அத்தனையும் மறந்துபோ
அவனது ஆட்டம் நீ அறிவாய்
அத்தனையும் மறந்துபோ
அவனது ஆளுமை நீ உணர்வாய்

எத்தனைச் சிறியவன்
அவன் எத்தனை எத்தனை பெரியவன்
கற்றுணர முடியாது
அத்தனையும் மறந்து போ
உள் உற்றுணர்ந்து அறிவாய் நீ

எத்தனை என வியக்காதே
எது எப்பொருள் என குழம்பாதே
அத்தனையும் ஒன்றேதான்
அற்பத்தின் அற்பம் அது

இங்கு வெற்றிடம் ஏதுமில்லை
நீ ஒளிந்துகொள்ள வழியில்லை
அத்தனையும் மறந்து போ
அறிவாய் நீ அப்பொருளை

உயிர் நிலை ஆட்டம் கொள்ளும்
இருள் பயம் இறுக்கித் தள்ளும்
அத்தனையும் கடந்துபோ
அதுவழி நடத்திச்செல்லும்

மெய்ப்பொருள் அதுமிதக்கும்
மேன்மைகுனம் நீ உணர்வாய்
அத்தனையும் அற்றுப்போ
அந்த ஆதிநில

மேலும்

ஏதுமற்ற பகல்வெளியில்
பெரும் தாகம்
நிறைந்தவனாய் நடக்கின்றேன்

திக்குத் தெரியாமல்
நடைபோடுகின்றன கால்கள்
வெயில் ஒன்றே
புலப்படுகின்றது விழிகளுக்கு

நிழலும்
என் காலடியின் கீழ்
தஞ்சம்புக தவிதவிக்கின்றது

நீரெனப் படுகின்றது நெடும் சாலை
நிதர்சனம் ஏதுமில்லை அங்கே

காணாமல் போய்விட்ட காற்றை
நாசி தேடி இழுத்து
சுவாசப் பெருமூச்சிடுகின்றது

வாகன ஒலியின்
பேரிரைச்சல்
எனை மெல்லமெல்ல
கொன்று திண்கின்றது

தேகத்தீ
எண்ணையின்றி எரிய
குடல் சுருங்கி
கருகிக்கொண்டிருக்கின்றது

வெளியோடு
வெளியாகிப் போய்விடுவேனோ
என்ற அச்சம் மனம் சூழ
பசியெனப்பட்டதை
முதன்முறை உணர்கின்றேன் நான்

பெருமரத்தினி

மேலும்

நான்
எழுதிக்கொண்டிருக்கும்
ஒவ்வொரு
வார்த்தையிலும்
என் உயிர்
புதைந்திருக்கின்றது
உன் உரு நிறைந்திருக்கின்றது..
உன் பார்வைத் தீண்டலுக்காய்
படர்ந்திருக்கும் மணல் சிற்பமென
மடிந்துகிடக்கின்றதென் காதல் கவி..
காற்றும் கடுமழையும்
சிருபாதங்களும் கால அலைகளும்
கலைத்துக்கொண்டிருக்கின்றன
அச்சிறு கவியை...
என்னுயிரும் உன் உருவும்
பெரும் மணல் பரப்பினில்
காத்துக்கிடப்பதனை
உன் மனக்கண்கள்
கானலாகவாவது கண்டிருக்குமெனில்
நெஞ்சம் நிறையும்வரை
உயிர்க்காற்றிழுத்து
கொஞ்சம் அதில் என் உரு வடித்து
சிறு கண்ணீர்த்துளி
ஒன்றினில்
வெளியெடுத்து
நெற்றித்திலகமிடு...
என் கவிதை
நிம்மதிப் பெருமூச்சிடட்டும்!

மேலும்

மானிடராய்ப் பிறவாதே
மதிகொண்ட மிருகங்களா
மானிடராய் மட்டுமிந்த
பூவுலகில் பிறவாதே

உறங்காது உழைத்திடும்
எறும்பு மக்கா
உன் உழைப்பிங்கே சுரண்டப்படும்
பிறவாதே மானிடராய்

உடையின்றி அலைந்திடும்
குரங்கு மக்கா
உன் கண்ணியம் குலைக்கப்படும்
பிறவாதே மானிடராய்

மனிதச்சாதி ஒன்றல்ல
ஆயிரம் ஆயிரம் இருக்கிங்கே
பழகுவதும் குற்றமென்பார்
பிறவாதே மானிடராய்

சுதந்திரமாய் பேசிடலாம்
என்றே நீ பேசிவிட்டால்
நாவறுக்கப் பட்டிடுவாய்
பிறவாதே மானிடராய்

பகையென்று வந்துவிட்டால்
குலையறுக்கப் படுவாய் நீ
பத்திரமாய் அங்கே இரு
பிறவாதே மானிடராய்

இம்மதமென்று
சொல்லிக்கொல்வான்
இந்நிறமென்று
சொல்லிக்கொல்வான

மேலும்

படுக்கப் பாயுமில்ல – கட்டி
உடுக்கத் துணியுமில்ல !
நடக்க வீதியில்ல – நீட்டிக்
கெடக்க வீடுமில்ல !
தடுக்க நீதியில்ல – தட்டிக்
கேக்க நாதியில்ல !
ஒடுக்கப் பட்டவங்க – ஒம்ம
காக்க யாருமில்ல !

சாமி கோயில்கட்டி – சடங்கு
நூறு செஞ்சி...
பூமி காத்தஇனம் – பொதஞ்சி
போன பின்னே...
ஆமி காரன்வந்து – ஆழ
கெடங்கு வெட்டி...
சாமி செலையெடுத்தான் – பாவி
சனமே நீங்கஎங்க ?

