேரம் நான் அறிவேன்
மகிழ்வில் நடனம் புரிவேன்

நீ தேர்
நான் கொடி
பாரி வந்தால்
படர்வேன்
அவன் வரும்வரை
உன்னைப் பின்தொடர்வேன்

நீ சூரியன்
நான் பூமி
சுற்றிவருகிறேன்
உன் அண்ணன்
என்ன நிலாவா
என்னை ஏன் சுற்றி வருகிறான்

நீ ஆறு
நான் விவசாய
நிலத்தின் சேறு

உன்னிடம் இருந்து
எப்போது வரும்
காதல் எனும் நீரு
இந்த
ஏழைக்குக்
கிடைக்குமா சோறு

அன்பே நீ கூறு
எதையும் பேசாமல்
என் இதயத்தைப்
போடாதே கூறு

கடைக்கண்ணால்
ஒரு முறை பாரு
நீ மறுத்தால்
நடக்கும்
மூன்றாம் உலகப் போரு

நான் உன் உயிரின்
வேரு
இதை

மேலும்

ஒரு
கவிஞனின்
காதுகளுக்கு
உணவாக நீர்
தரவேண்டியது
உங்கள் கைத் தட்டு

தூக்கி எறியப்பட்ட
உணவின்
அறியாசனம்
பிச்சைக்காரன் தட்டு

அந்த
அறியாசனத்தில்
உணவை அமர வைக்காது
குப்பையில்
வீசும் மக்கள்
உணவின் மகத்துவத்தை
அறியா ஜனம்

பாவம் செய்வோருக்கு
வைக்காது
பாவம்
நல்லது செய்யும்
காய்க்குப் பெயர்
பாவக்காய்

உப்பு என்பதாலோ
என்னவோ
உண்டால் உப்புகிறோம்

சிறையில்
இருப்பவன்கூட
களி உண்கிறான்
தரையில் இருக்கும்
நம் விவசாயி
எலி அல்லவா
உண்கிறான்

உணவை
உடலுக்கு அழைக்கும்
அழைப்பிதழ்
பசி

பசி வற்றாது
ஊற்றெடுக்கும்
கிணறு
ஏழையின்
வயிறு

நாம் உண்டால் அது புளி
நம்மை உண்டா

மேலும்

தமிழ் மகளுக்கு
இன்று பிறந்தநாள்
தமிழ் மக்களுக்கோ
அது சிறந்த நாள்

சித்திரை மகளே
உன் தமக்கை பங்குனி
உன் தங்கை வைகாசி

உனக்குப்
புண்ணியமாய்ப்
போகட்டும் ஏழை
ஊரிலும் வை காசி

சித்திரையே
நீ விலக்கிக் கொடு
எங்கள் கவலை எனும்
மா திரையை
இன்று முதல்
விளக்கிக் கொடு
மகிழ்ச்சி எனும்
மாத்திரையை

சித்திரையே
மின் விசிறி
இல்லாத குடிசைக்குள்
கொடு நித்திரையே

சித்திரையே
தமிழை
வளப்போர்க்குக் கொடு
முத்திரையே
வளைப்போர்க்கு எடு
முகத்திரையே

தை பிறந்தால்
வழி மட்டுமே பிறக்கும்
சித்திரையே உன்
பிறப்பால் தமிழ்
மொழியல்லவா பிறந்தது

