உலரவைத்துக்கொண்டிருந்தாள்
துணிகளை அவள்
உளறிவிடகூடாது என்ற
துனிவுடன் நான்

நான் வருவதை உணர்ந்தும்
உணராததுபோல் இருந்தால்

என் வீட்டு மாடியில்
ஒரு முனையில் நான்
மறு முனையில் அவள்

மாரத்தான் ஓடியதுபோலிருந்தது
மாடியின் துரம்கடந்தது!

உயிர் கையில்பிடித்து
பெயர் சொல்லிஅழைத்தேன்

அவளுக்கே உரித்தான
புண்ணகையுடன்
என்னவென்றாள்

கையில் இருந்த
காகிதம் நீட்டினேன்

படித்தாள்...

எதிர்பார்த்திருந்தும்
எதிர்பாராததுபோல்
என்னவென்று கேட்டாள்!

உன்ன எனக்கு பிடிச்சிருக்கு
என்றேன்

கண்தொடர்பு கம்பி
பட்டென அறுந்தது

அதுவரை பார்த்திராத ஒன்று
அவளது முகத்தில்

மேலும்

உலரவைத்துக்கொண்டிருந்தாள்
துணிகளை அவள்
உளறிவிடகூடாது என்ற
துனிவுடன் நான்

நான் வருவதை உணர்ந்தும்
உணராததுபோல் இருந்தால்

என் வீட்டு மாடியில்
ஒரு முனையில் நான்
மறு முனையில் அவள்

மாரத்தான் ஓடியதுபோலிருந்தது
மாடியின் துரம்கடந்தது!

உயிர் கையில்பிடித்து
பெயர் சொல்லிஅழைத்தேன்

அவளுக்கே உரித்தான
புண்ணகையுடன்
என்னவென்றாள்

கையில் இருந்த
காகிதம் நீட்டினேன்

படித்தாள்...

எதிர்பார்த்திருந்தும்
எதிர்பாராததுபோல்
என்னவென்று கேட்டாள்!

உன்ன எனக்கு பிடிச்சிருக்கு
என்றேன்

கண்தொடர்பு கம்பி
பட்டென அறுந்தது

அதுவரை பார்த்திராத ஒன்று
அவளது முகத்தில்

மேலும்

கடலலையாய்
உன் நினைவு
எனை நித்தம்
தீண்டி செல்கிறது...!!!
நாளும் கரைகிறேன்
உனை யென்னி
கடற்கறை மணலாய்...!!!

#என்னவளதிகாரம்

மேலும்

பெண்ணே...
நீ...
என் கவிதையை
வாசிக்காத
வரை அவை யாவும்
உயிர் பெறா
எழுத்துக்களே...!!!

இவன்..
பிரகாஷ்

மேலும்

என்
இதயத்தை💘
உன் கண் ணிமைக்குள்
எப்படி யடி கட்டி விடுகிறாய்...!!!

#என்னவளதிகாரம்

இவன்
பிரகாஷ்...

மேலும்

தோற்கவில்லை நம் காதல்...

கண்களை மூடிக்கொண்டு
தூக்கத்தை அழைக்கிறேன்
ஆனால் வருவதென்னவோ
நீ தான்....
ஏன் வந்தாய் என்று கேட்டால்
"உன்னை தூங்க வைக்க தான்"
என்று கூறுகிறாய்...நீ
வந்த பின் இனி எங்கு நான் தூங்குவது
உன்னை பற்றியே நினைத்து
கொண்டிருக்கிறேன் தூங்காமலே...

பல நாட்கள் கழித்து எதார்த்தமாய் நிகழ்ந்த சந்திப்பு அது ...

தன் வாழ்க்கையை சந்தோஷமாக, வானவில்லின் சோலையாக மாற்றிக்கொண்டு வலம் வந்து கொண்டிருந்த திவ்யாவுக்கு அந்த சந்திப்பு அதிர்ச்சி மட்டுமல்ல...தாங்க முடியாத வலியையும் தந்தது...அவள் பார்த்தது வேறு யாரையும் அல்ல, இரண்டு வருடங்களுக்கு முன் இவளை வேண்டவே வேண்டாம், இனி நமக்

மேலும்

தொடுவானத்தில் மேக முத்தம்
பரிமாற்றம் நடக்கும் நேரம்.சிதறி விழும் தூரல் மண்ணில் வரைகிறது
புள்ளிகோலம்.மழை சாரலில் இலைகளில் யாவும் கண்ணாடி ஓவியம். மழை துளியின் எடை தாங்காமல் கீழே விழும் இலைகள்
மழை துளிகளுக்கு போட்டியாய்.
அவளின் கூந்தல் தொட்டு உயிர்த்தெழுகிறது. தேகம் தீண்டும் பனிகாற்று படபடக்கிறது பட்டாம்பூச்சிக்கு போட்டியாய். எதையுமே! கண்டு கொள்ளாத ஆலமரம் நின்று கொண்டே கனவு காண்கிறது. விழிகளின் ஈரத்தை துடைத்து கொண்டு அவள் அன்று நடந்ததை நினைத்து பார்க்கிறாள்.
அவனும் இவளும் முகம் அறியாது காதலர்கள் இரவு பகல் அறியாது காதலித்தனர். இதே நேரம் இதே இடம்
அவன் வருவான் அவளுக்காக உனக்காக
எவ்வளவு நேரம

மேலும்

அழகிய மலை முகட்டில்
அருகில் யாரும் இல்லை
உன்னை தவிர..
கையுடன் கை கோர்த்து
கட்டி தழுவ நீ வந்தாய்
காதலுடன்..
நெருக்கத்தில் நீ நிற்க
நினைவின்றி சிலையானேன்
நாணத்தின் அச்சத்தால்
கண்ணை பார்த்து
காரணம் அறிந்ததால்
விலகி சென்று நின்றாய்
கண்ணியத்துடன் நீ..!!!

மேலும்

நான் துன்பத்தின் உச்சகட்டத்தில்
துவண்டு கொண்டிருக்கும்போது
"நான் இருக்கிறேன்" என்று
துணையாக வந்த தோழனே- இன்று
எனக்கு ஏற்ப்படும் அனைத்து வலிகளுக்கும்
காரணமாக நீ இருப்பது ஏனோ..?

மேலும்

இன்று மதியம்
ஒன்றேகால் மணி..
நம் கண்களுக்குள்
விபத்து நிகழ்ந்த நேரம் ..!
உன்
பார்வை எனும் அம்பு
என்னைத் துளைத்ததும்
என் உயிர்
என்னை விட்டுப் பிரிந்தது..
உயிரற்ற ஜடம் போல்
உனைப் பார்த்துக் கொண்டே நின்றேன்
மெல்லிய காற்றுப் பட்டதால்
என் உடை அசைந்தது ...!
கூரிய உன் பார்வை பட்டதும்
என் இமை கூட அசையவில்லை ...!!
இத்தகைய
வினோத விபத்தை -நான்
கண்டதுமில்லை கீட்டதுமில்லை
உன் பார்வை
ஏற்படுத்திய காயத்தினால்
துடித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்..!
என்னவனே ...!
என் காயத்திற்கு வேண்டிய மருந்தைக் கொடுத்துவிடு...!!!!

மேலும்

என் பிரிவை நினைத்து
நீ சிந்திய
ஒவ்வொரு கண்ணீர் துளியிலும்
நான் கரைந்திருக்கிறேன்
உப்பாக..!!!

மேலும்