மயில் தோகை கண்கள்
அழகினை அருகில் மிளிர கண்டேன்

என்னவள் என் மடி மீது கிடந்து
இருவிழியால் என் இதயத்தை
வருடிய வசந்த காலங்களில்..

மேலும்

அமிர்தத்தின் சுவையை
அறிந்த அன்றைய தினம்

என்னவளின் எனக்கான
முதல் முத்தம்.

மேலும்

உன் மின்னல் பார்வையில்
பூத்த காளான் நான்

அழகாய் மலர்ந்து காத்திருக்கிறேன்

மீண்டும் நீ தீண்டினால்
நான் மீள்வது கடிணம்
என்பதையும் உணர்ந்து.

மேலும்

தேவையின் தேவையை
தேடி ஓடினேன்,
ஓடி பயனில்லை
என்பதை புரிந்து கொண்டேன்.

நான் தேடி ஓடிய இடத்திலும்
சிறப்பு அர்ச்சனைக்கு
ஐநூறு ரூபாய்
என்ற அச்சிடலால்..

மேலும்

காத்திருக்கிறேன்.

கடல்நீரின் உப்பு கரைந்திட,
கானல் நீரை கையால் பருகிட,
காரிருளின் கருமை நீங்கிட,

காத்திருப்பவன் போல,

காகிதத்தில் உன் நினைவின்
என் கற்பனைகள் கரைந்திடும் வரை
காத்திருக்கிறேன்.

முடியாதென்பதை உணர்ந்த மூடனாய்.
என்றும் உன் அழியா நினைவுகளோடு.

மேலும்

பள்ளிப் பருவமதில்
துள்ளித்திரியாமல்
அழகை அள்ளித்திரியும்
உன்னோடு என் காதலைச்
சொல்லித் திரிந்தேனடி
உன் நினைவில்
சொந்தமதைத் தள்ளித் திரிந்தேனடி

பள்ளியறையில்
மல்லிப்பூவதனை
வள்ளி உன் தலை சூட
வெள்ளிதோறும்
பல்லியாய்க் கோயில் சுவற்றில்
ஒட்டிக்கிடந்தேனடி
உன் தலையென எண்ணி
தலையணையைக் கட்டிக்கிடந்தேனடி

உன் ஜதி நடையில்
என் ஜாதி மறந்து
உன் மதியழகில்
மீதி மறந்து
வீதியில் நடந்தேனடி
போதையில் கிடந்தேனடி

காதல் என்ற மூன்றெழுத்து
காதில் நிறைந்ததடி
காமம் என்ற மூன்றெழுத்து
கனவில் நனைத்ததடி

வாலிபமோ சொல்வாங்கி
வாலியோடு வாலிபால் ஆடுதடி
என் வாணிபமோ உள்வாங்கி

மேலும்

ஏன் தவித்துக் கொண்டிருக்கிறாய்
என்று கேட்டபடியே எனக்குள்ளிருந்து
வெளியே வந்தான் அவன்...

தாகம் எடுக்கிறது என்றேன்...

தண்ணீர் குடி...
தாகத்தை தீர்க்க தண்ணீரைத் தவிர
வேறெதுவும் இல்லை இங்கு...

முக்கால் பாகம் தண்ணீர்
எங்கும் நிறைந்திருக்கிறது...
இந்த உலகிலும்
உன் உடலிலும்...

உன்னால்
தண்ணீரை தவிர்க்கவோ
தடுக்கவோ முடியாது என்றான்...

ஏ பித்தனே...
அணைகட்டி அடக்கி விட முடியும்...
எங்களால் முடியாதது எதுவுமில்லை என்றேன்...

மயங்கி விழுந்தது
மருத்துவராக இருந்தாலும் - முதலில்
தண்ணீர் தெளித்துதான் தட்டிஎழுப்ப வேண்டும்...

