கனவு மெய்ப்பட வேண்டும்

இராவெல்லாம் ஓடி
விடியலின் விளிம்பு பற்றி
மூச்சிறைக்க்க நிற்கிறது…
அந்த நாள்…….

நித்திரையின் கையுருவி
இமைகளில் சாவியிட்டு
மெல்லக் களைகிறது
அந்தக் கனவு……..

விழித்திரை ஏனோ
மீண்டும் மீண்டும்
திரையிட்டுக் காட்டுக்கிறது
அக்கனவை…….

மூடிய விழிகளுக்குள்
விழுந்திட்ட தூசியாய்
அழுந்திக்கொண்டே…..
என் பொழுதுகளை…..
அக்கனவு…
…..
மெய்ப்படவேண்டி
ஒடுக்குகிறேன் மனதினை
அக்கனவின் கரு மையத்தே…..

கால அலைகளில் கரை ஒதுங்காது
வேர் பதிக்கிறது…
அக்கனவு…
இதயத்தின் ஆழத்தே……..


பொன்னிறக் கதிரேந்தி
புலர்கிறது ஓர் நாள்….
உயிருற்ற அக்கனவு
உருப்பெற்று என் முன்னே

மேலும்

கவிதை வலையில்

என் எண்ணங்களின் எசசில்கள்
பின்னிய கவிதை வலைக்குள்
கவிழ்ந்து கிடக்கும் சிலந்தி நான்...

என் அல்லையும் பகலையும்
களவாடிக் கொண்டு
காப்புரிமை கேட்பதாய்
என் கவிதை....

என் நித்திரையின் வேரறுத்து
தன் கால் ஊன்றப் பார்க்கிறது
நடுநிசி என்றும் பாராது
என் கவிதை.....

கருச் சிதைவுகள் பல கடந்து
வேதனையின் அரவணைப்பில்
கற்பனையின் ஈனல்களாய்
என் கவிதை

என் பார்வை செறிந்த தடமெல்லாம்
தன் விதைகளை உடன்
ஊன்றிப் போகிறது
என் கவிதை....

மனப் பாறை தனை மோதி
வேறுபட்ட கோணங்களில்
சிதறலுற்று மீளும் அலைக் கீற்றாய்
என் கவிதை........

என் நினைவு ஓட்டத்தின்
போக்கினை மாற்றும்
தேர்ந்த மாலுமியாய்
என் கவிதை......


ச

மேலும்

புயல் எனப் புறப்படு பெண்ணே…

உதித்ததம்மா ஓர் புலரி உனக்கெனவே கீழ் வானத்தே….
விரித்ததம்மா தன் பொன் மடியை பூபாள ராகத்தே…

அடுப்பறையோ நின் உலகின் முடக்கறையாய்ப் போனதம்மா..
நீ சொரிந்த பெரு மூச்சோ கரும்புகை என ஆனதம்மா….

மனச்சிறையில் விலங்கிட்ட நின் கனவு கைதி அன்றோ…அது
ஈட்டிடா சுதந்திரமோ பெண்மைக்கே சதி அன்றோ….

அலங்காரப் பதுமை அல்ல நீ ஆறறிவின் திருவுருவம்…இதைச்
செப்பிடுதே சிலந்தி வலை தனில் சிக்குண்ட சிற்றுயிரும்….

இல்லத்தின் அச்சாணி நீ போற்றும் பொறுமை அன்றோ…
நினதருமை பேணாக்கால் தடமெங்கும் வறுமை அன்றோ….

கருவில் உதித்து உருவாய் எழுமுன் கள்ளிப் பால் ருசித்த நின் சமூகம்
அறிவுப் பசி

மேலும்

பாரதி நீ வருவாய்

பாரதீ….
நீ எட்டயபுரம் கண்டதோர் எரிமலைக் குஞ்சோ……
நின் பாட்டையில் பதறியது பரங்கியன் நெஞ்சோ….

