மோனா தன் காதலை ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை எனும்போதும், காதலின் அழகிய உணர்வுகளை இழக்க மார்டின் விரும்பவில்லை. நண்பர்களிடம் மோனாவின் பதிலுக்காக காத்திருப்பதாய் ஒரு மாயையை உருவாக்கிவிட்டு என்றும்போல் அவளை தூர இருந்து ரசித்துக்கொண்டிருந்தான் மார்டின்.

*************************************************************************

நினைவுகளின் அழுத்தம் தாளாமல் மோனாவின் விழிகள் ஈரம் கசிந்தன. உடல்நலம் சரியில்லாத காரணத்தால் மென்மலர் வரமுடியாமல் போனது மோனாவின் வருத்தத்தை மேலும் அதிகரித்தது. நிகழ்ச்சி துவங்க சிலமணித்துளிகளே எஞ்சியிருந்த நி

மேலும்

கருஞ் சாம்பல் நிற பார்க் அவென்யூ கோட்டுடன் கல்லூரி வளாகத்தை மிடுக்காய் சுற்றி வந்தபடி இருந்தார் கல்லூரியின் முதல்வர் திரு.கலைவாணன். தன் பழைய மாணவர்களை பார்த்ததில் அத்தனை மகிழ்ச்சி அவருக்கு. சிலருடன் ஆர்வமாய் கைகுலுக்கிக்கொண்டார், சிலருடன் சத்தமாய் சிரித்துக்கொண்டார், சிலரை கண்டதும் சின்னதாய் முறைத்து பின் கட்டிக்கொண்டார். நிகழ்ச்சி காமராஜர் அரங்கில் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தது. மாலை நான்கு மணியளவில் அனைவரும் அங்கே கூடிவிடுமாறு அறிவித்துவிட்டு தன் அறைக்குச் சென்றார் கலைவாணன்.

மோனா ஒரு வகுப்பறையின் வெளியே தாழ்வாரத்தில் போடப்பட்டிருந்த பெஞ்சில் தனியாய் அமர்ந்திருந்தாள். டீனாவும் அவள் நண்பர்களு

மேலும்

காதல் பன்ற எல்லாரும் காதல் இருக்கும் போது ரொம்ப அளவு கடந்த மகிழ்ச்சியா இருக்காங்க அதே காதல் தோல்வி அடையும் போது ஏன் உயிர விடணுமுன்னு தோனுது ஏன் அவன் வாழ்க்கைல பட்ட கஷ்டத்த விட காதல் ரொம்ப கொடுமைய ஏன் காதல்
எல்லாருக்கும் இப்படி ஒரு எண்ணத்த குடுகுதுன்னு சொல்ல முடியுமா?

மேலும்

ஏனோ அன்று அந்திவானம் வெகு சீக்கிரமாய் ஒளியிழக்க துவங்கியிருந்தது. கல்லூரிக்கு போகச்சொல்லி பெற்றோர் கட்டாயப்படுத்துவதை எண்ணி மனம் நொந்துகொண்டே கட்டிலில் சாய்ந்திருந்தாள் மோனா.

அழுது வெளிறிய அவள் முகம் நிலவொளியில் கரைந்து கொண்டிருந்தது. தலையணையை கட்டியபடி தன்னையும் அறியாமல் தூங்கிப்போனாள். படுக்கையறையில் இருள் கவ்வத் தொடங்கியிருந்த நேரம், தேகம் முழுதும் மெல்லிய குளிர் பரவியது. போர்வையை தேடி கட்டிலை துழாவினாள் மோனா. சில்லென்று ஏதோ விழுந்து நொறுங்கிய சத்தம் கேட்டு திடுக்கிட்டு எழுந்தாள். எதை தட்டி விட்டோம் என்று யோசித்துக்கொண்டே கால்களை தரையில் ஊன்றினாள். மேசை விளக்கின் மங்கிய ஒளியில் கூர்ந்து

மேலும்

இங்க நிறைய பேர் கவிதை எழுதறோமே...எல்லோரும் எல்லாம் படிக்கறோமா? மனப்பூர்வமா விமரிசனம் செய்யறோமா? சுருக்கமா... நாம தோப்பு பறவைகளா? இல்லாட்டி பிக் பாஸ் குடும்பமா? நான் எழுதினா அது மொக்க கவிதைதான்...சோ யார் வேணும்னாலும் க்ரிடிசிஸ் பண்ணலாம். ஸ்போர்ட்டிவ் ஆ எடுப்பேன்...நீங்க எப்படி?

