மஞ்சள் பூசிய தேவதை

மாலை மஞ்சள் நிறம்

காரணம்
ஒரு மாலை
நேரத்தில்தான்
அவள் மஞ்சள்
பூசியிருக்க வேண்டும்


மழை பெய்யாத
விவசாயி நிலத்தில்
அன்று
மஞ்சள் மட்டும்
பூமியைப் பிளந்து
விளைச்சல் கண்டது

சிவப்பு நிறப் பூக்களெல்லாம்
பூஜைக்கு செல்லும் போது
மஞ்சள் நிறப் பூக்கள் மட்டும்
அந்த ஏஞ்சல் கருங்கூந்தலில்
ஊஞ்சல் ஆடச் சென்றது
ஆம்
அன்றுதான்
அவளுக்கு
மஞ்சள் நீராட்டுவிழா

அவள்
இந்தியாவில்
மஞ்சள் பூசி ஓடும்
மஞ்சள் ஆறு

இவளைப் பார்த்தாலே
போதும் வேண்டாம் சோறு

இவள்
மஞ்சள் பூசும்போது
உண்மையில்
மஞ்சள்தான் இவளைப்
பூசிக்கொள்கிறது

எலுமிச்சையில்
சிறு பாகம்
காலைச் சூரிய

மேலும்

அன்று
குளத்தை மட்டும்
ஆட்சி செய்தது

இன்று
நிலத்தையும்
நம் குலத்தை
ஆட்சி செய்கிறது

சூரியன் வந்தால்
தாமரை மலரும்
தமிழ்நாட்டிலோ
சூரியன் வந்தால்
தாமரை மலராது அலறும்

ஆயினும்
தமிழின் இசை கேட்டு
மலர நினைத்தத் தாமரை
தமிழனின் வசை கேட்டு
வளர மறுத்தது

இதுவரை
செடியில் பூத்தத்
தாமரை
இன்று
நம் தேசியக் கொடியில்
பூத்துக் குலுங்குகின்றது

அன்று
தாமரை இருந்ததோ
இரண்டே ஜாடி
மக்களோ தவித்தனர் விடியலைத் தேடி

அப்போதுதான்
குஜராத்திலிருந்து
மக்களிடம் நாடி
அறிந்தார் அவர்களின் நாடி
புரிந்தார் நன்மைகள் கோடி
வந்தது அரியணை
அவரைத் தேடி
ஆள்கிறார் வெற்றி வாகை சூடி
அவர்தான் நம்

மேலும்

அவளின் பாதம்
பாதமல்ல பாதாம்

அவளின்
கை கையல்ல
பொய்கை

அவளின்
மெய் மெய்யல்ல
உண்மை

கண்கள்
கண்களல்ல
கன்கள்

செவிகள்
செவிகள் அல்ல
கவிகள்

கூந்தல் அல்ல
என் மன
இருள் நீக்கும்
ராந்தல்

வண்ணம் பூசிய
நகம் நகமல்ல
என் மனம் கொத்திய
நாகம்

அவளின் விரல்
நெஞ்சை ஆக்கியது
வீரல்

கன்னம்
கன்னமல்ல
எனை மயக்கும்
கானம்

அவளைப்
பார்த்த பிறகு
போதியில்லாமல்
எனக்குக் கிட்டியது ஞானம்

மேலும்

இந்தியாவின்
மிகப்பெரிய ஆறு
அது யாரு
அவர்தான்
பெரியாரு

இவன்
தண்ணீர் நிறைந்த
நாம் அறிந்த
எதையும்
பகுத்து அறிந்த
ஆறு

இவன்
பகுத்தறிவுப் பகலவன்
அறியாமை இருளில் இருந்த
பெண்டீர்க்குத் தன் ஒலி மூலம்
ஒளி கொடுத்தப் பகல் இவன்

இவன் அணிந்த
கருப்பு ஆடை
வெட்டியது
பெண்ணியம் அழித்தக்
கருப்பு ஆட்டை

இவன்
அறியாமையில் இருந்தோர்க்கு
அரியும் இல்லை
ஆமை புகுந்தால்
ஆபத்தும் இல்லை என்றவன்

இவன் சமூகத்தை
மாற்றப்பிறந்த ஈ வே ரா
இன்று
இவன் இருந்திருந்தால்
மூடப் பேயால் மக்கள் நோகுவாரா?
ஜாதிப் பேயால் மக்கள் சாகுவார ?
இவன் ஈரோட்டில் பிறந்த சேகுவேரா