உன் பிறப்பால்
தமிழர்களுக்கு
கிடைக்கட்டும்

மேலும்

நீ
நிலா
நான் உன்னைத்
தொட நினைக்கும்
ஆம்ஸ்ட்ராங்

நீ
முல்லை
நான் உனக்கு
தேரை வழங்கக்
காத்திருக்கும் பாரி

நீ
தேன்
உன்னச் சுற்றிப்
பார் ஈ

நீ
சந்தனம்
நான் உன்னை
கடத்தத் துடிக்கும்
வீரப்பன்

நீ
பார்வையால் அடிக்கிறாய்
ஏனென்றால்
உன் அப்பன்
வீர அப்பன்

நீ
தாமரை
நான் உன்னை
ஆள விரும்பும் மோடி

அதற்காக
நான் விற்கவும்
தயார் டீ

நீ
காஷ்மீர்
நான் உன்னுள்
ஊடுருவ நினைக்கும்
தீவிரவாதி

உன்னால்
எனக்குக் காதல் வியாதி

அன்பே
பக்கிஸ்தானாய்
எனக்கு அன்பைக்கொடு

தயவு செய்து
இந்தியாவாய்
என்னை அழித்துவிடாதே

மேலும்

அவள்
வரைந்த பூக்கோலம்
தரையில்
வீற்றிருக்கும் காலம்தான்
என்
வாழ்வின் பூபாளம்

அது மாக்கோலம் அன்று
அவள் கைப் பட்டதால்
அது இந்த நூற்றாண்டின்
மா கோலம் என்று

அவள்
கோலமிடத் தெளிக்கும்
நீர்தான் இந்த ஞாலம்
சூடாவதைத் தனிக்கின்றது

அவள்
கோலமிட்டக் கரும்பு
விருந்துண்டது எறும்பு

மாவினைக் கொண்டு
கோலமிடாது
அவள் மட்டும்
பூவினைக்கொண்டு
கோலமிட்டாள்

அது கோலம் இல்லை
நான் காண
அவளை வெளியே
வரவழைக்கும் பாலம்

அவள்
பூமியின் முகம்கழுவி
பொட்டு வைப்பதுதான்
கோலம்
அதைக் காண
திரண்ட ஊர் மக்களால்
நடக்கின்றது ஊர்கோலம்

சனியன்று
அவள் வைத்த பூசணி
பூ கண்ட அந்நாள்
முழுதும் எனக்கு

மேலும்

அழகிய தீவின் மண்
பாரதியின் பண்
நாரதியின் கண்
அந்தி நேரத்து விண்
அக்ரகாரத்தில் செய்த பன்
ராமானுஜன் காணாத எண்
நெய்வேலியில் தயாரிக்காது
நெய்யில் தயாரித்த மின்
செப்பு கலக்காத பொன்
இவள் இவை அனைத்தும்
கலந்து செய்த பெண்

யானை பயிரை சேதப்படுத்தியது போல்
இவளின் முந்தானை
என் உயிரையல்லவா சேதப்படுத்துகிறது

மானை வீட்டில் வளர்க்கும்
குற்றத்திற்காக அவள் தந்தையை
கைது செய்யாத அரசைக்
கண்டிக்காமல் கண்ணடிக்கச்
சொல்கின்றது என் மனது

அவளிடம் மயிலைப்போல்
அழகைக்காட்ட என்னிடம் இல்லை தோகை
அந்த சோகத்தால் வந்தது சோகை

அவள் வீட்டில் மூலிகைச் செடிகூட
மல்லிகையைப் பூத்தது

அவளின் கூந்தல்
காதலன

மேலும்

தோளில் சாய்ந்து சாகவே
சாவைக் கூட கேட்கிறேன்
நிழலாய் காய்ந்து தாகவே
பாலை நீராய் தாவினேன்
துண்டு துண்டாய் ஏனம்மா
என்னை கூறு போடுறாய்
ஒரு பிள்ளை போல நீயடி
இதய நதியில் பாய்கிறாய்
மார்பின் மேலே பாரமாய்
ஒரு கனவு வந்து வளருது
கண்களின் ஓரம் ஈரமாய்
நீ வந்து வந்து பார்க்கிறாய்
நீயாகி மழை வந்த - போது
குடையின்றி நனைந்தேன்
கைக்குட்டைச் சுவர்களில்
கனவை காயப்போட்டேன்
நிலவு கூட ஜன்னல் - வழி
என் நிலவை எட்டிப் பாக்க
காளான்கள் மேலே நின்று
நிலவை சிறைப்பிடிப்பேன்
ஒரு நொடிப் பார்வையில்
இதயம் தொலைந்து போக
தவ வீதியில் அகதி போல
கால்கள் கடுக்க நிற்கிறேன்
அண்ணார்ந்த

மேலும்