மேலும்

காதலின் வரையறை என்ன...?
எனக்கு மட்டும் அதன் சூட்சுமம் விளங்கவேயில்லை அதனால் தான் என்னவோ என்னுள் விழுந்த காதல் ஒளி என்னை உயிர்ப்பித்து மீண்டும் என்னை மீண்டும் இருட்டறைக்குள் தள்ளிவிட்டு சென்றது .......

மேலும்

ஏனோ அன்று அந்திவானம் வெகு சீக்கிரமாய் ஒளியிழக்க துவங்கியிருந்தது. கல்லூரிக்கு போகச்சொல்லி பெற்றோர் கட்டாயப்படுத்துவதை எண்ணி மனம் நொந்துகொண்டே கட்டிலில் சாய்ந்திருந்தாள் மோனா.

அழுது வெளிறிய அவள் முகம் நிலவொளியில் கரைந்து கொண்டிருந்தது. தலையணையை கட்டியபடி தன்னையும் அறியாமல் தூங்கிப்போனாள். படுக்கையறையில் இருள் கவ்வத் தொடங்கியிருந்த நேரம், தேகம் முழுதும் மெல்லிய குளிர் பரவியது. போர்வையை தேடி கட்டிலை துழாவினாள் மோனா. சில்லென்று ஏதோ விழுந்து நொறுங்கிய சத்தம் கேட்டு திடுக்கிட்டு எழுந்தாள். எதை தட்டி விட்டோம் என்று யோசித்துக்கொண்டே கால்களை தரையில் ஊன்றினாள். மேசை விளக்கின் மங்கிய ஒளியில் கூர்ந்து

மேலும்

காணொளி வடிவம் காண https://youtu.be/32JzWxuJGVI
1 காதல்
ஓர் அட்சய பாத்திரம்
இதில் கவிதைகள் குறைவதேயில்லை…

2. எனக்காகத்தானே உன்னில் படைக்கப்பட்டிருக்கிறது
ஏன் மறைக்கிறாய்
உன் உதட்டுச் சுழிப்பில் புன்னகையை

3. சூரியன் விழிக்காத
ஓர் மார்கழிக் காலையில்
நீ கோலமிட்டுக் கொண்டிருந்ததையும்
கவனிக்க நேரமின்றி
ஏதோ ஒரு நேர்முகத்தேர்விற்காக
அவசரத்தில் பறந்தபோது
அறியாது கோலத்தை மிதித்துவிட்டு
அசடு வழிந்து நின்றேன்
அன்றிலிருந்துதான் நீ என்னை
தண்டித்துக் கொண்டிருக்கிறாய்
அன்றிலிருந்து கோபப் பார்வையிலும்
இன்றுமட்டும் ஏனோ
என்னைப் பார்க்க ம

மேலும்

ட்ரிங் ட்ரிங்.. அலைபேசி அழகாய் சிணுங்கியது. ஓசை கேட்டு மாடிப்படிகளில் துள்ளியோடி வந்தாள் டீனா. நவநாகரிக மங்கையவள் அணிந்திருந்த பாவாடை கணுக்காலை உரசி சிறகடித்தது. தோள்களில் புரண்ட கருங்கூந்தலை விலக்கிக்கொண்டே அலைபேசியை கையில் எடுத்து ஒரு முனையை கழுத்தில் புதைத்தாள்.

ஹலோ..

டீனா?

டீனா தான் பேசுறேன். நீங்க?