அடுப்பூதும் பெண்ணினத்தை படிப்போத அழைத்தனையோ…
தடுப்பேதும் இடுவோரை சொல் வாளிட்டு சிதைத்தனையோ….

சாதிப்பேயதன் கால் சங்கிலியிட்டனையோ…-அது
சதி ஏறி சாம்பலுற சந்தமுமிட்டனையோ….

சூல் கொண்ட கார் சிந்த நிலம் காணா கர்ஜனையாய்…
பாழ் கண்ட பாரதத்தில் கொட்டினையோ நின் விழி நீரை….

காணி நிலம் கேட்டு சக்தியிடம் கெஞ்சினையோ..வரமாய்
தரணி நிலைக்குங்கால் நீடு பேறு பெற்றனையோ….

பசியும் பட்டினியும் உனைப் புடம் போட்டுக் கொன்றனவோ….
கசிவுறா நெஞ்சமொடு காலமகள் நின்றனளோ….

வறுமையும் வலியும் நின் வாயில் கோலமிட…
உறைந்

மேலும்

தேனின்
தித்திப்பை
தோற்கடிக்கும்
தீஞ்சுவை
- - - இல்லை...

மழைக்கு
மயங்கிடாத
மானிட
மனங்கள்
- - - இல்லை...

அண்டத்திற்கு
அப்பாலுள்ள
அதிசயங்கள்
அறிந்தவர்
- - - இல்லை...

வயதை
வசப்படுத்தும்
வித்தைகள்
வாழ்பவனிடம்
- - - இல்லை...

காலத்தை
கட்டிப்போடும்
கடிவாளம்
கடவுளுக்கும்
- - - இல்லை...

ஆதுபோல்...

நம்மை
எடைபோடும்
எடைகற்கள்
பிறரிடத்து
- - - இல்லை...

(மற்றொரு வடிவம்..

எனதை
எடைபோடும்
எடைகற்கள்
எவரிடத்தும்
- - - இல்லை...)

மேலும்

காதல் என்பது புரியவில்லை
உன்னை நான் பார்க்கும்வரை
சுவாசம் நிற்பதை அறிந்ததில்லை
உன் கண்கள் என் கண் வருடும்வரை
கைகள் பேசுமென அறியவில்லை
உன் கைகள் என் கை பிடிக்கும் வரை
செவிகள் மகிழ்வதை அறிந்ததில்லை
உன் கொஞ்சும் மொழிகளை கேட்கும் வரை
தென்றலின் சுகமும் அறிந்ததில்லை
உன்னுடன் திடலில் நடக்கும் வரை
மழையின் அழகு தெரியவில்லை
உன்னுடன் நானும் நனையும்வரை
நேரத்தின் அருமை புரியவில்லை
உன்னுடன் நேரம் கழிக்கும்வரை
பிரிவின் வலியும் தெரியவில்லை
உன்னை நான் பிரிந்தவரை
காலத்தின் அருமை தெரிந்ததில்லை
உன் சந்திப்பிற்கு காத்திருக்கும் வரை

மேலும்

சுகம் உண்டு வாழ்வில் நடைபோடுவோம்
சுவை உண்டு உணவில் பசித்தாறுவோம்
அவை உண்டு நாட்டில் கருத்துரைப்போம்
பாவை கண்டு உலகில் மதித்திருப்போம்

கானம் பாடி உலவும் குயிலாகுவோம்
மௌனம் சேர்த்து மனதை பார்த்திருப்போம்
நாணம் விடுத்து வாழ்வில் நன்மைசேர்ப்போம்
நம் மானம் கெடில் எதிர்த்து வன்மை செய்வோம்

இறை உண்டு நம்மை காப்பதற்கே
இதமான இன்பம் அளிப்பதற்கே
புழு புகும் இந்த கூட்டினிலே
புகுத்திவிட்டான் நாமும் மகிழ்ந்திருக்க ..

மேலும்

#கவிதையோ கவிதை..!