இவன்
ச

மேலும்

கவிஞர்கள் சங்கமம்

கனவில் வந்த
காந்தமலர்

நீ மழை
நான் மயில்
நீ வரும்
நேரம் நான் அறிவேன்
மகிழ்வில் நடனம் புரிவேன்

நீ தேர்
நான் கொடி
பாரி வந்தால்
படர்வேன்
அவன் வரும்வரை
உன்னைப் பின்தொடர்வேன்

நீ சூரியன்
நான் பூமி
சுற்றிவருகிறேன்
உன் அண்ணன்
என்ன நிலாவா
என்னை ஏன் சுற்றி வருகிறான்

நீ ஆறு
நான் விவசாய
நிலத்தின் சேறு

உன்னிடம் இருந்து
எப்போது வரும்
காதல் எனும் நீரு
இந்த
ஏழைக்குக்
கிடைக்குமா சோறு

அன்பே நீ கூறு
எதையும் பேசாமல்
என் இதயத்தைப்
போடாதே கூறு

கடைக்கண்ணால்
ஒரு முறை பாரு
நீ மறுத்தால்
நடக்கும்
மூன்றாம் உலகப் போரு

நான் உன் உயிரின்
வேரு
இதை

மேலும்

ஒரு
கவிஞனின்
காதுகளுக்கு
உணவாக நீர்
தரவேண்டியது
உங்கள் கைத் தட்டு

தூக்கி எறியப்பட்ட
உணவின்
அறியாசனம்
பிச்சைக்காரன் தட்டு

அந்த
அறியாசனத்தில்
உணவை அமர வைக்காது
குப்பையில்
வீசும் மக்கள்
உணவின் மகத்துவத்தை
அறியா ஜனம்

பாவம் செய்வோருக்கு
வைக்காது
பாவம்
நல்லது செய்யும்
காய்க்குப் பெயர்
பாவக்காய்

உப்பு என்பதாலோ
என்னவோ
உண்டால் உப்புகிறோம்

சிறையில்
இருப்பவன்கூட
களி உண்கிறான்
தரையில் இருக்கும்
நம் விவசாயி
எலி அல்லவா
உண்கிறான்

உணவை
உடலுக்கு அழைக்கும்
அழைப்பிதழ்
பசி

பசி வற்றாது
ஊற்றெடுக்கும்
கிணறு
ஏழையின்
வயிறு

நாம் உண்டால் அது புளி
நம்மை உண்டா

மேலும்

தமிழ் மகளுக்கு
இன்று பிறந்தநாள்
தமிழ் மக்களுக்கோ
அது சிறந்த நாள்

சித்திரை மகளே
உன் தமக்கை பங்குனி
உன் தங்கை வைகாசி

உனக்குப்
புண்ணியமாய்ப்
போகட்டும் ஏழை
ஊரிலும் வை காசி

சித்திரையே
நீ விலக்கிக் கொடு
எங்கள் கவலை எனும்
மா திரையை
இன்று முதல்
விளக்கிக் கொடு
மகிழ்ச்சி எனும்
மாத்திரையை

சித்திரையே
மின் விசிறி
இல்லாத குடிசைக்குள்
கொடு நித்திரையே

சித்திரையே
தமிழை
வளப்போர்க்குக் கொடு
முத்திரையே
வளைப்போர்க்கு எடு
முகத்திரையே

தை பிறந்தால்
வழி மட்டுமே பிறக்கும்
சித்திரையே உன்
பிறப்பால் தமிழ்
மொழியல்லவா பிறந்தது