கத்தி கதறியழ – பாவம்
இழுத்துப் போச்சிசனி !
செத்த பொணத்தக்கூட – ஐயோ
திருப்பி கொடுக்காதினி !
அத்து அறுந்துப்போன – ஊரே
சுடுகாடு தானேயினி ?
சுத்தி சுத்திவந்தீக – எங்கடா
அந்த மகாமுனி ?

பால குடிச்ச – சின்ன
பச்ச கொழந்தகள.

மேலும்

மனிதம் !
உலகத்தின் உயர்ந்தசொல்!
உயிர்களின் சிகரம் !
புனிதமான பொக்கிஷம்
ஆனால் இன்று....

உன் காமப் பார்வையிலே
கண்ணகி கூட
கர்ப்பம் தறிக்கிறாள்

பணத்தின் பார்வையிலே
அடக்கமானவள் கூட
ஆடை உரிக்கிறாள்

ஆசைப்பட்ட இடத்தில்
ஆசிரமம் அமைத்துக் கொண்டாய்

அங்கே
ஆபாச படங்கள் எடுத்து
ஆஸ்காருக்கு அனுப்பிவிட்டாய்

அத்துமீறல் விளையாட்டையே
தேசிய விளையாட்டாய்
மாற்றிவிட்டாய்

விபச்சார விடுதியில் மட்டுமே
ஒற்றுமையான தேசத்திற்கு
ஒத்திகை பார்க்கிறாய்

மானுடத்தைத் திருத்த
பூமித்தாய் புறப்பட்டாள்
ஆனால்
பூமித்தாய்க்குப் பிரசவவலியென்று
அணுகுண்டு போட்டு
அறுவை சிகிச்சை

மேலும்

வரி பிடுங்கி
கணக்கெடுத்து
தனக்கென்பதை
வைத்துக்கொண்டு
சில நோட்டுகளை
மூட்டை கட்டி
பாத்திரம் பார்த்து
தூக்கி எரிந்து
காசுகளை
எண்ணித் தயங்கி
கூட்டத்தினுள்
வாரி இறைத்து
யாசகம் கிடைத்தது
இத்தனைதான்
என்று அள்ளிக்கொடுத்தவர்
வாயில் இலவச அரிசி இட்டு
மாறி மாறி மாற்றமின்றி
அரசியல் செய்யும் அரசாங்கம்!

மேலும்

மௌனமாய் இருக்கிறது வானம்

வறண்டு கிடக்கும்
பூமியை பார்த்தும்
மிகவும் மௌனமாய்
இருக்கிறது அந்த வானம்

ஒதுங்கிப் போகிறது வெண்மேகம்

மேகத்தின் நிழலும் விழாது
தவித்துக் கிடக்கின்றது செம்மண்

இருள் மறைத்தாலும்
வெப்பம் பூமியின் வெக்கையை
வெளிப்படுத்திக்கொண்டே இருக்கின்றது

மௌனம் காற்றை
அடிக்கடி சூறையாடுகின்றது

வேர்கள்
நீர்த்தேடுதல் அர்த்தமற்றதென்று
நிறுத்திக்கொண்டது;
உதிர்ந்துகொண்டிருக்கும்
இலைகள் அதனை
சொல்லாமல் சொல்லிக்கொண்டிருக்கின்றது

சருகுகளின் சங்கீத நாடி
வெப்பத்தினால் ஒடிக்கப்பட்டு
துகள்களாக நொறுக்கப்படுகின்றது

ஓலமிடவும் சக்தியின்றி
நரிகள் பொந்துகளில் சாகின்றன

மேலும்

உணவுகளில்
கலப்படம்
உயிர்க்கொல்லி

எண்ணங்களில்
கலப்படம்
உறவுக்கொல்லி

நம் சக்த்தியை
காப்போம்
கலப்படங்களிளிருந்து நம்மை காத்து

மேலும்

எத்தனையோ
கனவுகளை
நான் தொலைததுண்டு..!!

தொலைந்த இடம்
வெகு தொலைவுதான்..!!

தொலைத்தது
வெறும்
கனவுகள் என்பதால்
பலவற்றை
என்னால்
அந்த காலத்தின்
பின் சென்று
வெட்டி எடுத்து
வர முடிகின்றது..!!

அந்த
ஏக்கங்கள்
என்னுள் இன்னும்
அதே வண்ணத்தில்
இருப்பது
நம்பமுடியாத உண்மை..!!

என் சரித்திரத்தில்
நான்
எழுத முடியாத
அத்யாயங்கள்
அந்த பல
நிறைவு பெறாத கனவுகள்..!!

காலம் கடந்தபின்
திரும்பிப் பார்த்ததில்
பல கனவுகள்
வெறும் கனவுகளாகவே
கிடப்பது தெரிகின்றது..!!

கடந்து வந்த
பாதைகளின் ஓரத்தில்
அதன் பூக்கள்
கேட்பாரற்று
மலர்ந்தபடியே
உறைந்து கிடக்கின்றன..

மேலும்

மனதை அடக்கும்
குணத்தைக் கொண்ட
மனிதனை இன்னும் ஏன்
படைக்கவில்லை பிரம்மன் ?
*
போகின்ற வாழ்வை
இழுத்துக் கட்ட
கயிறின்று திரிப்போம்
கவிதையிலே !
*
காகிதப் பூக்களில்
மையின் தேனை
உறிஞ்சிச் செய்ததுதான்
கவிதைப் பண்டம் !
*
பாவத்தின் பலனை
சாவதற்கு முன்பே
சொல்லிடும் தூதன்
தானே முதுமை !
*
உழைத்து உழைத்து
ஓடாய்த் தேய்ந்தது
குழந்தையின் காலடிச் செருப்பு !

விவேக்பாரதி

மேலும்