உண்ணும்போதும் உறங்கும்போதும்
உடன் வருமே கவிதை..!

அமர்ந்த போதும் நடக்கும்போதும்
கரம் பிடிக்கும் கவிதை…!

சிரிக்கும் போதும் வலிக்கும் போதும்
துணையெனவே கவிதை.!

கொடுமைகளை வறுமைகளைக்
குடித்து வளரும் கவிதை..!

காற்றினிலும் மழையினிலும்
குளிர்ந்து வரும் கவிதை..!

ஆற்றினிலே படகு விட்டு
ஆடி வரும் கவிதை…!

அழகான மயிலைத் தொட்டு
தோகை விரிக்கும் கவிதை..!

இயற்கையினை காதல் கொண்டு
எழுதி வைக்கும் கவிதை..!

இறைவனவனை எழுதி எழுதி
ஆராதிக்கும் அழகு கவிதை.!

கவலையோடு வலிகளையே
கண்ணீரில் வடிக்கும் கவிதை..!

காதல் வந்தால் போதும்டா
கை நிறைக்கும் கவிதை..!

தனிமை

மேலும்

உலகின் உயரமும்
மண்ணின் மரபும்
சிற்பியின் சிலையும் போல
ஆன்றோர்கெல்லாம் ஆதிபகவன்
அம்மா.
படித்தவர்களுக்கு பட்டம் உண்டு
பாராட்டுகளுக்கு நோக்கம் உண்டு
பாலூட்டி வளர்க்கும்
பாசத்தாய்க்கு பாசம் காட்ட
யாருண்டு.

மேலும்

மெளனம் பேசியதே! . . .

பெண்ணே . . .
கத்தியின்றி இரத்தமின்றி
கணப்பொழுதில்
ஓர் இதயப்பரிமாற்றம்
செய்கிறது . .
நம் முட்டிக்கொண்ட
பார்வைகள் . . . .

எனை நோக்கி உதிரும்
உன் சிறு புன்னகையும்
விடையறியா வினாத்தாள்
ஒன்றை . .
மனதோரம் தொங்கவிட்டு
மகிழ்ச்சியில் மீள்கிறது . . .

என் நித்திரையை
உருவி விட்டு
உன் நினைவுகளைப்
போர்த்துகின்றாய்
நடுநிசி என்றும் பாராது . . .


நீ வாரா நாள் தன்னில்
துரும்பையும் அசைக்காது
வியர்த்துப் புழுங்கியதாய்
ஒர் வானிலை மாற்றத்திற்கு
அடிபோட்டு நிற்கிறதே
உன் வாசத்தை சுவாசமாக்கிக்
கொண்ட காற்று . . .

உன்னிடம் அடகுபோன
என் மனத்தினை மீட்டிட

மேலும்

என் எச்சக் காற்றில்
உடல் வளர்த்த நீ
நின் உயிர்க் காற்றால்
உயிர்ப்பிக்கின்றாயே என்னை....

கால் ஊண நிலந்தந்த
நிலமகளை
நின் காலடிக்குள்
நிழல் போர்த்திப்
பேணுகின்றாய்...கைமாறாய்......


வதனமெங்கும் மலர் சூடி
மணம் வீசி மனம் கொய்த
நின் அழகிற்குள் எனை
ஆழப் புதைத்து
மீள வழியறியா
ஓர் பேதையாய் .....


என் பார்வைகளை
உறிஞ்சிய
நின் பிம்பங்கள்
இமை இரண்டும் கொட்டாது
பசுமையை தேக்கி வைத்து
அணை போட்டு நிற்கின்றன

உன் அங்கமெல்லாம் பங்கமாக்கி
வேய்ந்து விட்ட
என் குடியிருப்பில்
உலை ஏற்ற அழைக்கின்றேன்
தீக்குளித்தும் தீர்க்கின்றாய்
தினந்தோறும் என் பசியை....


நன்றி மறவாதே என
சித

மேலும்