உன் பிறப்பால்
தமிழர்களுக்கு
கிடைக்கட்டும்

மேலும்

நீ
நிலா
நான் உன்னைத்
தொட நினைக்கும்
ஆம்ஸ்ட்ராங்

நீ
முல்லை
நான் உனக்கு
தேரை வழங்கக்
காத்திருக்கும் பாரி

நீ
தேன்
உன்னச் சுற்றிப்
பார் ஈ

நீ
சந்தனம்
நான் உன்னை
கடத்தத் துடிக்கும்
வீரப்பன்

நீ
பார்வையால் அடிக்கிறாய்
ஏனென்றால்
உன் அப்பன்
வீர அப்பன்

நீ
தாமரை
நான் உன்னை
ஆள விரும்பும் மோடி

அதற்காக
நான் விற்கவும்
தயார் டீ

நீ
காஷ்மீர்
நான் உன்னுள்
ஊடுருவ நினைக்கும்
தீவிரவாதி

உன்னால்
எனக்குக் காதல் வியாதி

அன்பே
பக்கிஸ்தானாய்
எனக்கு அன்பைக்கொடு

தயவு செய்து
இந்தியாவாய்
என்னை அழித்துவிடாதே

மேலும்

அற்றைத் திங்கள் வெண்ணிலவில்

அவளைக் கண்டேன்

அவள்
திங்கள் அன்று
பிறந்த திங்கள்

செவ்வாய் மலர்ந்து
பூமியில் வாழும் செவ்வாய்

அவள்
அற்பனாய் இருந்த
என்னை அற்புதனாய்
மாற்றிய புதன்

என் பூமி நெஞ்சைத்
தாக்க வரும் வியாழன்

அவள்
கொலுசுகள் வெள்ளி
என் வாழ்வில்
வந்த விடி வெள்ளி

அவள் கனி
அவளை காணும்
இளைஞனுக்குப் பிடிப்பது சனி

அவள்
மாலையில் மறையாது
மாலையிட்டவனோடு மறைந்த
ஞாயிறு

கவிஞர் புதுவை குமார்

மேலும்

அவள்
வரைந்த பூக்கோலம்
தரையில்
வீற்றிருக்கும் காலம்தான்
என்
வாழ்வின் பூபாளம்

அது மாக்கோலம் அன்று
அவள் கைப் பட்டதால்
அது இந்த நூற்றாண்டின்
மா கோலம் என்று

அவள்
கோலமிடத் தெளிக்கும்
நீர்தான் இந்த ஞாலம்
சூடாவதைத் தனிக்கின்றது

அவள்
கோலமிட்டக் கரும்பு
விருந்துண்டது எறும்பு

மாவினைக் கொண்டு
கோலமிடாது
அவள் மட்டும்
பூவினைக்கொண்டு
கோலமிட்டாள்

அது கோலம் இல்லை
நான் காண
அவளை வெளியே
வரவழைக்கும் பாலம்

அவள்
பூமியின் முகம்கழுவி
பொட்டு வைப்பதுதான்
கோலம்
அதைக் காண
திரண்ட ஊர் மக்களால்
நடக்கின்றது ஊர்கோலம்

சனியன்று
அவள் வைத்த பூசணி
பூ கண்ட அந்நாள்
முழுதும் எனக்கு

மேலும்

அழகிய தீவின் மண்
பாரதியின் பண்
நாரதியின் கண்
அந்தி நேரத்து விண்
அக்ரகாரத்தில் செய்த பன்
ராமானுஜன் காணாத எண்
நெய்வேலியில் தயாரிக்காது
நெய்யில் தயாரித்த மின்
செப்பு கலக்காத பொன்
இவள் இவை அனைத்தும்
கலந்து செய்த பெண்

யானை பயிரை சேதப்படுத்தியது போல்
இவளின் முந்தானை
என் உயிரையல்லவா சேதப்படுத்துகிறது

மானை வீட்டில் வளர்க்கும்
குற்றத்திற்காக அவள் தந்தையை
கைது செய்யாத அரசைக்
கண்டிக்காமல் கண்ணடிக்கச்
சொல்கின்றது என் மனது

அவளிடம் மயிலைப்போல்
அழகைக்காட்ட என்னிடம் இல்லை தோகை
அந்த சோகத்தால் வந்தது சோகை

அவள் வீட்டில் மூலிகைச் செடிகூட
மல்லிகையைப் பூத்தது

அவளின் கூந்தல்
காதலன

மேலும்

தோளில் சாய்ந்து சாகவே
சாவைக் கூட கேட்கிறேன்
நிழலாய் காய்ந்து தாகவே
பாலை நீராய் தாவினேன்
துண்டு துண்டாய் ஏனம்மா
என்னை கூறு போடுறாய்
ஒரு பிள்ளை போல நீயடி
இதய நதியில் பாய்கிறாய்
மார்பின் மேலே பாரமாய்
ஒரு கனவு வந்து வளருது
கண்களின் ஓரம் ஈரமாய்
நீ வந்து வந்து பார்க்கிறாய்
நீயாகி மழை வந்த - போது
குடையின்றி நனைந்தேன்
கைக்குட்டைச் சுவர்களில்
கனவை காயப்போட்டேன்
நிலவு கூட ஜன்னல் - வழி
என் நிலவை எட்டிப் பாக்க
காளான்கள் மேலே நின்று
நிலவை சிறைப்பிடிப்பேன்
ஒரு நொடிப் பார்வையில்
இதயம் தொலைந்து போக
தவ வீதியில் அகதி போல
கால்கள் கடுக்க நிற்கிறேன்
அண்ணார்ந்த

மேலும்