தரம் பார்ப்பதில்லை
தாகம் தீர்ப்பதில்...
நிறம் பார்

மேலும்

ஏகாந்த இரவில்
ஏகாதிபத்திய இளமைக் குமுறலில்
சுய நினைவை இழக்கும்
சுய இன்பத்தின்
சில நொடிகளாய்....

விருப்பம் இல்லாமல்
விளக்கை அணைக்காமல்
வெட்கமும் படாமல்
ஒருதலைப் பட்சமாய்
உச்சகட்ட வேட்கையோடு
வேட்டையாடி தொடங்கி வைத்த
முதல் அரங்கேற்றத்தின்
கடைசி ஆட்டமாய்....

அமானுஷ்ய வேகத்தில்
ஆர்ப்பரிக்கும் மோகத்தில்
தணிக்க முடியா தாகத்தில்
விருப்ப மற்று உள்ளே சுரந்து
வீரியமற்று வெளியே கசியும்
வெள்ளை வியர்வைத் துளிகளாய்....

வயதை புறந்தள்ளி
விரட்டலாகாத விரக தாபத்தில்
பணத்தால் அமைக்கப் பட்ட
பஞ்சு மெத்தை கூடாரத்தில்
அற்ப பசியால் அடைக்கப்பட்ட
அடிமைக் காமத்தின் அகதிகளாய

மேலும்

இல்லாத ஒன்றை
இருப்பதாய் நினைத்து
நினைவுலகில்
வாழ கற்று கொடுக்கும்
அனுபவம் அந்த காதல்..

கற்பனையில் கவிதை வரும்
கருமம்.
அது அந்த இருவருக்கும்
மட்டும் இனிமை தரும் .

இம்சைகள் பல இருந்த போதும்
இடையூறுகள் பல வந்த போதும்
கண்கள் தேடும் கண்மணி அவள்
எங்கே என்று ? இந்த காதலினால் .

தனிமை என்பது அகராதியில்
அகன்று போகும்..அவள் எப்போதும்
அருகில் இருப்பதாய் தோன்றும்.
என்றும் நீ கவனிக்கபடுவதாய்
உணர்வாய்.

உண்மையில் அனைவருக்கும்
ஆயிரம் வேலைகள் உண்டு
ஆனாலும் அடுத்த வீட்டுக்காரிக்கு
அவர்களை பத்தி பேசுவதில்தான்
இருக்கிறது இன்பம்..

இந்த காதலினால் ..

மேலும்

மல்லிகை பூவை உன் தலையில் சூடி
உன் மடி மீது என்னை சாய்த்து...என்னை
உன் மயக்கத்தில் வைத்தாயடி..

என் உதடோடு உன் உதடை வைத்து
முத்தம் மழையில் என்னை நனைத்து
நித்தம் அன்போடு தந்தாயடி..

என் உடலுக்கு மட்டும் நீ
கரும்பாய்,கற்கண்டாய்,தேனாய்
சுவையாய் சுவைத்தாயடி..

நடு இரவில் நான் உறங்கி விட்டாலும் கூட
என்னை தட்டி எழுப்பி காமத்தின்
உச்சிக்கே அழைத்து செல்வாயடி..

எனக்கு பசிக்கும் போதெல்லாம்
ஊட்டி விட்டு என்னை உற்சாகத்தின்
உச்சிக்கே அழைத்து சென்றாயடி..

என் ஒவ்வொரு உணர்விலும்
நீ ஒரு தாரக மந்திரமாய்
காட்சி தந்தாயடி...என் இனிமையானவளே..

என்னை அயல் நாட்டிற்க்கு அனு

மேலும்

மனிதனாய் பிறந்த நாம் ,
மனசாட்சியோடும் பிறந்ததனால்..

ஒவ்வொரு இரவும் இம்சையாய் இருக்கிறது
இன்று நீ என்ன செய்தாய்?
நிம்மதியாய் நித்திரை கொள்வதற்கு?

என்று அது கேட்கும் வினாவிற்கு இன்னும் விடை இல்லாததால் !! ..

மேலும்