டீனா!! எதிர் முனையில் கேள்விக்குறி மகிழ்ச்சி கடலாய் மாறி கொண்டிருந்தது.

சட்டென சுதாரித்து குரல் வந்த திசையில் மனதை செலுத்திய டீனா விக்கித்து போனாள்.

ப்ரியா!

ஒரே வண்ண உடையணிந்து, ஒன்றாய் உணவருந்தி, ஒரே வகுப்பில் பயின்ற உற்றத்தோழிகள் இவர்கள் இருவரும். கல்லூரி காலங்கள் நின

மேலும்

பாரதியை சபிக்கிறேன்!

ஏன் மூட்டினாய்
இவ் வேள்வித் தீயை?

கனன்று கொண்டிருக்கும்
எங்கள் ஏக்கங்களில்
ஏன் தெளித்தாய்
உன் சத்தியத்தை?

மறத்துப் போன
எங்கள் உடல்
என்ன தீங்கிழைத்தது உனக்கு?

சமையலறை தான்
சர்வமும் என்றால்
அங்கனமே மடிந்திருப்போமே!

கனவுகள் மட்டுமே
சாத்தியம் என்றால்
சளைக்காமல் கண்டிருப்போமே!

விலங்கினை உடைத்து
சிறகுகள் விரித்தால்
சிகரம் எட்டலாமென
பொய்யுரைத்தீரோ?

தத்திப் பறக்க முயலும்
சிட்டுக் குருவி
எப்படியும் ஒருநாள்
நத்தைபோல் ஓட்டுக்குள்
சுருண்டு விடப் போகிறதெனில்

ஏட்டுச் சுரைக்காயா
நீர் சமைத்த அறம்?

பெருங்கனவு பொசுங்கிவிட்ட
ப

மேலும்

நீங்கள் மரணித்ததுண்டா?

நான் மரணித்திருக்கிறேன்

நீங்கள் மரண வலியை
தொண்டைக்குழியில் உணர்ந்ததுண்டா??

நான் உணர்ந்திருக்கின்றேன்

சென்னை சட்டக்கல்லூரி மாணவன்
காவல் அதிகாரியின் கண்முன்னேயே
மிருகத்தனமாய் தாக்கப்பட்டபொழுது

டெல்லி கடுங்குளிரில்
கற்பழித்து தூக்கியெறியப்பட்ட
நிற்பயாவின் நிர்வாண உடலை
நினைவில் கொண்டு வரும் பொழுது

குஜராத்தில் கர்ப்பிணிகளின்
வயிறு கிழிக்கப்பட்டு சிசுக்கள்
சிதைக்கப்பட்ட பொழுது

கோயம்பத்தூரில் தம்பிமார்களே
அண்டைவீட்டு அக்காமார்களை
அடித்து கற்பழித்தது கண்டு

கும்பகோண பள்ளித்தீவிபத்தில்
வெந்து கருகிய மாணாக்கர்களை
காப்பாற்ற முயலாத

மேலும்

பிரசவிக்காத கவிதையொன்று ஈன்றெடுத்த முதல் பூ-வித்யா

தகுதியே இல்லாத
எத்தனையோ பெண்கள்
தாயாகி இருக்கிறார்கள்.......!

முயற்சிகள் இல்லாமல்.....
கனவுகள் இல்லாமல்.....
காயங்கள் இல்லாமல்.....
காதல் இல்லாமல்........
உன்னதம் தெரியாமல்.....!
அவர்களின் கேலிப்பேச்சுக்கள்
உயிர் துளைத்த
அந்நாளிலும் நான்
மலடி என்பதே
மேல் என்றேனடா..............!

வாழ்வெல்லாம் புழுக்களும்
பூச்சிகளும் உறிஞ்சி எடுக்க.......
என் வயிற்றிலொரு
புழு பூச்சிக்காக..........
அழுது தொழுதேனடா..........!

கருவறை குடியேறி ஒருமுறை........
கண்கள் பிறந்ததும் ஒருமுறை......
எட்டி உதைத்து ஒருமுறையென.....
பலம

மேலும்