அமைதியைத் தேடி

அமைதியை அள்ளி வர
அலைகின்றேன் அலைகடலோரம்
மனம் மீள்கிறது
ஏனோ புயல் கண்ட புனலாய்!

குளிர்ப்பூட்டும் கோடை வாசல்-அது
சாவியிட்டும்
திறக்கவில்லை- ஏனோ
சாத்திக் கொண்ட மனக்கதவு!

விழியிரண்டை ஊற வைத்தேன்
சோலைகளின் பசுமைதனில்
சாயமுற்ற விழித்திரையோ
காட்சிப் படுத்துகிறது காரிருளை!

பல வண்ண ஆடைகளால்
அழகு படுத்திய என் உருவம்
நிலைக் கண்ணாடியில் காண்கிறது
நிழலாகிப் போன வெறுமையை!

வெம்பிப் போன
சுவை மொட்டுக்களை
உயிர்ப்பூட்ட இயலா உண்டியதோ
செரித்துச் சிதைகிறது வீணாய்!

அபிசேகங்களும் ஆராதனைகளும்
அமைதியை அருளும்
வல்லமை இழந்ததாய்
தன்னை குறை கூறிக் கொள்கின்றன!!

அமைதி எங்கே?
”நான்” தொலைந்தால் கிட்டும்

மேலும்

எனக்குள் நீ!

கீழைக் கடல் எழுந்து
மேலைக் கடல் விழுந்து
ஒளி கொட்டி
இருள் அள்ளிச் செல்லும்
கதிரவனும்

ஆழி மடி ஆடி
அண்டு கரை தேடி
அயற்சி அற்று
முயற்சிவுற்று
கணம் தொட்டு மீளும்
அலைகளும்

பனி உடை சூடி
குளிர் தளிர் ஊட
முகடது வான் முகர
எழில் மேனி கார் நகர
வாஞ்சைமிகு மறவன் என
சிரம் நிமிர்ந்த மலைகளும்

பார்வை தொட்டு
பசு(ம்) மை இட்டு
மெல் பட்டெனத் தொடுத்து
புவி இடை மறைத்து
நம் உள்ளம் அள்ளி
உவகை தள்ளப் படர்ந்திருக்கும்
புல் வெளிகளும்

மணம் குளித்து
மது குடித்து
இதழ் குவித்த
குளவி கண்டு
இமைத்த கண் நிறுத்தி
விடை மறுத்த
மலர் சொரி கானகமும்

தடை தகர்த்து
தனித் தடம் சம

மேலும்

திக்கறியாப் பறவை
மழை நின்ற நள்ளிரவின்
மெளனத்தைக் கிழித்துச்
ஈனக்குரல் சிந்தி
இரக்கம் தேடிப் பறக்கிறது
எங்கிருந்தோ ஓர் சிறு பறவை!

திக்கறியாது சிறகசைத்து
திரையிட்ட பார்வையோடு
இருள் கவ்விய வானில்- அது
பயம் கொத்திப் பறக்கிறது!

ஈர இறகுகளோ
இரட்டிப்பாய் கனம் கூட்ட
சரிந்துவிட்ட மனப் பாரமொடு-அது
தொடர்ந்துவிட்ட புது யாத்திரையாய்!

நடுநிசியில் கருவானில்
சுடும் நினைவுகளைச் சுமந்து
அது தனித்ததாய்
ஏன் தவித்ததாய்?
இரைகிட்டா ஏக்கமா?
இனண செய்த தாக்கமா?
கயமையில் தப்பிய ஓட்டமா?
ஒதுக்கி வைத்தது கூட்டமா?

வானெங்கும் கொக்கிகளாய்
கேள்விக் குறிகளைத்
தொங்க விடடு!!
கம்மிய குரல் கொட்டி
இரவின் காது நிறைத்து
விடியலின

மேலும்

திக்கறியாப் பறவை
மழை நின்ற நள்ளிரவின்
மெளனத்தைக் கிழித்துச்
ஈனக்குரல் சிந்தி
இரக்கம் தேடிப் பறக்கிறது
எங்கிருந்தோ ஓர் சிறு பறவை!

திக்கறியாது சிறகசைத்து
திரையிட்ட பார்வையோடு
இருள் கவ்விய வானில்- அது
பயம் கொத்திப் பறக்கிறது!

ஈர இறகுகளோ
இரட்டிப்பாய் கனம் கூட்ட
சரிந்துவிட்ட மனப் பாரமொடு-அது
தொடர்ந்துவிட்ட புது யாத்திரையாய்!

நடுநிசியில் கருவானில்
சுடும் நினைவுகளைச் சுமந்து
அது தனித்ததாய்
ஏன் தவித்ததாய்?
இரைகிட்டா ஏக்கமா?
இனண செய்த தாக்கமா?
கயமையில் தப்பிய ஓட்டமா?
ஒதுக்கி வைத்தது கூட்டமா?

வானெங்கும் கொக்கிகளாய்
கேள்விக் குறிகளைத்
தொங்க விடடு!!
கம்மிய குரல் கொட்டி
இரவின் காது நிறைத்து
விடியலின

மேலும்

அன்புள்ள அப்பா!
ஊரடங்கிப் போனதினால்
நீ குடி மறந்திருந்த நாளில்
வானத்தின் மடி கிடக்கும்
வானவில்லென
பல வண்ணங்கள்
சித்தரித்தனவே
என் எண்ணங்களை!

உணர்வின்றி உன்நாவும்
பிரசவித்த வார்த்தைகள்
என் மட்கிப்போன மனதிற்குள்
எழுப்பியதே . . .
அஸ்திவாரமற்ற
ஓர் கனவுக் கோட்டையை!

நீ கசிந்த பாசத்தால்
தூர்வாரி பொங்கி வழியும்
குளமாய்
பட்டினி தோண்டிப்
பள்ளமான என் வயிறு!

அஞ்சறைப் பெட்டியதில்
அம்மா சேர்த்த சிறு காசும்
களவாடல் இனி போகாதென
கற்பனையாய் ஓர் மகிழ்வு!

குடும்பத்தின் இழுவைப் பொறி
சரக்கு ஏற்றி . . .
தடம் புரண்டு
கேட்பாரற்று கிடக்குதம்மா
மீண்டும்
மல்லாந்து சாலையிலே!

புழு

மேலும்

தேனின்
தித்திப்பை
தோற்கடிக்கும்
தீஞ்சுவை
- - - இல்லை...

மழைக்கு
மயங்கிடாத
மானிட
மனங்கள்
- - - இல்லை...

அண்டத்திற்கு
அப்பாலுள்ள
அதிசயங்கள்
அறிந்தவர்
- - - இல்லை...

வயதை
வசப்படுத்தும்
வித்தைகள்
வாழ்பவனிடம்
- - - இல்லை...

காலத்தை
கட்டிப்போடும்
கடிவாளம்
கடவுளுக்கும்
- - - இல்லை...

ஆதுபோல்...

நம்மை
எடைபோடும்
எடைகற்கள்
பிறரிடத்து
- - - இல்லை...

(மற்றொரு வடிவம்..

எனதை
எடைபோடும்
எடைகற்கள்
எவரிடத்தும்
- - - இல்லை...)

மேலும்

காதல் என்பது புரியவில்லை
உன்னை நான் பார்க்கும்வரை
சுவாசம் நிற்பதை அறிந்ததில்லை
உன் கண்கள் என் கண் வருடும்வரை
கைகள் பேசுமென அறியவில்லை
உன் கைகள் என் கை பிடிக்கும் வரை
செவிகள் மகிழ்வதை அறிந்ததில்லை
உன் கொஞ்சும் மொழிகளை கேட்கும் வரை
தென்றலின் சுகமும் அறிந்ததில்லை
உன்னுடன் திடலில் நடக்கும் வரை
மழையின் அழகு தெரியவில்லை
உன்னுடன் நானும் நனையும்வரை
நேரத்தின் அருமை புரியவில்லை
உன்னுடன் நேரம் கழிக்கும்வரை
பிரிவின் வலியும் தெரியவில்லை
உன்னை நான் பிரிந்தவரை
காலத்தின் அருமை தெரிந்ததில்லை
உன் சந்திப்பிற்கு காத்திருக்கும் வரை

மேலும்

#கவிதையோ கவிதை..!

உண்ணும்போதும் உறங்கும்போதும்
உடன் வருமே கவிதை..!

அமர்ந்த போதும் நடக்கும்போதும்
கரம் பிடிக்கும் கவிதை…!

சிரிக்கும் போதும் வலிக்கும் போதும்
துணையெனவே கவிதை.!

கொடுமைகளை வறுமைகளைக்
குடித்து வளரும் கவிதை..!

காற்றினிலும் மழையினிலும்
குளிர்ந்து வரும் கவிதை..!

ஆற்றினிலே படகு விட்டு
ஆடி வரும் கவிதை…!

அழகான மயிலைத் தொட்டு
தோகை விரிக்கும் கவிதை..!

இயற்கையினை காதல் கொண்டு
எழுதி வைக்கும் கவிதை..!

இறைவனவனை எழுதி எழுதி
ஆராதிக்கும் அழகு கவிதை.!

கவலையோடு வலிகளையே
கண்ணீரில் வடிக்கும் கவிதை..!

காதல் வந்தால் போதும்டா
கை நிறைக்கும் கவிதை..!

தனிமை

மேலும்

உலகின் உயரமும்
மண்ணின் மரபும்
சிற்பியின் சிலையும் போல
ஆன்றோர்கெல்லாம் ஆதிபகவன்
அம்மா.
படித்தவர்களுக்கு பட்டம் உண்டு
பாராட்டுகளுக்கு நோக்கம் உண்டு
பாலூட்டி வளர்க்கும்
பாசத்தாய்க்கு பாசம் காட்ட
யாருண்டு.

மேலும்

மெளனம் பேசியதே! . . .

பெண்ணே . . .
கத்தியின்றி இரத்தமின்றி
கணப்பொழுதில்
ஓர் இதயப்பரிமாற்றம்
செய்கிறது . .
நம் முட்டிக்கொண்ட
பார்வைகள் . . . .

எனை நோக்கி உதிரும்
உன் சிறு புன்னகையும்
விடையறியா வினாத்தாள்
ஒன்றை . .
மனதோரம் தொங்கவிட்டு
மகிழ்ச்சியில் மீள்கிறது . . .

என் நித்திரையை
உருவி விட்டு
உன் நினைவுகளைப்
போர்த்துகின்றாய்
நடுநிசி என்றும் பாராது . . .


நீ வாரா நாள் தன்னில்
துரும்பையும் அசைக்காது
வியர்த்துப் புழுங்கியதாய்
ஒர் வானிலை மாற்றத்திற்கு
அடிபோட்டு நிற்கிறதே
உன் வாசத்தை சுவாசமாக்கிக்
கொண்ட காற்று . . .

உன்னிடம் அடகுபோன
என் மனத்தினை மீட்டிட

மேலும்

பெண்ணே...!
எந்நாளும் இழக்காதே உன் சுய மரியாதையை
அன்பிற்காகவும் கூட...
பின்னாளில் வருந்துவாய் உன் தவறுக்காக
இந்நாளே உணருவாய்...
உண்மை அன்பு என்றும் பெண்மையின் சுய மரியாதை மதிப்பதே .

மேலும்